Usłyszałem wczoraj parę razy, że 40-tka to taka granica już zdecydowanie oddzielająca młodość, od wieku dojrzałego. Muszę to sobie przemyśleć :- ))) Na to symboliczne przejście od żony dostałem w prezencie ulubioną postać z bajek dzieciństwa - Misia Uszatka. Córki postarały się o przygotowanie prezentów samodzielnie.
***
Życzenia od kolegi - "zazdroszczę ci tego wieku, a w prezencie daję album o The Rolling Stones - bo wiem, że kochasz ten zespół, a poza tym oni są od ciebie starsi nawet jako kapela, a wciąż sprawni".
***
Trochę przypuszczałem, że na okrągłe urodziny wpadnie więcej osób niż zwykle, no i rzeczywiście tak było. Zaskoczył mnie miło np. marszałek województwa śląskiego Wojtek Saługa. Powiedział mi, że ostatni raz był w Tarnowskich Górach 30 lat temu, na wycieczce w Sztolni. Teraz z pewnością będzie miał częściej okazję, zresztą na tyle dobrze się znamy z pracy w Sejmie, że dobrze wie, że się ode mnie łatwo nie opędzi. Kiedy przyjechał do mnie wczoraj, było akurat kilku samorządowców, którzy skorzystali z okazji do rozmowy na różne ważkie tematy.
***
Sylwester z rodziną - na razie chrupki i szampan dla dzieci.

Może nie jak jeden dzień, ale ... minęło. Trudno uniknąć podsumowania - było intensywnie, ciekawie i różnorodnie - zarówno ze względu na różne rodzaje aktywności zawodowej, jak i (przede wszystkim! ) zmieniającą się dość dynamicznie liczbę dzieci.
Mam nadzieję, że zdrowie będzie dalej dopisywać.
Od rana sms-y od "witających w gronie 40-latków", jak i tych, którzy cieszą się, że jeszcze trochę do tego wieku im brakuje. Bardzo dziękuję za życzenia!

Wygląda na to, że jednak Koleje Śląskie zaczynają podzielać opinię o konieczności zsynchronizowania swojego rozkładu jazdy z zatrzymywaniem się w Lublińcu pendolino. Oczywiście w odpowiedzi na moje pismo panowie prezesi podnoszą, że zmiana rozkładu musi potrwać, że procedury itp., ale światełko w tunelu jest.

Magiczny czas mija, ale ich atmosfera mam nadzieję jeszcze jakiś czas pozostanie.
Bardzo mnie ucieszyło, że moim córkom niemal tyle samo radości co oczekiwanie na prezenty, dawało ich przygotowanie - od kilku dni przygotowywały je, pakowały i ukrywały. Obie wierzą jeszcze w Dzieciątko i Świętego Mikołaja, a w tym roku najstarsza wprowadziła nową tradycję - pod choinką zostawiła dla Dzieciątka pierniczek i mleko. Oczywiście musiałem je niepostrzeżenie zjeść i wypić.

Znowu nie ma śniegu, ale przecież nie tylko na tym polega magia najpiękniejszych Świąt.
Niech przysporzą one nam miłości, wiary i mądrości na cały przyszły rok.

W ostatnim "Gwarku" zwróciła uwagę informacja o przegranym (można powiedzieć podwójnie przegranym) sądowym procesie pań, które pracowały jako salowe w szpitalu w „Trójce”. To wyrok sądu pierwszej instancji, ta sprawa będzie więc zapewne jeszcze nie raz podnoszona, ale pozwolę ją sobie jakoś wstępnie skomentować.
Kiedy panie salowe zostały zwolnione przez spółkę, która je zatrudniała i oczekiwały przyjęcia przez szpital, przyszły także do mnie. Powiedziałem im wówczas, że wydaje mi się, że najlepszym dla nich rozwiązaniem jest przyjęcie propozycji, którą przygotował dla nich zarząd powiatu - podjęcie pracy w spółce, która obecnie zajmuje się sprzątaniem szpitala i oczekiwanie na sądowe rozstrzygnięcie żądań wobec szpitala.
Niestety panie nie były otwarte na argumenty i niezmiernie zdeterminowane tylko w kierunku, do którego zostały przekonane wcześniej. Ciągle przewijało się w ich wypowiedziach zdanie „nasz prawnik, nasz prawnik”. „Nasz prawnik powiedział żeby nie przyjmować tej propozycji pracy, że to nam zaszkodzi”. Po wyroku sądu (oczywiście póki co pierwszej instancji) widać, że ten prawnik nie tylko się mylił co do roszczeń wobec szpitala, ale również zarzucił rozszerzenia wobec spółdzielni, która zwolniła salowe, co już trudno zrozumieć. Przez takie porady panie przegrały dwukrotnie, choć powiat tak bardzo starał się pójść im na rękę...
Nie jest tajemnicą, że chodzi o prawnika ratusza, wysłanego paniom na pomoc przez burmistrza (jak pamiętam z relacji prasowych). Nie chcę oczywiście rzucać oskarżeń, może w tej sprawie pan mecenas wykazał się po prostu nieudolnością... Ale od początku bardzo podejrzanie to wyglądało - starostwo idzie salowym bardzo na rękę, stwarza możliwość kontynuowania pracy, a ktoś konsekwentnie (i skutecznie niestety) namawia do odrzucenia pomocy. Mam nadzieję, że nie mieliśmy tu do czynienia z cynicznym wykorzystaniem pań salowych, a motywacją do błędnej porady nie była próba zapobieżenia przyjęcia pomocy ze strony przeciwniczki politycznej i potencjalnej rywalki burmistrza...
A samemu bardzo mi smutno, że jednak nie udało mi się wówczas przekonać pań do przyjęcia propozycji starostwa...

Tegotygodniowe posiedzenie Sejmu obfitowało w ważne wydarzenia m.in. wystąpienie przed Zgromadzeniem posłów i senatorów prezydenta Ukrainy Petro Poroszenki. Wśród słów wypowiedzianych przez przywódcę naszego sąsiada były zarówno podziękowania dla Polaków za wsparcie w ostatnich miesiącach, ale również niezmiernie ważna zapowiedź wniesienia przez niego do ukraińskiego parlamentu wniosku o zrzeczenie się przez Ukrainę statusu pozablokowego (a więc rozpoczęcia współpracy z NATO). Oczywiście sporo było także o aspiracjach unijnych Ukrainy, prezydent Poroszenko podzielił się nawet swoim marzeniem, że kiedyś będzie mógł swój kraj reprezentować w Parlamencie Europejskim.
W środę poźnym wieczorem (a nawet w nocy) mieliśmy głosowanie nad budżetem kraju na przyszły rok (blok 166 głosowań pod rząd! ). Budżetem z jeszcze widocznym cieniem recesji, ale także prorozwojowymi zapisami, wspierającym m.in. politykę prorodzinną.
Oczywiście podczas posiedzenia Komisji Regulaminowej nie można było nie rozmawiać o rozliczaniu użytkowania samochodu prywatnego wykorzystywanego do celów służbowych, czyli tak ostatnio popularnej "kilometrówce"...
Walka polityczna w Polsce weszła na poziom składania na siebie nawzajem doniesień do prokuratury... Oczywiście należy tak czynić, jeśli mamy do czynienia z podejrzeniem przestępstwa, ale dokąd prowadzi sytuacja, w której opozycja składa doniesienie na marszałka sejmu za to, że w ciągu 7 lat wykorzystał 1/3 przysługującego mu jako posłowi limitu na przejazdy? Trudno się dziwić, że wówczas on sam wskazuje, że wicemarszałek opozycji taką samą ilość kilometrów rozliczył nie w 7, a w 2 lata...
Tyle się mówi o tzw. kilometrówkach, że może napiszę na ten temat parę słów. Chociażby dlatego, że gdybym nie wiedział, jak to wygląda, to po informacjach (nawet po najważniejszych programach telewizyjnych) myślałbym, że posłowie zgłaszają przejechane kilometry Kancelarii Sejmu i dostają na to dodatkowe środki. W rzeczywistości przejazdy samochodem prywatnym rozlicza się ze stałego miesięcznego ryczałtu przeznaczonego na prowadzenie biura poselskiego, których to środków musi wystarczyć na wszystkie koszty prowadzenia biur (główne składniki to oczywiście płace pracowników i czynsz). Poseł sam decyduje jak wygląda aktywność jego i jego biura, co przecież zostaje później oceniane przez wyborców. Corocznie składamy (upubliczniane później) rozliczenie wydatkowania tych środków, które jest sprawdzane przez Kancelarię Sejmu.
Kilka lat temu, w celu uniknięcia nadużyć, Sejm podjął decyzję o ustaleniu miesięcznego limitu kilometrów, które można rozliczyć właśnie w ramach środków otrzymanych na prowadzenie biura poselskiego. Ponieważ jest to teraz taki bardzo palący, interesujący wszystkich temat, sprawdziłem dziś, jak sam wykorzystywałem ten limit w poprzednich latach. Biorąc pod uwagę czas od początku 2011 do dziś wyszło mi, że wykorzystałem ok. 37% dopuszczalnego limitu.