"Helenko, czy zauważyłaś to, co ja? Alusia siada za blisko telewizora i mruży oczy!"
"Tak mi się zdawało, Adasiu, widziałam to samo. No i w szkole.. Pani Rafowa powiedziała, że Alusia zechciała przesiąść się do pierwszej ławki".
Podczas oglądania filmu Disneya, niedzielnym zimowym popołudniem, przed ekranem czeskiego telewizora Ales usłyszałam za plecami tę rozmowę rodziców. Po kilku dniach znalazłam się w "ubezpieczalni" na ulicy Piłsudskiego a później, w okulistycznym gabinecie prywatnym. Przymierzanie szkieł, ciemnia, recepta na krople... Ciąg wydarzeń, zetknięcia z obcymi pomieszczeniami i ludźmi dziwnymi i onieśmielającymi 14 letnią dziewczynkę a wszystko przy udziale szczupłego, uśmiechniętego, łysiejącego lekko mężczyzny. Ciepły, spokojny głos, wolne, nienerwowe ruchy, jasne oczy, biały kitel. Jeszcze kilka późniejszych wizyt, pierwsze i nastepne okulary, krople zakrapiane do oczu najpierw przez mamę a później samodzielnie.
I po kilkudziesięciu latach następne spotkanie z bardzo uprzejmym, mocno już starszym panem, niegadatliwym i zrównoważonym.
"Panie doktorze, ja sobie Pana przypominam. Przyprowadzili mnie do Pana gabinetu rodzice prawie ...przed ćwierć wiekiem może. Pan leczył moje oczy! ".
"Naprawdę? Pamięta mnie pani? To takie miłe, być zapamiętanym przez pacjenta".
Zapamiętany przeze mnie pamięcią dorastającej dziewczyny, widziany oczyma dorosłej kobiety - legenda medycyny tarnogórskiej, jeden z pierwszych miejskich lekarzy specjalistów, okulista z powołania, gentleman z urodzenia. Bogusław Kanas odszedł z uśmiechem i jasnym wzrokiem z naszego miasta do drugiego, nie tak odległego, leżącego po drugiej stronie niewidocznej granicy... Aby tam spędzić Boże Narodzenie wśród swoich pacjentów, lekarzy, tarnogórzan.
Teraz przypominamy sobie doktora Kanasa. Kiedy zostanie zapomniany? Czy przywołamy do pamięci tarnogórskich architektów i budowniczych, burmistrzów miedzywojnia i rajców, rodziny prawników i lekarzy. Tarnogórzan. Niezależnie od ich pochodzenia: polskiego, niemieckiego, żydowskiego. Niezależnie od wyznania: katolickiego, protestanckiego, mojżeszowego. Pamieć należy się tarnogórzanom dobro przynoszącym naszemu miastu.
ale ze szczerością serdeczną ufundowałam i przyznałam trojgu uczniom szkoły podstawowej, której sama byłam uczennicą, "Parkowej". 
zajęłam pierwsze miejsce a zasłużenie najpracowitszy i najbardziej utalentowanemy (kto
. Dzieciątka-niebożątka w liczbie ponad chyba trzydzieściorga przyprowadziły niczym kokosze ich opiekunki serdecznie sie śmiejące, śpiewające i pogrywające. I ksiądz zgrabnie wmieszany w podskakujący tłumek ptasząt-świergoląt konweniował klimatycznie. Gospodarze Klubu 22 i Galerii Na Tynku krasili aksamitnymi słowy przebieg imprezy. Całość stanowiła przyjazne tło dla pełnego radości Pana Starosty, który jako żywo przybył stanąć w szranki rysunkowego konkursu. Wizerunek jego w formie plastycznego aczkolwiek dwuwymiarowego dzieła jako hojnego świętego Mikołaja zawisł był niedawno na ścianie klubu, w dniu rozstrzygnięcia konkursu na kartkę świąteczną. I wisieć tam będzie nie po wieczne przecież czasy ale po kres zimy nie zimowej polskiej, tarnogórskiej. 
