Jak wiadomo w poprzedniej kadencji Sejmu dokonaliśmy zmiany ordynacji wyborczej, w wyniku której w kolejnych wyborach samorządowych radni miejscy i gminni wybierani będą w jednomandatowych okręgach wyborczych. Nie było to łatwe, gdyż nawet nasz koalicjant był w tej kwestii dość sceptyczny. Ale udało się!

W samym procesie wprowadzenia okręgów jednomandatowych pozostał tylko jeden szkopuł – trzeba ustalić te granice. Wskazując na pewne zasady ustalania tych granic, ustawa pozostawia to w kompetencji rad gminy.

W ub. piątek na stronie rzędu miejskiego pojawił się projekt takiego podziału autorstwa burmistrza, z informacją o konsultacjach przeprowadzanych wśród mieszkańców. Potrwają one …. aż tydzień!!

Biorąc pod uwagę, że wielu z nas robi sobie wolne od Internetu w weekend, czasu na złożenie uwag pozostaje bardzo niewiele. Chyba o to chodziło, bo układanie okręgów pod swoich kandydatów rzuca się w oczy od razu… Ale o tym, będzie jeszcze czas napisać.

W ciekawy sposób podano te propozycje – do każdego okręgu zamieszczono spis ulic. Brak mapki, która pomogłaby w wypracowaniu sobie stanowiska (samo naniesienie wykazu na mapę zajmuje sporo czasu, o czym miałem okazję się dziś przekonać). Nie ma jeszcze jednej, ważnej informacji – liczby mieszkańców w danym okręgu. Mamy wierzyć na słowo (burmistrzowi), że w każdym okręgu jest ona porównywalna?

Zakładając (teoretycznie), że ukrycie tej informacji mogło być niedopatrzeniem, skontaktowaliśmy się z urzędem miejskim, gdzie uzyskaliśmy informację, że „widocznie burmistrz uznał, że takie informacje są wystarczające” i innych nie uzyskamy! Ciekawe, czy radni je uzyskają przed głosowaniem...

Poniżej zamieszczam pismo, które skierowałem dziś do burmistrza w tej sprawie.

Dziś pierwszy raz obie moje córki poszły do tego samego przedszkola. Dla starszej to trzeci rok w tym miejscu, więc odnalazła się tam bez problemu. Młodsza trochę protestowała, ale jestem pewien, że z biegiem dni będzie coraz lepiej.
***
Zakończyły się już dawno wakacje polityków – krajowych, jak i lokalnych. W ub. tygodniu na sesji rady powiatu głosowano wniosek o odwołanie starosty i zarządu powiatu. Jak wiadomo od grudnia grupa większościowa pod kierunkiem Inicjatywy Obywatelskiej ma większość, która jest w stanie paraliżować prace Zarządu, ale niewystarczającą do jego odwołania. W ciągu minionych ośmiu miesięcy trwały zabiegi, aby przekonać na swoją stronę jeszcze dwóch radnych, padało mnóstwo buńczucznych zapowiedzi o tym, kiedy to starosta zostanie odwołany.
Głosowanie pokazało, że opozycja wobec pani starosty ma 13 głosów i nie ma szans, aby przybył choć jeden (do odwołania potrzeba 15 głosów). Pozostaje pytanie, czy owa trzynastka pozwoli Zarządowi normalnie pracować.

Wczoraj wraz z minister edukacji narodowej Krystyną Szumilas byliśmy w trzech placówkach edukacyjnych naszego powiatu. Rozpoczęliśmy od udziału w lekcji klasy sześciolatków w szkole podstawowej nr 3 w Tarnowskich Górach. Takiego wyboru dokonałem nieprzypadkowo – wielokrotnie słyszałem od rodziców tej klasy rewelacyjne głosy zadowolenia ze szkoły. Najpierw obejrzeliśmy zajęcia dzieciaków, później pani minister miała okazję wymienić uwagi z rodzicami. Wielu podkreślało, że rok temu mieli wiele wątpliwości, ale teraz są bardzo zadowoleni, że posłali swoje dzieci do szkoły w wieku sześciu lat. Cieszyli się z postępów dzieciaków, komplementowali pracę szkoły i nauczycielek.
Dyrektor szkoły poinformowała nas także o wynikach testów, które przeprowadzono właśnie w trzech klasach pierwszych w tej szkole. Najlepiej wypadły sześciolatki. To nie przypadek. Minister przywołała badania przeprowadzone niedawno w trzecich klasach ponad osiemdziesięciu szkół w Polsce. Te, które poszły do szkoły jako sześciolatki wypadają o wiele lepiej (i to jeszcze sześciolatki „styczniowe” wyraźnie pokonują siedmiolatki „grudniowe”). To normalna sprawa. Sześcioletnie dziecko jest chłonne wiedzy, chce się uczyć. Ale w przedszkolu zaczyna się zwyczajnie nudzić, przestaje się angażować w rzeczy, które są już dla niego zbyt dziecinne. Taką postawę często przenoszą na szkołę, stąd lepsze wyniki sześciolatków.
Akcja „Ratujmy Maluchy” narobiła wiele złego. Wytwarzała się absurdalną wizję końca dzieciństwa przy rozpoczęciu szkoły. Nauka jest naturalną, najważniejszą częścią dzieciństwa. Wszyscy chwalą podstawę programową dla sześciolatków. Edukacja tych dzieciaków odbywa się zarówno w klasach z ławkami, jak i takich, jakie pamiętają z przedszkola. Przejście z przedszkola do szkoły powinno być płynne. Pozostawianie sześciolatka w przedszkolu to robienie mu krzywdy.
Szkoda, że samorządy słabiutko włączają się w promowanie szkolnej edukacji sześciolatków (na którą dostają przecież subwencję). W dużej mierze tę robotę wykonują za nich zadowoleni rodzice sześciolatków.
***
Wczoraj odwiedziliśmy jeszcze przedszkole „Bajkowe Wzgórze” i Zespół Szkolno-Przedszkolny w Potępie.

Wolne dni spędzone trochę na pracach ogrodowych, trochę w świerklanieckim parku z córkami, oczywiście także na obejrzeniu ćwierćfinałowych meczów EURO.
W niedzielę także na kaletańskim torze speedrowerowym (wysoka wygrana gospodarzy z klubem z Zielonej Góry) i na bardzo sympatycznym festynie w Brynicy, organizowanym w ramach Dni Miasteczka Śląskiego.

No cóż, sen się skończył... Wielka, wielka szkoda, bo grupę naprawdę mieliśmy słabą. Można było z niej awansować.
Porażki to oczywiście coś normalnego w sporcie. Boli jednak, kiedy przegranej towarzyszy bezradność i brak pomysłu na grę, jak było dzisiaj.
Kluczem do remisu z Rosją była waleczność, ale i zmiana taktyki. Czegoś co zaskoczy Czechów, spodziewałem się dzisiaj. Niczego takiego nie było. W grze Polaków dominował straszliwy schematyzm.
***
Nadal trwają jednak piękne mistrzostwa, już widać, że bardzo dobrze zorganizowane.
Cieszmy się nimi do końca.

Obstawiam, że wygramy 3-0! Do tej pory nie mieliśmy jeszcze szczęśliwego meczu. Będzie dziś. W połączeniu z dobrą formą da sukces.
****
Do klubu PO w Sejmie trafiła bardzo niewielkie pula biletów, które można było kupić. Trzeba było wykazać się refleksem (przyszedł sms, że są zapisy). Kiedy dotarłem do właściwego pokoju były już resztki, na mecze biało-czerwonych tylko z Czechami. Gdyby były inne, pewnie tego bym nie wybrał. A tak - trafił mi się mecz życia!

Do boju Polsko!
Musimy wygrać!

Najpierw wyjaśnienie do poprzedniego wpisu – pisząc, że współczuję właścicielowi Kopuł, miałem na myśli fakt, że telebimy nie funkcjonowały z winy firmy, u której zamawiał telebim, a złość klientów skierowana była w jego kierunku.
***
W niedzielę byłem w Poznaniu na meczu Irlandia-Chorwacja. Wracałem bardzo zadowolony nie tylko z powodu zwycięstwa mojej ulubionej Chorwacji. Świetna atmosfera panowała zarówno na stadionie, jak i na poznańskim Rynku. I to mimo faktu, że zarówno Irlandczycy, Chorwaci, jak i polscy kibice (na trybunach wymieszani) od alkoholu nie stronili.
***
Dziś znowu wielki emocje. Żona późno wraca ze studiów, więc chyba mecz oglądać będziemy w domu.