W środę 15. 01.2014r. brałam udział w spotkaniu pt. Literatura w kuchni. Kuchnia w literaturze, które poprowadziła Pani Jolanta Zaczkowska w Śląskim Muzeum w Bytomiu. Inspiracją do powstania cyklu jest wystawa, którą miałam przyjemność otwierać: Przy kuchennym stole- smaki i wnętrza kuchni śląskiej.

Jedzenie skupia w sobie samą esencję tego kim jesteśmy i jacy jesteśmy. Jedzenie jest także najbardziej społeczną aktywnością (…) pisze Bogdan Białek, naczelny Charakterów. To co jemy i w jaki sposób jemy odzwierciedla nasz status społeczny, wyznanie i osobowość. Zapowiadany cykl ma na celu upowszechnienie filozofii przygotowania, smakowania potraw i jest kolejnym pretekstem do zatrzymania się na chwilę przy wspólnym stole. Należy zwrócić uwagę na zmieniające się menu Polaków na przestrzeni wieków i ostatnich dziesięcioleci, połączyć kulturę wysoką z kulturą kulinarną – tę drugą uznawaną, niesłusznie, za niższą i gorszą.

Okazuje się, że wielu pisarzy, poetów i dramaturgów wprowadzało do swoich utworów opisy potraw i dzieliło się z czytelnikami opisami zastawionych stołów. Czytelnicy i krytycy jednak nie skupiali uwagi na tych szczegółach. Tymczasem okazuje się, że ominęło nas coś bardzo ważnego i ciekawego. Czas powrócić do powtórnej lektury, bo rzecz należy do wielce interesujących. Potraw jest wiele, sposobów na przygotowywanie bardzo podobnych dań jest mnóstwo, okazuje się, że niektóre przysmaki wędrują po Europie nabierając swoistego charakteru dzięki przyprawom i sposobom przygotowania i bywa, że różni je jedynie nazwa… Możemy wspólnie skomponować książkę kucharską zawierającą smaki i smaczki literackie i nie tylko, a każda literacko-kulinarna książka będzie subiektywnym zapisem gustu kulinarnego jednej osoby oraz osobistym zapisem własnych lektur. Trzeba też podkreślić, że temat nigdy się nie wyczerpie.

Podczas pierwszego spotkania Pani Jola zajęła się chlebem, bo ponoć Historia chleba jest tak samo pouczająca jak historia wojen, co przytoczyła za Bolesławem Kuźmińskim, autora książki Sto wieków chleba, Ignacy Krasicki rzecz rozbudował: Chleb przy szabli gdy leżał, oręż mu powiedział:/«Szanowałbyś mnie bardziej, gdybyś o tym wiedział/Jak ja na to pracuję i w wieczór, i rano,/Żeby twoich bezpiecznie darów używano»./5«Wiem ja — chleb odpowiedział — jakim służysz kształtem/Jeśli mnie często bronisz, częściej bierzesz gwałtem», a nasza współczesna wielka poetka, Ewa Lipska dopowiedziała w „Kraju podobnym do innych”

Kraj podobny do innych. Ale inny niż inne.
Z krainy krajobrazu wynika że włókno
jest z domieszką tworzyw sztucznych.

Zdarza się jedwab kaszmir batyst.
Aksamitne zachody słońca nad jeziorami.

Różaniec górski
pod wpływowym niebem(…)

Podczas apelu śniadania
chleb kroi szablą na krzyż
podśpiewując a cappella
rozkwitały pęki białych róż.

Chleb – słowo magiczne. Metafizyczne. Po wypowiedzeniu słowa „chleb” nasuwa nam się mnóstwo skojarzeń biblijnych, przede wszystkim związanych z modlitwą Ojcze nasz: chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj, ale również z cytatem z Ewangelii według św. Mateusza: Wtedy Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. 2 A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód. 3 Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego: "Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem". 4 Lecz On mu odparł: "Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.”, o dwukrotnym cudownym rozmnożeniu chleba przez Jezusa nie wspominając. Przed oczyma stają nam obrazy powitania na progu domu chlebem i solą, znak krzyża nad napoczynanym bochenkiem chleba, łamanie się chlebem. Chleb nam towarzyszy przez całe życie ciągle, nieustannie, w postaci materialnej i metafizycznej: od modlitwy poczynając poprzez mszę oraz obrazy z Ewangelii. Jest znakiem ikonograficznym obecnym w malarstwie i grafice, toposem w literaturze. Chleb równa się dobro i zasobność domu. Jest tak oczywisty , że nie zadajemy sobie pytań ani o jego historię ani skład. Dla naszych pokoleń jest oczywistym, że mamy go pod dostatkiem. Nie zawsze jednak tak było.

Spotkanie przebiegało w rodzinnej atmosferze, przy temacie dotyczącym każdego – chleba. Dopełnieniem całości było ufundowanie chlebów i innych wypieków przez piekarnię Konowoł z Kozłowej Góry, które degustowaliśmy w wielkim zachwycie. Serdecznie polecam pyszności z tej piekarni, które na co dzień tam kupuję.

Gratuluje Pani Joli wspaniałego wydarzenia i trzymam kciuki za przyszłe. Podziwiam serce i zaangażowanie w popularyzowaniu wielkiej kultury w codziennych odkryciach.

Twórca największych sukcesów Czarnych Bytom, trener i wieloletni prezes bytomskiego klubu. Całe życie poświecił judo, osiągając najpierw jako trener, a później prezes Czarnych wspaniałe wyniki na arenach krajowych i międzynarodowych. Wybitny bytomianin zmarł dzisiaj rano w wieku 71 lat.

Historia bytomskiego judo to historia Józefa Wiśniewskiego. Urodził się w 1943 roku we Lwowie. W 1945 roku po repatriacji Polaków z terenów należących wówczas do Związku Radzieckiego przesiedlił się do Kluczborka. Tam kształcił się i rozpoczął swoją przygodę z judo. Do Bytomia przybył w 1963 roku. Tutaj otrzymał w 1965 roku propozycję stworzenia sekcji judo, mało wówczas popularnego sportu w Polsce. Józef Wiśniewski podjął się jednak tego wyzwania, tworząc od podstaw sekcje judo, która z biegiem lat stała się jedną z najbardziej popularnych dziedzin sportowych w Bytomiu.

Do naszego miasta Wiśniewski ściągnął kilku dobrych trenerów, wśród których był między innymi Ryszard Rejdych, tworząc z nim wspaniały duet trenerski. Do dyspozycji mieli wielu zawodników, starszych, którzy jeszcze potrafili osiągnąć niezłe wyniki i młodych, bardzo obiecujących. Wyniki i sukcesy pojawiły się już wkrótce. Lata 1983-1992 to era Czarnych Bytom i Waldemara Legienia. Olimpijskie złoto Waldemara Legienia w Seulu w 1988 roku i w Barcelonie w 1992 roku stały się największym światowym osiągnięciem tego zawodnika a jednocześnie klubu. Sześć medali zdobytych przez Waldemara Legienia na Mistrzostwach Świata i Europy były dopełnieniem wspaniałych rezultatów. Czarni zostali drużynowym wicemistrzem Polski i w 1983 roku po raz pierwszy zdobyli 6 medali w Indywidualnych Mistrzostwach Polski. Dla Józefa Wiśniewskiego rok 1992 roku również był szczególny. Po 27 latach pełnienia funkcji pierwszego trenera, Wiśniewski podjął decyzję o zakończeniu pracy trenerskiej.

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to kolejne sukcesy judoków Czarnych. Medale Przemysława Matyjaszka i Roberta Krawczyka. W 1994 roku Józef Wiśniewski został Prezesem Polskiego Związku Judo. Do klubu dołączają tacy zawodnicy jak Janusz Wojnarowicz, który w 2013 roku zakończył karierę pełną sukcesów medalowych.

Czarni Bytom są obecnie jednym z najlepszych i najsilniejszych kadrowo klubów judo w Polsce. Nasi judocy i judoczki święcą sukcesy na arenach krajowych i międzynarodowych. To dzięki ogromnej pracy Józefa Wiśniewskiego, Bytom stał się stolicą polskiego judo, klub zrzesza setki młodych bytomian, dając im szansę rozwoju i osiągania sukcesów.

Jego motto życiowe brzmiało: Zgoda buduje, niezgoda rujnuje, a o naszym mieście mówił: Lwów - miasto, które kocham, tam się urodziłem i darzę je ogromnym sentymentem, ale to właśnie Bytom jest moim miastem, miastem najlepszych lat mojego życia.

Informacje ze Strony miasta Bytom

Pana Józefa, będę pamiętać jako wielkiego przyjaciela ludzi, człowieka wielkiego formatu, dżentelmena, wzoru walki o słuszne sprawy, działającego ponad podziałami społecznymi.
Śpij w pokoju

Dalajlama zapytany o to, co najbardziej zadziwia go w ludzkości odpowiedział:

"Człowiek, ponieważ poświęca swoje zdrowie, by zarabiać pieniądze.
Następnie poświęca swoje pieniądze, by odzyskać zdrowie.
Oprócz tego jest tak zaniepokojony swoją przyszłością,
że nie cieszy się z teraźniejszości.
W rezultacie nie żyje ani w teraźniejszości, ani w przyszłości.
Żyje tak, jakby nigdy nie miał umrzeć,
po czym umiera tak naprawdę nie żyjąc"

Przekraczając strach, zmieniając swoje przekonania, odzyskując harmonię z tym co w nas i dookoła nas, mając w sobie zgodę i otwartość na wszystko stajemy się wolni i łączymy się z uzdrawiającą wszystko energią Wszechświata - Bezwarunkową Miłością

Odbył się wernisaż wystawy: Wildlife Photographer of the Year/Fotografia dzikiej przyrody 2013 w Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu. Ekspozycja przepiękna, zachwycająca. Tegoroczna ekspozycja, to zdjęcia nagrodzone i wyróżnione w kilkunastu kategoriach. Zwycięskie prace wybrano spośród prawie 43 tys. fotogramów, wykonanych przez ponad 4 tys. autorów z 96 krajów. Po raz kolejny w historii wystawy znalazły się zdjęcia wykonane przez polskich fotografów.

Bytom jest, oprócz Warszawy, jedynym z polskich miast, gdzie najnowsza edycja wystawy gości po raz kolejny, nieprzerwanie od roku 2003. Zaznaczyć również należy, że obecnie mamy 49 edycję tegoż przedsięwzięcia. Oglądając zdjęcia oraz wczytując się w opisy wykonawców można stwierdzić, że w dużym stopniu młodzież jest wykonawcą tych przepięknych fotografii. To jest bardzo istotne, że idea podziwiania otaczającej nas przyrody, którą często niedostrzegany, włącza młode pokolenie do pasji fotografowania. Wspaniałe działanie!

Miło mi było, gdy zwrócono się do mnie o objęcie Patronatem Honorowym wystawy. Specjalnie nie musiano mnie namawiać, ponieważ otaczam szczególną opieką środowisko naturalne i walczę, o to by na Śląsku nie niszczyć działaniami już tak mocno obecnie zdegradowane. Wystawa mnie tak wkręciła oraz zainspirowała, że osobiście na stół z przekąskami przygotowałam krokodyla i rodzinę żabek. Zdjęcia poniżej

Przy okazji muszę pochwalić Sejmik Województwa Śląskiego. Dzięki Komisji Ochrony Środowiska, w tym osobistego zaangażowania powstała pierwsza w Polsce Strategia Przyrody. Miło jest być współautorem bardzo cennej inicjatywy, która jest wpisana w priorytety Unii Europejskiej. Jestem wdzięczna, że na swojej drodze spotykam ludzi, którym na sercu leży dobro człowieka oraz środowiska naturalnego, integralnej jego części.

Zapraszam do odwiedzenia Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu oraz obejrzenia przepięknej wystawy, która gwarantuję, że zachwyci każdego. Przykładem może być zdjęcie „Ostatni blask światła” wykonane przez Polaka Mateusza Piesiaka

"Za to jestem najbardziej wdzięczny Bogu, że uczynił mnie zdolnym do miłości"
- Wojciech Kilar

R.I.P.

Od dwunastu w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu gości cykliczna ekspozycja: Wildlife Photographer of the Year/Fotografia dzikiej przyrody stanowiącą finał rozstrzygnięcia konkursu o tej samej nazwie. Na tegoroczną edycję zapraszam wraz z Agencją Zegart z Bydgoszczy w piątek, 3 stycznia 2014 o godzinie 17.00, do gmachu przy ul. W. Korfantego 34. Ekspozycję tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego Wildlife Photographer of the Year 2013, organizowanego przez Natural History Museum w Londynie oraz BBC Worldwide.

Konkurs odbywa się regularnie od 1965 roku i w miarę rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każda edycja to setki tysięcy zdjęć z całego świata. Zdjęć czarno-białych i kolorowych, wykonywanych najpierw lustrzanką, potem aparatami cyfrowymi.
Wiele razy przechodzimy na stawem i napotkana żaba umyka nam spod nóg. To jej „szybkie” piękno w żaden sposób nie chce się dla nas zatrzymać. Zniknęła nam z oczu, wskoczyła do stawu, ale znalazł się ktoś, kto ją zatrzymał – fotograf. Każda praca, każde zdjęcie eksponowane na wystawie mieści w sobie setki minut, godzin, czasami dni i miesięcy, jest dowodem na anielską cierpliwość, wytrwałość i pomysłowość fotografa, bo zwierzęta zaciekle bronią dostępu do swojego świata.
Nagradzane są zdjęcia wyjątkowe, łączące zawodową perfekcję z oryginalnym spojrzeniem na przyrodę daleką, egzotyczną i tę najbliższą - również dziką. Od lat podziwiamy sylwetki tygrysów, lwów i słoni, nie brakuje też obrazów sikorek, wróbli czy ropuch, ale o ich wyjątkowości decyduje rodzaj ujęcia, światło, kompozycja czy kadr wyjęty z krajobrazu bądź z portretu zwierzaka.
Tegoroczna ekspozycja, to zdjęcia nagrodzone i wyróżnione w kilkunastu kategoriach. Zwycięskie prace wyselekcjonowano spośród prawie 43 tys. fotogramów, wykonanych przez ponad 4 tys. autorów z 96 krajów.
Po raz kolejny w historii wystawy znajdą się zdjęcia wykonane przez polskich fotografów i wyróżnione przez organizatorów. Łukasz Bożycki, z Warszawy, za zdjęcie pt. Oko ropuchy otrzymał wyróżnienie w kategorii Portrety zwierząt, a fotografia Mateusza Piesiaka, z Wrocławia, pt.: Ostatni blask światła, uznana została za najlepszą w jednej z kategorii młodzieżowych – 15 - 17 lat.
Bytom jest, oprócz Warszawy, jedynym z polskich miast, gdzie najnowsza edycja wystawy gości po raz kolejny, nieprzerwanie od roku 2003. Oprócz tego w 2014 r. zobaczą ją także mieszkańcy m.in.: Bydgoszczy, Szczecina, Wrocławia i Trójmiasta.

Patronat Honorowy nad wystawą w Polsce objęli: Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Minister Środowiska.

Ogólnopolskim sponsorem wystawy jest Izba Gospodarcza Wodociągi Polskie.
Honorowy Patronat nad edycją bytomską objęli: Damian Bartyla - Prezydent Bytomia i Barbara Dziuk - Radna Wojewódzka Sejmiku Samorządowego Województwa Śląskiego

Patronami medialnymi są Dziennik Zachodni, Telewizja Katowice, Życie Bytomskie, partnerem zaś jest Instytucja Kultury – Katowice Miasto Ogrodów.

Organizatorem tourne wystawy po Polsce jest Agencja Zegart, e-mail: zeg-art@wp.pl.
Więcej informacji o wystawie można znaleźć na www.FotografiaDzikiejPrzyrody.pl

Jestem bardzo wdzięczna, że międzynarodowi organizatorzy wielkiego i ważnego wydarzenia poprosili mnie o Patronat Honorowy. Dla mnie środowisko naturalne- przyroda to najważniejsza dziedzina, którą się zachwycam, chronię i wspieram, ponieważ człowiek jest jego integralną częścią. Miło wspierać działania, które są inspiracją oraz rozbudzają miłość do piękna naszego świata wśród młodego pokolenia.