Przykładowo: koniec wiosny, najbardziej ulubionej przeze mnie pory roku a początek lata zbliżający mnie do końca roku kalendarzowego. Ale coś ważniejszego tkwi w dniu 21 czerwca – pomyślałam – coś bardziej znamiennego. Otworzyłam więc „Kalendarium historyczne. Tarnowskie Góry” , książkę, w której Mieczysław Filak przed trzema laty zamieścił zbiór wydarzeń (subiektywnie, jak pisze, wybranych) związanych z naszym miastem. Znalazłam tam czerwcową datę i, szybko policzyłam - 96 rocznicę przybycia do tutejszego garnizonu oddziałów piechoty i ułanów wojska polskiego pod dowództwem generała Stanisława Marii Jana Teofila hrabiego Szeptyckiego. Postać jego wraz z żołnierzami wprowadził przed kilku laty Andrzej Książek do części historycznej dorocznego pochodu gwarkowskiego.
 

Może magistrat nie zapomniał i przygotował rekonstrukcję tego wydarzenia w setnym roku niepodległości Polski? Zostało 5 dni. No a jeśli nie zdąży, to przygotuje za rok, za rok i za kolejny rok…  Sie przypomni - sie przygotuje, no nie?    
Jest też kilka czerwcowych dat istotnych dla mnie bardzo osobiście ale … No właśnie, jakie ważne wydarzenia mają miejsce w TG w czerwcu 2018? Oprócz kolejnego zjazdu food-tracków jeszcze kilka. 
 

  Niewielu chyba ma odwagę powiedzieć o naszym mieście, jak chętnie przed 3 czy 5 laty mówili - Tu się nic nie dzieje!

PS. Dziękuję za to symboliczne wprowadzenie polskiego wojska, Andrzeju!

1. Totalna porażka!
Podobno podczas warsztatów 23 maja pod hasłem Tarnowskie Góry – miastem IDEI nt systemu parkowania i poprawy jakości transportu miejskiego młodzież szkolna wysunęła postulat: więcej miejsc parkingowych dla samochodów osobowych bezpośrednio przy budynkach szkół oraz … dodatkowe przystanki autobusowe tamże!
No i kto powinien się spalić ze wstydu, tak jak spaliła się do cna kwestia edukacji ekologicznej i zdrowego trybu życia prowadzonej w szkołach tychże uczniów?

................................................

2. Niewypał, a jakże!
Udział władz miejskich w budowaniu strategii planowania i realizacji związanych ze zwiększeniem liczby miejsc parkingowych w obrębie starówki i równocześnie wyprowadzenie pojazdów poza ścisłe centrum okazał się pustym przebiegiem. Kosztowne i „smartfonowe” miejsca 90 minutowego postoju pozornie tylko polepszyły a możliwe, że nie polepszyły wcale możliwości parkowania. Do tego oficjalnie podano sposób na pozostawienie pojazdu na więcej niż 90 minut na tym samym miejscu.

Przeleciała też szumnie jakiś czas temu idea zamienienia ulicy Sobieskiego w jednokierunkową i w parking „pod okienkiem”. Tu powiem od siebie, na szczęście przeleciała, choć koszty z budżetu miasta ze sobą wyniosła! Od początku ten pomysł nie był trafiony ale szum medialny był, o to przecież chodziło niektórym.

..............................................

3. Porażka i już!
Postanowiono i odstępstwa nie będzie: trzeba budować centrum handlowo-usługowo-kulturalne przy rynku, trzeba budować model maszyny parowej tamże, bo przecież nigdy tu nie stała – niech więc postoi i pohałasuje, jeśli rozruch jej nastąpi (inne miasto już ma z podobną doświadczenia). Trzeba więc budować parkingi wielopoziomowe w ścisłym centrum, bo … potrzeba tam ruchu i już! Więc ja przekornie: pracownicy magistratu z burgmajstrami i rajcami, pracownicy starówkowych instytucji, firm, przedsiębiorstw jako przykład dla rodzin, nauczycieli i przyszłych rządzących pokoleń na rowerkach lub per pedes pognają! Niech ruch będzie z wami! I z nami!

Spacery w wiosenne poranki w powietrzu zmieszanym z zapachami roślin i nie wyschniętej wilgoci, napełniają mnie błogością. Gdy nasz miejski park czeka dopiero na odwiedzających go spacerowiczów, chwile w cieniu gęstego już listowia na konarach drzew wprawiają w błogi nastrój. Widok jaśniejącej słońcem polany, wirujący płatek, który opadnie na włosy, szelest kroku po uginającej się trawie, pozwalają wchłonąć z każdym oddechem fluidy szczęśliwości. Niezależnej i trwałej.

 I wtedy, w takim otoczeniu nie niepokoi pojawienie się pojedynczej osoby w perspektywie parkowej alejki, a napotkanie znajomych buduje wewnętrzną wrażliwość. Ktoś miły, ktoś spokojny, ktoś … szczęśliwy.
    

Zdjęcie - kiedyś, nie tak dawno, przed kilkoma miesiącami, w szarej rzeczywistości zapatrzony w swego syna mistrz rzekł: - Jestem szczęśliwy!
 

Zdjęcie - Parkowa alejka majowym rankiem, Marcysia i Ignaś i znowu usłyszałam od zapatrzonego w dzieci  pana Krzysztofa: - Jestem szczęśliwy! Życzę więc dużo szczęścia! Tylko szczęści!