Jezus malusieńki
Leży wśród stajenki
Choć kolęda nie wspomina
Miła jest gadzina.
Świnki, choć mało miały
Korytko mu dały
Które krówki pościeliły
Siankiem wymościły.
Wełenki męciusieńkiej
Owieczki dołożyły
By dzieciątka pierwsze chwile
Były ciepłe, miłe.
A baranki chuchają
Eko ogrzewają
Grzecznie siedzą i nie wiedzą
że je wszystkie zjedzą!

Tą eko – wegetariańską kolędą napisaną przez moją córkę Alicję rozpoczynam rok 2020!!! Dlaczego właśnie tak? Bo świat zwariował, stacza się po równi pochyłej do samozagłady. Oceany zapełnione plastikowymi odpadami, płonące całe kontynenty, przetrzebiane lasy tropikalne, rozpływające się lodowce. To nie są lokalne klęski, to dotyczy całego globu. I niech zamkną się wszyscy uspokajacze, że ludzkości zawsze towarzyszyły klęski i potrafiliśmy się z nimi uporać.

Tylko nigdy w naszych dziejach nie zbliżyliśmy się tak niebezpiecznie do granicy, za któąr nie ma już odrodzenia. I dlatego, jak woła Jurek Owsiak, wszystkie ręce na pokład! Każdy niech sobie uświadomi, że albo dołoży swoją cegiełkę do ocalenia, albo do zagłady popierając niszczenie klimatu i rozbuchaną konsumpcję!

Promykiem nadziei jest zaangażowanie młodych. I chwała im za to. Może uda się im odsunąć tych wszystkich decydentów co to „nic się strasznego nie dzieje”, „po nas to niech i potop”. Minorowy ten mój noworoczny felietonik, bo z czego tu się cieszyć Mimo to mam nadzieję, że ludzie rozumni, roztropni przejmą ster naszego okrętu, a ja będę mogła pisać o rzeczach dobrych, a nawet śmiesznych, czego Wam i sobie życzę.

Alfreda Garczarek-Bendkowska

Czysty przypadek sprawił, iż przeczytałam biografię Billa Gates'a. Co to za niezwykły człowiek. Wszyscy wiemy, że bogatszy od Krezusa, ale że jest chyba największym filantropem świata, tego już nie wiedzą wszyscy. Filantropem w bardzo mądrym pojęciu, bo nie rozdaje niczego ty, co o to proszą, ale ilość zbudowanych szkół, ochronek, szpitali w dziesiątkach biednych krajów (instytucje te również utrzymuje) jest powalająca. Druga sprawa, której się poświęca to sprawy młodzieży, jej wychowanie i pomoc młodym, zwłaszcza w okresie „rebelianckim”.

W książce jest opis spotkania Billa Gates'a z młodzieżą Mount Whitney High School w Visalia w Kalifornii. Tak jak on należy rozmawiać z młodymi ludźmi w bardzo trudnym okresie ich życia. Pozwoliłam sobie przytoczyć jego wypowiedzi jako dekalog Bolla Gates'a.

1. Życie nie jest sprawiedliwe. Przyzwyczajaj się do tego
2. Świata nie interesuje to, co sam myślisz o sobie. Zanim będziesz głosił, że jesteś wielki, spróbuj coś osiągnąć
3. Nie będziesz zarabiał kilkadziesiąt tysięcy zaraz po maturze i nie zostaniesz wiceprezydentem z samochodem służbowym wyposażonym w telefon. Na to musisz zapracować.
4. Jeżeli wydaje Ci się, że nauczyciele nie są sprawidliwi to poczekaj do chwili, gdy będziesz miał własnego szefa!
5. Podawanie hamburgerów w McDonaldzie nie powinno być poniżej Twojej godności. Twoi rodzice nazywali to „możliwością podawania”
6. Jeżeli nie wiedzie Ci się i wszystko masz pod górkę to nie jest wina Twoich rodziców
7. Zanim się urodziłeś, Twoi rodzice nie byli tak nudni i beznadziejni, jak są teraz. Twoje pojawienie się to wydatki, praca, nieprzespane noce, słuchanie tego (w miarę jak rosłeś) jaki jesteś cool. Dlatego zanim zaczniesz chronić dżunglę przed pasożytami pokojenia Twoich rodziców, postaraj się najpierw wynieść wszystkie „resztki” spod łóżka i zdezynfekować szuflady w Twoim pokoju
8. Twoja szkoła robi wszystko, aby nie było w niej lepszych i gorszych. To nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem
9. Życie nie jest podzielone na semestry. Nie ma w nim letnich wakacji. Niktteż nie pomaga „odnaleźć siebie”. To musisz zrobić sam bez niczyjej pomocy
10. Telewizja i internet to nie jest prawdziwe życie. W tym prawdziwym trzeba wyjść z kawiarni i znaleźć pracę.

Dodam jedenaste: rodzice nie są wrogami. Popełniają błędy, które bardzo często są wynikiem wielkiej troski o Ciebie.

PS. Nie mamy takich możliwości jak Bill Gates, ale czasami możemy pomóc nie dawaniem „za darmo”, ale inwestując w człowieka.

Minęły wakacje, czarne (prawie) chmury wiszą nad głową, co generuje również czarne myśli. Na ten minorowy nastrój pomogły kwiatki z satyrycznej łączki pani Marii Czubaszek. Przytaczam za panią Marią. Pewna pani psycholog stanowczo neguje określenie „stary”, „stara” (odnośnie ludzi). Należy mówić „rozwojowy okres późnej starości”. Zajęło mi trochę czasu nauczenie się na pamięć owego określenia, ale humor miałam dobry przez cały dzień.

Ponieważ osiągnęłam ów okres rozwojowy późnej starości to teraz uraczę Was przemyśleniami z owego okresu rozwojowego: nie starzejemy się godnie, starzejemy się paskudnie!!! W starości nic już nie musimy – nieprawda: coraz mniej możemy i umiemy. Śmierci nie ma co się bać – żywych nie dotyczy, a umarłym już nie przeszkadza. Zakończę myślą, którą powinni głęboko wbić sobie do mózgu wszyscy, którzy są w moim wieku i ci, którzy do niego dorosną. Życie musi trochę bawić!

Teraz będzie na poważnie, bez obawy – nie będzie to o wyborach, bo to nie jest poważne, to satyra w krótkich majteczkach. Będzie o strachu przed elektrowniami atomowymi. Moja córka mieszka w Szwajcarii, w odległości trzech kilometrów od elektrowni atomowej. We wrześniu tegoż roku ową elektrownię zwiedziłam. Po tym wszystkim, co zobaczyłam i usłyszałam, doszłam do następujących wniosków:

1. autorami nagonki na elektrownie atomowe są wszyscy, którzy z tradycyjnego wytwarzania prądu czerpią korzyści
2. nie ma możliwości, by wytwarzać na przykład przez solary i tym podobne sposoby tyle prądu, by pokryć zapotrzebowanie. Szwajcarzy zrobili próbę: by pokryć zapotrzebowani prądowe średniego miasta, solary musiałyby zająć powierzchnię całej Szwajcarii.
3. hasła przeciwników – a) napromieniowanie b) odpady atomowe. Napromieniowanie jest tylko wtedy, gdy następuje katastrofa – tak jak w Czernobylu i w Japonii. W obydwu przypadkach zawinili ludzie – nie przeprowadzając kontroli tak, jak należy. Odpady atomowe deponowane w odpowiednich pojemnikach na głębokości 100 metrów nie są szkodliwe (tak robią Szwajcarzy). Podsumowując: wszystko, co nowe budzi strach i sprzeciw.

Tę samą drogę przez mękę przeszedł Edison z prądem elektrycznym, którego już dzisiaj nikt (poza mną) się nie boi. Zamiast propagować strach, pomyślmy zdroworozsądkowo. Czy to zagrożenie, czy może korzyści – pewnie warto.
Z serdecznymi pozdrowieniami
Alfreda Garczarek-Bendkowska

Jesteśmy w środku kanikuły. Skwar leje się z nieba. Warunki zafundowane nam przez przyrodę nie sprzyjają wysiłkom wszelakim; błogie lenistwo, nicnierobienie, ewentualnie „pomarzyć dobra rzecz”. Taki urlop od problemów wszelakich byłby piękny. Byłby, gdyby nie nasza polska codzienność. Bo jak tu kiwać palcem w bucie, gdy tysiące nastolatków staje przed „nie zostałeś przyjęty”.

Żyję już dosyć długo; przeżyłam jako uczennica a potem nauczycielka wiele systemów szkolnych, wiele reform łącznie z próbą wprowadzenia w Polsce „dziesięciolatki”, której nie wprowadzono dzięki temu, że WSZYSCY nauczyciele przeciwko tej „reformie” zaprotestowali. Podkreślam – WSZYSCY, bo pono tylko w jedności siła – to pod rozwagę nauczycielom a.d. 2019!!! Ale takiego „bajzlu”, jaki zafundowali nam obecni spece od oświaty (może lepiej od siedmiu boleści), na Boga jeszcze nie było. To co dzieje się w polskiej oświacie to jakiś horror. Wydaje mi się, że to sen z którego się przebudzę, a nie rzeczywistość.

Jak można okaleczać psychicznie dzieci i młodzież wprowadzanymi co kilka lat nieprzemyślanymi zmianami. Chyba żaden z „decydentów” nie pomyślał choćby przez sekundę, co przeżywa nastolatek stojąc przed tablicą, na której „stoi” - „nieprzyjęty”. Kto dał wam prawo, bo skazywać ich na takie traumatyczne przeżycia i jeszcze perfidniejsze wyjaśnienia typu „nie dostałeś się do wymarzonego liceum, ale możesz się uczyć w szkole resortowej” (za moimch czasów określało się je mianem „hilfki”). Może przyjdzie w końcu do polski opamiętanie. Może przyjdzie czas na refleksję, że wszelkie zmiany trzeba robić z rozumem, że burzenie nie jest jedynym sposobem zmian, czasem wystarczy naprawa. Należy się najpierw zdać sobie sprawę z tego, co i jak się chce zmienić i czy to jest potrzebne! Może w tej letniej kanikule ci od decyzji o tym pomyślą, czego daj Boże! Tego sobie i Wam życzy
Alfreda Garczarek-Bendkowska

Chciałam pisać o czymś innym – mianowicie o strajku nauczycieli, ale odkładam ten temat i napiszę o czymś innym. Wczoraj wieczorem (2 czerwca) wysłuchałam z ogromną uwagą dyskusji o przemianach w Polsce zainicjowanych wyborami 1989 roku.

Po raz pierwszy od długiego czasu była to dyskusja szanująca wszystkie zasady dyskusji. Kłaniam się w pas dyskutantom – pani profesor Ewie Łętowskiej, p. Timothy Garton Ash'owi (historyk) pisarzom: panu Stefanowi Chwinowi i Michałowi Rusinkowi, dyrektorowi Centrum Solidarności - Basilowi Kerskiemu i pani redaktor Katarzynie Kolendzie -Zaleskiej prowadzącej spotkanie.

Wszyscy dyskutanci podkreślali, że kamieniem węgielnym, na którym postawić można było nową Polskę była wolność. Od tego przełomowego momentu minęło lat 30. Co zrobiliśmy z tą wywalczoną wolnością? Z tej niesłychanie mądrej, ważnej dyskusji wybrałam kilka elementów, nad którymi każdy obywatel Polski powinien się zastanowić. Prof. esor T. Ash przytoczył słowa J. W. Goethego: „ten zasługuje na wolność, kto codziennie o tę wolność walczy”. Podkreślając wszystko, co dobre, czego dokonali Polacy przez tych lat 30. Zabrzmiały również gorzkie słowa, że o tę wolność codziennie nie walczymy, że grozi nam „orbanizacja Polski”. Oby te słowa nie stały się ciałem!

Pani profesor Ewa Łętowska – najmądrzejszy prawnik wszech czasów. Co ją boli? Nowa Polska zainicjowana wyborami 1989 roku miała być demokratycznym państwem prawa urzeczywistniającym sprawiedliwość społeczną czyli być państwem opartym na równości, wolności i braterstwie. Jakże piękne słowa, ale słowa. Pani profesor pokazała, że słowo jest instrumentem działania i jak nieodpowiednimi słowami można wszystko zepsuć, że w rękach prawników spoczywa odpowiedzialność za ten instrument działania, którym jest słowo.

Niezbywalnym prawem człowieka jest wolność. Ale czy wolność jest jedna? Nie, zawsze may wolność od czegoś i wolność do czegoś. Wolność wewnętrzną i wolność zewnętrzną. Wolność wewnętrzna to wolność ducha, tylko dla mnie, wolność zewnętrzna to wolność zespołowa, nas wszystkich. I tu musi dojść do konfliktu, bo nie wszystko co dobre dla zespołu musi być dobre dla mnie i vice versa. Wolność zespołowa prowadzi do braterstwa – solidarności. Jak i co robić, by szanując wolność jednostki zbudować jeden dobry organizm, dobry dla wszystkich? Bo jeżeli naszą duszę zacznie nam meblować instytucja, a nie sami to jest to „ucieczka od wolności” (słowa księdza Tischnera).

Wypowiedź pana Michała Rusinka na ten temat wydaje się być wyjściem z kwadratury koła. Otóż ni mniej, ni więcej tylko trzeba przeprowadzić rewolucję mowy: bardzo prosto – monologi zamienić w dialogi. Jest to niemal prawda objawiona. Popatrzmy na wszystkie dyskusje, które toczą się z prawa, z lewa i na wprost! Każdy z dyskutantów nie słucha tego, co mówi adwersarz. Wygłasza ex cathedra to, co chce, bo to jego zdaniem prawda objawiona, a ten drugi to po prostu nieuk! Czyli dzielimy się na ziarno i plewy. Jak to zmienić, jak i od czego zacząć? Namawiam gorąco, co już czyniłam, by zacząć rozmawiać z tymi, z którymi nam nie po drodze. Spokojnie, z sympatią i rzeczowo, nie używając inwektyw takich jak „oszołomiony pisior” czy „zakuty lewacki łeb” (nie jestem autorką tych określeń).

Drugi pomysł: wszystkich polityków wysłać na przymusowe obozy, gdzie będą (zakute łby – też nie moje) wkuwać kulturę poltyczną i zasady dialogu. Kończę ten trochę przydługi monolog wyrazami niebywałego uznania dla tych wszystkich, dzięki którym mogłam w tej dyskusji „uczestniczyć”.

Z pozdrowieniami – Alfreda Garczarek-Bendkowska

Dłuższy czas nic nie pisałam, bo działy się rzeczy, które spać nie dawały. Głównie to strajk nauczycieli, który zaabsorbował mój umysł i serce. Nie będę jednak dzisiaj pisać o strajku, gdyż chcę o nim napisać rzetelnie, uczciwie, bo dzisiaj jeszcze głowa pęka od nadmiaru myśli. I o tym problemie słów kilka. Jakże często mówimy – głowa (albo łeb) pęka mi! Od czego? Od nadmiaru myśli!

To po co tyle myślimy, po co napełniamy rozum wszelkim rozważaniami, które najczęściej są „rozszczepianiem włosa na czworo” i nie są sposobem na rozwiązanie problemu tylko go jeszcze bardziej komplikują? Logiczny wniosek: myślmy mniej i mądrzej. Bo z myśleniem to tak, jak z jedzeniem i spaniem – co za dużo to niezdrowo. Czasami lepiej zaufać intuicji. Dlaczego tak bardzo przeciążamy nasz umysł? To przeciążenie spowodowane jest wszechpotężnym i rozszalałym intelektualizmem. Każdy chce pokazać jaki jest mądry i przemawia językiem niezrozumiałym, nadętym (vide politycy w telewizji) miast pozwolić dojść do głosu wewnętrznemu instynktowi, któremu na imię zdrowy rozsądek lub chłopski rozum. Ten nasz wewnętrzny mistrz sprawi, że na wiele spraw popatrzymy trochę z boku i nie będziemy wszystkiego kumulować w naszej mózgownicy, bo to nie śmietnik ani kobieca szafa i ma w niej być tylko to, co naprawdę potrzebne.

To zdroworozsądkowe myślenie nasunęło mi sprawę, która też spać nie daje i z którą nijak nie mogę się pogodzić. Sprawa ta to powszechnie obecnie ocenianie i potępianie człowieka za to, jakim był w przeszłości. Działamy zawsze zgodnie ze stanem wiedzy i prawem, które mamy w danym momencie i stosujemy je do przeszłości. Czy tak być powinno? Czy można potępiać dawną niewiedzę według wiedzy dziś posiadanej? Tylko za zbrodnie i czyny haniebne winno się karać zawsze, ale nie za poglądy.

Dam przykład: po zjednoczeniu Niemiec pociągnięto do odpowiedzialności tylko tych polityków, którzy winni byli zbrodniom pospolitym (nie postawiono przed sądem Honeckera). Tak samo postąpił de Gaulle we Francji w roku 1945 – na śmierć skazano Lavala – Pétain karany nie był. Panie premierze Morawiecki – bardzo chciałabym znać źródła Pana wiadomości o czystce wśród wymiaru sprawiedliwości we Francji w 1945 roku.

Na koniec, żeby nie było tak poważnie. Podczas mojej ostatniej bytności w Szwajcarii byłam na seansie w „starym kinie” - przeniosłam się w lata 20-te XX wieku. Mała salka, dwuosobowe kanapy – z poduszkami, muzyka z pianina. Jak dobrze, że zdarzają się też takie nawroty do przeszłości. Oby były tylko takie, czego życzę Wam i sobie.

W ostatnią sobotę (16. lutego) przeżyłam „coś”, co wzruszyło mnie i było źródłem przemyśleń. A tym „coś” była moja urodzinowa impreza. Nieoczekiwanie postanowiłam w moje 82. urodziny „zabalować” z rodziną – tą bliską i nieco dalszą i z paroma przyjaciółmi tymi „od zawsze”. Oczywiście był to cel zamierzony, bo rodzina jak rodzina, nie wszyscy się kochają i nie wszyscy są „po jednej stronie”. Na wstępnie pozwoliłam sobie na swoje „5 minut”: nasze spotkanie niech będzie początkiem czegoś: komunikacji, dobrych stosunków rodzinnych, potem sąsiedzkich, przyjaźni i lubienia się.

Lubienie – zarówno siebie, jak i innych jest najbardziej wartościowym uczuciem, jest kamieniem węgielnym przyjaźni i traktowanie bliźniego swego jak siebie samego. To może doprowadzić do zmian w społeczeństwie, do powstania społeczeństwa, gdzie każdy będzie szanował każdego nawet jeżeli ten „każdy” będzie inny niż ja.

To był początek, wszyscy śmiali się, tańczyli, śpiewali. Kiedy patrzyłam jak moja 86-cio letnia siostra wywija na parkiecie ze swoją 8-letnią prawnuczką to pomyślałam, że jednak można razem, przy jednym stole – cztery generacje!!! To było piękne. Zachęcam wszystkich, by zadzwonili i umówili się z tymi, o których prawie zapomnieli. Dziękuję mojej rodzinie, że tak pięknie spędziłam z Wami ten dzień nigdy go nie zapomnę.