Od ciemności do ciemności dzień przebiega w niejasności. Rozwikłanie tej zawiłości przyrodniczej zabrałoby mi sporo czasu i być może cierpienia, dlatego zamiast tego, patrzę dla ukojenia niepokojów na obrazek w kolorach ciepłych, z wnętrzem swobodnym a jednak uporządkowanym, z dźwiękami muzyki nieco zaprzeszłej a przecież bliskiej sercu, z akcesoriami kobiecej garderoby szykownymi, chociaż nie najmodniejszymi. W łagodnym, udrapowanym klimacie damskie wizytowe pantofle na szpileczkach przez ostrość czubków wyznaczają cel na końcu szerokiej drogi. Itd...

Czy wystarczy mieć dobry aparat fotograficzny i rekwizyty, żeby wykonać dobre, przenikające wyobraźnię zdjęcie? Dziękuję za nie Pani Kasi Stotko.
..................................................................
 Właściciel tzw. kasyna wojskowego przy ul. Kościuszki wystąpił z wnioskiem o rozbiórkę budynku. 
Po przeczytaniu tej informacji odczułam potrzebę sfotografowania obiektu bądź co bądź wojskowego. Przypomniałam też sobie inny istniejący onegdaj w sąsiedztwie kasyna, jak i ono, militarny. Bodajże w ciągu 3 dni sporej kubatury betonowy schron przeciwpancerny przed kilku laty zamieniły w perzynę nie pociski artyleryjskie ale przedsiębiorcze myśli i ręce.

 Dwie kolumny przy wejściu, gzymsy, okna z podziałami, dachówki, schody napatrzyły się wielu transportów, tysiące poborowych mijało je na powitanie i pożegnanie jednostki, pułki i szwadrony, drużyny i plutony dudniły obcasami i podkowami. Piękna i wysoka sala balowo-koncertowa ma teraz szeroką antresolę, która być może niedługo już spadnie w dół własnego grobu roztrzaskując w drzazgi taneczny parkiet i wspomnienie honoru.

Zdjęcie - wejście, wyjście, przejście między przeszłością a przyszłością
............................................................................

Dzisiaj miękko, łagodnie i sypko manna śniegowa łagodzi ostrość krajobrazu, matowo rozjaśnia ciemne kontury drzew i budynków. Miękka, miła jasność opadła na łąki i pola, przykrywa białym kocykiem wijące się polne drogi, pagórki warpi i nasypy wąskotorówki. Jest spokojnie.

Wczoraj porannym półmrokiem podeszłam do stareńkiej gruszy kończącej swój żywot na łące i włożyłam dłonie w jej rany. Popękana na niej kora a pod nią roztrzaskane głębsze tkanki - mrozami była cięta, wiatrami chłostana i palona słońcem. Trojaczki wspinały się na nią albo rzucały patykami w górę i chwytały w powietrzu spadające owoce. Między konarami utknął nawet kawałek cegły zatrzymany rozpaczliwym chwytem ranionego drzewa. Mały kotek, rudy i miauczący zszedł pewnego letniego popołudnia w dół po pniu gruszy – ta puchata rdza znalazła na zimę ciepłe przytulisko w sąsiedztwie posłania łagodnej bokserki.

Z trudnością obejmuję gruszę ramionami czytając tęgość rozpadlin w korze. Tu ciasna rana, tam wąskie pęknięcie a jeszcze w górze złamanie. Ciężar owoców rozdarł konary w głębokim cięciu. Gdy przed laty mocne ramiona mężczyzny przywiodły ją na szeroką łąkę jak piękną dziewczynę, przeświadczona była o swojej niekończącej się młodości. Dzisiaj chropawość grubych warkoczy kory pokrywa mieniący się, zielonkawy naskórek porostów – muślin chybionego bandażu. Kwiecistą bywało niegdyś postać, teraz chromą i rachityczną moje już tylko, niczyje inne, dłonie głaszczą łagodząc jej bolesne wejście w Krainę Wiecznego Kwitnienia.

Zdjęcie – młoda kobieta z kwitnacym kwiatem nad czołem. Tyche? Amfitryta? Święta Barbara może...? Jeszcze trwa w tarnogórskich murach z kamiennym spokojem, z otwartymi, niewidzącymi oczami nieświadoma niszczącego działania ludzkiego.     

Zimowe kobiety nie mają lekkiego życia chorując częściej (od dołu) w tej chłodnej porze roku. Trudno jest przecież zapewnić naturalną, biologiczną potrzebę zastosowania osłon termoizolacyjnych ciała jednocześnie dostosowując się do wymogów mody czyli zakładając na ukochane kochanie kawałek kordonka z trójkącikiem równoramiennym o boku 5 centymetrów. A dodatkowo te częste weekendy powtarzające się co 5 dni zachęcają ale i niejednokrotnie obligują do prowadzenia prac często rozrywkowych ale dotyczących obszarów usytuowanych w anatomicznej dolinie. 

Na zakażenie układu moczowego (ZUM) choruje przynajmniej raz w życiu aż 40-50 proc. kobiet.

Gdy do lekarza zgłasza się pacjentka z problemem zakażenia dróg moczowych, należy najpierw w ramach wywiadu zebrać dokładne informacje o objawach i ewentualnych przebytych w przeszłości zakażeniach dróg moczowych. W zależności od tego, czy mamy do czynienia z dolegliwościami pierwotnymi czy nawracającymi, procedura zarówno diagnostyczna, jak i terapeutyczna jest zupełnie inna. (...)

Osobną kategorią są tzw. zakażenia weekendowe. "W Stanach Zjednoczonych bardzo często pacjentki z infekcjami dróg moczowych trafiają do lekarza w poniedziałek rano. Wynika to z intensywności weekendowego uprawiania seksu, po którym dochodzi do wstępującego zapalenia cewki, charakteryzującego się bólem, obrzękiem, trudnościami z oddawaniem moczu lub oddawaniem moczu w postaci kroplowej, odczuciem kłucia, czasami krwiomoczem" - mówi ginekolog (dr Jacek Tulimowski prowadzący prywatną praktykę w Warszawie - wyjaśnienie własne).

PULS MEDYCYNY
artykuł Moniki Wysockiej opublikowany w numerze: 10 (173) 2008-05-28

http://www.pulsmedycyny.com.pl/index/drukuj/9508,zakażenia,układu,moczowego

Między przystankiem A tj. szaroburą łąką w letargu zimowym a przystankiem B czyli nasenną herbatką z wieczornymi malinami przemierzam kilometry i minuty, mijam ludzi i smutne ptaki. Na schyłku dnia siądę na tym samym miejscu co teraz i ... już niecierpliwię się, bo umieszczę tu gorącą, wrząca, gotującą relację zza oceanu - zimowa Kanada przywita Tarnowskie Góry!

Inne: potwierdzam od roku istniejącą nieformalnie jeszcze ale już wzajemną życzliwością przypieczętowaną przyjaźń Niemodlina i Tarnowskich Gór. Wielka Kanada i nieduży Niemodlin lgną do małego wielkiego miasta - Tarnowskich Gór.
..........................................................................................................

Z pamiętnika kanadyjskiej tarnogórzanki. 

Napiszę o dowcipie. Dowcip jest rysunkowy. Wycięłam go parę dni temu z naszej lokalnej gazety "Barrie Advance". Tak mi się spodobał, że powiesiłam go sobie nad biurkiem.

Rzecz jest o Baracku Obamie i nadziejach pokładanych w jego prezydenturze. Jak Ameryka długa i szeroka cieszą się wszyscy, duzi i mali,  Kanadyjczycy i Amerykanie. Spontanicznie, bez żadnych nakazów i przykazów. I wszyscy mają wiarę i nadzieję. I każdy z osobna czeka na zmianę. 

Jaka to zmiana?.... Ano taka, że trzeba wziąć się do roboty. Posprzątać własne podwórko i zreperować to, co się samemu zepsuło, jak na przykład dobre imię Stanów Zjednoczonych. Prosta sprawa i bum-cyk. Potrzeba tylko było to tego człowieka mądrego, wykształconego i takiego co z niejednego pieca chleb jadł, żeby to ludziom w oczy powiedział i uświadomił. No, może trochę pomogła recesja, ale historia lubi się powtarzać. 

A teraz dowcip. Tytuł : Cud na rzeką Hudson.

Alu, pod dowcipem ma byc podpis: "Patrzcie, czy to czasem nie Obama!"

           

...................................................................................

Teraz ja - tarnogórska tarnogórzanka. 

Potężna odległość dzieli Europę od Kanady a jednak my, Polacy, mamy coś wspólnego z Kanadyjczykami i moim zdaniem jest to WIARA w CUDA oraz podobne POCZUCIE HUMORU.  Z czego śmieją się w Kanadzie? Najnowszy dowcip rysunkowy nadesłany został z Barrie.

Czy ten rysunek nie przypomina nam czegoś?  Nie mamy tu wprawdzie rzeki Hudson ale ... dobrze byłoby, gdybyśmy postąpili tak -  tu zacytuję słowa tarnogórzanki zza Wielkiej Wody: „...trzeba wziąć się do roboty”... Tamci, daleko, mogą tak myśleć a jeśli oni to może i my też możemy nie czekając na cud. Nie dla Ameryki. Dla siebie.

Uwaga; tekst napisała i dowcip przysłała Oleńka z Kanady a jednak z Tarnowskich Gór. 

Nie pora teraz na zachwyty, nie czas na oczarowanie - noc nad nami. Jutrzejszy dzień wypełni się słowami. Teraz tylko zapiszę, że z zapartym tchem czyli na wdechu, zapatrzeni czyli z oczami w słup przez długie minuty odmierzane nutami i słowami piosenek Przybory, Wasowskiego, Osieckiej, Grechuty i nie tylko ich, pozostawali wszyscy, którzy trafili dziś do tarnogórskiego Klubu 22.

   Pokarpikowi panowie przed rozpoczęciem imprezy - Mirek Ogiński, "Toluś" Skupiński, Michał/ś Graczyk, Jerzy Cnota, Andrzej Terlecki. Rekwizyt w postaci okularów w druzgocącej przewadze.    

Uśmiech młodości ponad wszystkie mądrości.
Uffff.... jutro wspominki i zdjęcia. Teraz - SPAM!!! 

ALBUM FOTOGRAFICZNY otwiera się po klepnięciu myszką na miniaturce.

Karpik z Osiecką 23.01.2009

 Relacja z nieformalnie zaprzyjaźnionego Niemodlina z pobytu w gościnnych Tarnowskich Górach
http://www.okniemodlin.org/index.php?option=com_content&task=view&id=97&Itemid=1
....................................................
25.01.2008 godz. 07:15

Zdarzyło mi się wielokrotnie postawić sobie pytanie: gdzie rodzą się utalentowane dzieci? W czasie wieczoru rysowniczo-poetycko-piosenkarskiego sama udzieliłam sobie na nie odpowiedzi - w Niemodlinie, mieście matecznym karpia stawowego i satyrycznego. Te dzieci to: Karolina - dziewczęco urocząca otoczenie romansowym głosem o zapachu kamelii albo może róży, Madzia - odkrywająca pod koronką dekoltu obfitość śmiałej kobiecości w deseniach muzycznych, Marcin - już mężczyzna z magicznym uśmiechem jeszcze chłopca łakomego słodyczy. Laureaci wielu konkursów lokalnych i krajowych wspierani i prowadzeni są przez opiekunkę artystyczną, podobno dyrektorkę ośrodka kulturalnego, a może jednak ...studentkę? 

Potrafią śpiewać, oj potrafią! Korzystając z technik teatralnej ekspresji oszczędnie a jakże mocno eksponują walory własnego talentu i ciała. Klnę się na deski klubowe i strofy Galerii Satyry NaTynku, że ... zamurowało mnie kilka razy. I wychodzić musiałam do baru, aby przyniesionym stamtąd kubkiem herbaty niby barierą odgrodzić się choć częściowo od topiących serce moje głosów młodych artystów.     
    Gratuluję całej trójce i Pani Dyrektor również i pozdrawiam serdecznie!
...........................................................................
Michasiu, wielki ( i utalentowany! Chociaż żadnego "normalnego" zdjęcia z Tobą nie da się wykonać, to utrwalony zostaniesz dla pokoleń za wspieranie talentów bliźnich, za takt i bezpretensjonalność.

Tego życzę formalnie Michałowi Graczykowi, rysownikowi i satyrykowi, który  obdarowany został przez los lub wypracował w sobie poczucie humoru.     
    
        

 Oto tarnogórska trójka i ten jeden nad nimi.