Główne elewacje obu ratuszy ozdobiono kartuszami herbowymi związanymi z historią miejscowości. Nad wejściami głównymi umieszczono płaskorzeźbę głowy kobiety. To prawdopodobnie wyobrażenie patronki dobrobytu i miast.

Elementem architektonicznym najbardziej upodabniającym do siebie te dwa ratusze jest wykusz. Oba wykusze stanowią ozdobę gmachów także dzięki zdobiącym je kamiennym kartuszom herbowym. W każdym z ratuszy zainstalowano zegar. Tarczę tarnogórskiego umieszczono nad oknami sali sesyjnej. W Jaworze - cztery tarcze zainstalowano na starej wieży. W obu zegarach grają kuranty a ich tarcze zostały niedawno podświetlone. W piwnicach w obu ratuszach pierwotnie urządzono składy win. Obecnie w tarnogórskim znajdują się głównie pomieszczenia gospodarcze, w jaworskim - restauracja, której wnętrza zdobią oryginalne kolumny z płaskorzeźbami.

Sale sesyjne są do siebie podobne. W obu zachowały się identyczne oryginalne drewniane, kasetonowe pseudosklepienia (sklepienia pozorne). Drewniane pilastry ozdobiono znakami cechów rzemieślniczych i ściany wyłożono boazerią. W obu salach zainstalowano wysokie, wielodzielne okna, lecz w tarnogórskiej tylko w jednej ścianie a w jaworskiej w dwóch przeciwległych. W Jaworze zachowały się te oryginalne, sprzed 121 lat, wraz z witrażami. Witraże budzą zachwyt oglądających. Szkoda, że podobnych nie ma w naszym ratuszu.

Guth przewidział dla obu sal sesyjnych taki sam wystrój wnętrza. W Tarnowskich Górach umeblowanie ani projektowany jego rozkład nie istnieje, zaś w Jaworze tak. W jaworskiej sali prawie wszystkie meble są z XIX wieku, w naszej używane są współczesne. Trudno mi określić, który ratusz jest piękniejszy ale nie mam problemu z wyborem tego zasługującego na moje najgorętsze i najserdeczniejsze uczucia.

PS. Tekst napisałam na podstawie materiałów opublikowanych przez Marka Wojcika w prasie, wydawnictw promocyjnych Urzędów Miejskich w Tarnowskich Górach i Jaworze oraz własnych spostrzeżeń i zdjęć.

Bądźcie czujni! Kwiatów nie przygotowujcie, zrezygnujcie z prezentów i laurek urodzinowych ale ... PAMIĘTAJCIE! Jutro urodziny naszego ratusza!!!

Pojechałam do Jawora, aby poznać starszego o rok brata tarnogórskiego ratusza; z jednego ojca obaj są, ojczyznę jedną mają, kochani przez swoje rodziny już w 13 krzyżyk weszli!
Dnia 11 sierpnia br. minie 120 lat od … no właśnie… Jan Nowak napisał w „Kronice miasta i powiatu Tarnowskie Góry, że tegoż dnia poświęcono nowy ratusz. Czy oznacza to, że nowo wybudowany gmach w tym dniu oddano do użytku? Jak wyglądały uroczystości i formalności? Na jakich dokumentach Nowak oparł swój krótki o wydarzeniu wpis? Tego nie wiem ja i chyba kilka innych osób też nie wie. Bądź co bądź ratusz stanął w końcu XIX wieku i stoi w tym samym miejscu już 120 lat. A z tego wynika, że lada dzień rozpocznie 13 krzyżyk, prawda? Te 120 urodziny to okazja do wspomnienia nie tylko ojca dorosłego już dziecięcia czyli autora jego projektu.

O ojcu obu braci.
Hermann Guth żył na przełomie XIX i XX w. , był historykiem architektury i architektem w państwie pruskim. Ukończył szkołę realną we Frankfurcie nad Odrą, Berlińską Akademią Budownictwa. Prowadził swą działalność głównie w Berlinie-Charlottenburgu, gdzie mieszkał prawie do śmierci. Był wykładowcą w Królewskiej Akademii Sztuk w Berlinie.
Około 250 rysunków i dokumentów z dorobku Gutha zgromadziło Berlińskie Muzeum Architektury. Był bardzo pracowitym i twórczym projektantem, wziął udział w licznych konkursach dotyczących głównie obiektów administracyjnych a najciekawsze jego projekty dotyczyły ratuszy. Wśród nich te opracowane dla Tarnowskich Gór i dla Jawora, miasta na Dolnym Śląsku. Obie prace koncepcyjne powstały prawie w tym samym czasie. Podobieństwa wzniesionych budowli można zauważyć i wymienić a są to m. in.
1. Oba gmachy zaprojektowano jako narożne: tarnogórski w południowej pierzei rynku u wylotu ulicy Górniczej, w Jaworze - w narożu bloku budynków w centralnej części rynku.
2. Murowane bryły ratuszy są trzykondygnacyjne, asymetryczne z ryzalitami a dachy są wielopołaciowe z lukarnami.
3. Nad obu budynkami górują wieże. Nad tarnogórskim jest to zbudowana na dachu drewniana wieżyczka z galeryjką. Nad jaworskim - murowana wieża starego ratusza, do której dobudowano nowy gmach. Na taras widokowy wieży jaworskiej można wejść i podziwiać roztaczającą się panoramę, wejście na naszą wieżę magistrat nie udostępnia.
CDN
PS. Tekst napisałam na podstawie materiałów opublikowanych przez Marka Wojcika w prasie i wydawnictwach ksiazkowych, wydawnictw promocyjnych Urzędów Miejskich w Tarnowskich Górach i Jaworze oraz własnych spostrzeżeń i zdjęć.

Uwaga! Będą podziękowania i krótka relacja!
                 Za zainteresowanie osobą Ślązaczki z Żyglina, Józefy Bramowskiej i uczestnictwo we wczorajszym spotkaniu z jej wnuczką, Apolonią Sobieraj, właśnie pod adresem pani Oli kieruję w pierwszej kolejności słowa wdzięczności za przyjęcie zaproszenia i przekazanie informacji, które wcześniej nie były upubliczniane. Również dwojgu niespodziewanie przybyłych innych krewnych pani senator – drugiej wnuczki i prawnuka również przekazuję szczere słowa podziękowań.
                Byli obecni również przedstawiciele Przymierza Śląskiego – Joachim Ganszyniec i Jan Hahn, radny Miasteczka Śląskiego – Roman Boino oraz lokalny (miasteczkowski) społecznik Marek Kaleja, którzy od kilku lat zabiegają o uhonorowanie tutejszej działaczki na rzecz kobiet i polskości. Za wsparcie w przygotowaniu spotkania dziękuję tą drogą gorąco Zenonowi Lisowi także z Przymierza Śląskiego, który niestety był nieobecny, dlatego nie mogłam uścisnąć mu dłoni, co teraz wirtualnie czynię. Wszystkim wymienionym panom życzę sukcesu w ich zabiegach na rzecz upamiętnienia zasłużonej mieszkanki powiatu tarnogórskiego. A jako że do osiągnięcia celu potrzebna jest im przychylność burmistrza i rady miejskiej Miasteczka Śląskiego, życzę, aby władze gminne taka przychylnością rychło się napełniły.   

                Bardzo, bardzo mi było miło zobaczyć Barbarę Hajdę z Powiatowej Rady Działalności Pożytku Publicznego,  która działa w kobiecej organizacji społecznej w Orzechu pn Stowarzyszenie Przyjaciół Kultury i Tradycji Śląskiej, panią Ewę Kostrzewę, Ryszarda Bednarczyka i innych nieznanych mi z nazwiska.
                 Z pewnością zbliżyliśmy się do znakomitej postaci kobiecej naszego regionu, co warto podkreślić, nastąpiło w 100 lat po nadaniu kobietom praw wyborczych.
                Obok wymienionych wyżej szanownych osób, sama byłam wczoraj gościem, mimo odegrania roli prowadzącej spotkanie, dlatego dziękuję najgoręcej pani Leokadii Wójcik, właścicielce Restauracji-winiarni „Sedlaczek”, za bezinteresowne udzielenie nam gościny.

 W post scriptum dodam, że  w maju w Sedlaczku gościł kobieta z przeszłości – Irma Ebner-Sedlaczek , w czerwcu współczesność reprezentowała dr hab. Urszula Glensk (obie z miejsca urodzenia – tarnogórzanki) . W sierpniu już na czwartym spotkaniu rozmawiać będziemy o kolejnej kobiecie - mieszkance tarnogórskiej ziemi, której nazwisko zdradzimy niebawem. Zapraszamy!       

   Chętnie wspominam. I czynię to nierzadko. Ale nie potrafię przypomnieć sobie pierwszego święta górniczego, które obchodzili mieszkańcy Tarnowskich Gór w lipcu 1784r. Tu się uśmiecham, bo musiałabym cofnąć się w czasie o siedem… nie! Więcej niż siedem żywotów, aby brać udział w tamtych uroczystościach i biesiadach z okazji odkrycia nieznanych dotąd złóż rud ołowiano-srebrowych na polach górniczych w Bobrownikach. 
   Jak wówczas wyglądało otoczenie szybu Rudolphine? Musimy uruchomić wyobraźnię i „zwizualizować” tamten dawny krajobraz, tylko tak go zobaczymy. Jak wyglądało to samo miejsce po 230 latach? Nie trzeba wyobraźni, gdyż mam kilka zdjęć wykonanych w obrębie obecnego Parku Kunszt na krótko przed realizacją „rekonstrukcji” poczynań Fryderyka Redena i  górników. Dokonała jej grupa osób na hasło „Srebro i Kunszt” w lipcu 2014r.

  
Zdjęcie: zanim nastąpił dzień 16 lipca 2014r. w Parku Kunszt ...

Przed rokiem zaś, w 233. rocznicę znakomitego odkrycia Park Kunszt przybrał inną już szatę, lekką i transparentną, która pozwoliła zobaczyć nam, wielu mieszkańcom i gościom tam obecnym, widok wzniosły, przez dziesiątki lat zakryty zaroślami i chaszczami – kopiec wzniesiony rękami obywateli miasta górniczego. Przed rokiem wyraźnie uorządkowano to miejsce i nadano mu godniejszy wygląd. Ku chwale pracy rąk górników i ku chwale umysłu światłych ludzi, którzy przywrócili po wielu latach miastu jego dobrobyt!

 

Zdjęcie - pierwszy dzień obchodów 230. rocznicy odkryć w szybie Rudolphine (2014)

W tym roku, 2018, bergfest powróci w to samo miejsce, a z nim wspomnienia i radość z tamtych, XVIII. wiecznych dokonać i z dokonać ostatnich lat, zwieńczonych wpisem na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO spuścizny zasłużonych dla miasta ludzi.
  

Zdjęcie  - wrócili tu ludzie związani z górnictwem i swoim miastem (2017)    

Na początku lipca składam czytelnikom mojego bloga i wszystkim mieszkańcom Tarnowskich Gór życzenia tarnogórskie - szczere i serdeczne: wszelkiej pomyślności!
Okazja do życzeń? Proszę bardzo , oto kilka w porządku chronologicznym przedstawiam poniżej.

CHRONOLOGICZNIE  w lipcu w latach i wiekach wcześniejszych niż ten w 2018 r. wydarzyło się na tzw. ziemi tarnogórskiej :

- 21 lipca 1562 r. – Jerzy Fryderyk v. Ansbach nadał Tarnowskim Górom herb miejski i potwierdził wcześniej nadane im przywileje  

- 16 lipca 1784 r.  – dokonano odkrycia złóż rud ołowiano-srebrowych, co w konsekwencji doprowadziło do otwarcia przedsiębiorstwa górniczego „Friedrich-Wilhelm-Grube” nazwanego wkrótce „Friedrichsgrube” – Kopalnia Fryderyk.

- 16 lipca 1821 r. - na mocy bulli papieża Piusa VII dekanat bytomski, a  więc  i Tarnowskie Góry,  został wraz z dekanatem pszczyńskim przyłączony do diecezji wrocławskiej. Wcześniej pomimo kilkakrotnych zmian granic politycznych znajdowały się w diecezji krakowskiej.

- 15 lipca 1834 r. - odbyła się uroczystość oddania do użytku odwadniającej kopalnię „Głębokiej Sztolni Fryderyk”, ostatniej z ośmiu powstałych w Tarnowskich Górach.

-  9 lipca 2017 r. – na Listę światowego dziedzictwa UNESCO wpisano 28 obiektów pod wspólną nazwą  “Kopalnie ołowiu, srebra i cynku wraz z systemem gospodarowania wodami podziemnymi w Tarnowskich Górach”

Ilustracja fotograficzna? Oczywiście są zdjęcia i także film!

Dzień 20 czerwca 1922 r. To wtedy Wojsko Polskie pod dowództwem gen. Stanisława Szeptyckiego przejęło część Górnego Śląska przyznaną Polsce decyzją Konferencji Ambasadorów. Ziemie te weszły w granice Polski w wyniku plebiscytu i III Powstania Śląskiego a do tarnogórskiej historii weszło wkroczenie  polskich oddziałów, czego pamiątkę mamy co roku w gwarkowskim pochodzie historycznym. Grupę rekonstrukcyjną prowadzi konny jeździec odgrywający rolę generała a za nim podąża grupa żołnierzy pieszych i konnych symbolizujących żołnierzy 11 Pułku Piechoty i 3 Pułku Ułanów.
Jak wyglądała brama triumfalna wybudowana na powitanie wojska w Tarnowskich Górach, nie wiem. Chętnie obejrzałabym jej zdjęcia. Takie fotograficzne dokumenty znajdują się w Muzeum w Pszczynie, na wystawie Orzeł Czerny, Orzeł Biały w stajniach książęcych ale nie dotyczą naszego miasta. Wybudowano wówczas na terenie, przez który przechodziło wojsko polskie, ponad 200 takich bram ale z pewnością nie wszyscy mieszkańcy tej części Śląska chętnie witali przedstawicieli nowej władzy.