A ja tam byłam i nie widziałam! No, no!
Mało brakowało a prochem posypałabym swą głowę przeczytawszy, co następuje: „Z błyskiem i hukiem! Niech się stanie światło! Zamek Niemodlin wzbogacił się właśnie o iluminację świetlną z prawdziwego zdarzenia. Uruchomiliśmy ją kilka dni temu, ale teraz… pora na konkrety […]” Dopiero wnikliwsze wgłębienie się w tekst pozwoliło mi stwierdzić: iluminacja to niedawna, bo grudniowa sprawa a ja Książęcy Zamek odwiedziłam na początku września.

   

Zdjęcie - kilka ujęć murów, których nie sposób minąć z obojętnością lecz tylko z podziwem.

Jak wiele nadziei łączyło i skupiało się wokół nowego właściciela (a podobno w rękach czterech w ciagu ostatnich zaledwie kilku lat zamek się znajdował) tej 700 – letniej budowli, dowiedziałam się jeszcze przed wizytą w mieście głównie z Internetu. Na miejscu zaś rozmowy w paru mieszkańcami potwierdziły ten stan – oczekiwania są ogromne i gorące wsparcie (oby nie tylko duchowego wsparcia udzieliły tu władze lokalne) dla przedsięwzięcia. Tym bardziej ucieszyły mnie przed koncem roku najnowsze i pozytywne wieści stamtąd .

A więc, skoro Nowy Rok blisko moje życzenia kieruję niedaleczko, po sąsiedzku prawie, bo przecież za opłotki - na ziemię opolską, do  Niemodlina: niechże się szczęści miastu staremu, mieszkańcom zasiedlającym ziemię książąt opolskich i ich następców oraz obecnym właścicielom w cieniu murów szlachetnej i godnej ich dbałości budowli! Wytrwałości na cały rok 2016 niech im wystarczy! Ku chwale naszej „śląskiej, małej ojczyzny”!

   

Zdjęcie - z uśmiechem żegnał mnie sympatyczny opiekun zamku a bramę zamykał pieczołowicie, lecz zapewniał, że otwarta będzie często i szeroko dla gości. Z pewnością tam wrócę a innych zachecać do wizyty już zaczynam!

To oczywiste - nadchodzi ten czas. I wraz z nim jak co roku od dwóch tysięcy lat zapowiedziane, oczekiwane, potwierdzone: Boże Narodzenie.
Obyśmy spędzili je ku zadowoleniu serc naszych a światu na pożytek i ze spokojem w duszach. Niech się ludzie i zwierzęta bratają i niech nie cierpi żadne z nich - oto życzenia świąteczne, które niech się wszystkim spełnią.

PS. Tak blisko była ze mną Dunka przez 12 świąt Bożego Narodzenia, że i teraz, na te najbliższe, czuć będę jej obecność. I dzięki temu krótkiemu filmikowemu wspomnieniu mogę szczerze powiedzieć Czytelnikom mojego bloga:
Wesołych Świąt!

Napracował się ten most już sporo przez 85 lat, chociaż wielkim obiektem nie jest. Służy mieszkańcom Krupskiego Młyna uginając się, kołysząc, „pracując” nawet pod pojedynczym przechodniem. Rzeka też duża nie jest, Mała Panew - z nazwy i z wyglądu, takoż i most nad nią przewieszony wielki być nie musi: 25 m długości i tyle. Nie drogowy, nie kolejowy lecz rolę swą komunikacyjną spełnia jako napowietrzny trakt pieszy. Pylony murowane, liny stalowe a  „podłoga” drewniana. Ten interesujący zabytek i przykład solidnej roboty inżynierów, spawaczy i innych fachowców jest jedynym w naszym powiecie ale nie tylko, bo także na Górnym Śląsku i w Polsce.

Nieco dalej niż Krupski Młyn od Tarnowskich Gór leży Ozimek, na Śląsku Opolskim. I ta miejscowość ma swój unikat – wiszący most żeliwny. A co! Huta „ Małapanew” to firma nie byle jaka!

Nasze miasto z Krupskim Młynem ma cechę wspólną – toż to miejscowości powiatu tarnogórskiego. Ale z Ozimkiem też wcale niemało, a to przez Friedricha Wilhelma hrabiego von Redena, którego osoba i działalność w górnictwie i hutnictwie przełomu XVIII wieku uczyniły te dwie miejscowości wiodącymi ośrodkami przemysłu tamtych czasów.

 

Zdjęcie - Niestety, iluminacji mostu nie widziałam, zbyt wcześnie Krupski Młyn opuściłam. Zachęcam jednak tarnogórzan (i nie tylko ich) do odwiedzenia tego miłego miejsca i "zaprzyjaźnienia się" z mostem!

    Jako notkę na marginesie mojego bloga umieszczam w tym miejscu informację ale nie „news”. Oto ona: „małe jest piękne”. Dodam, że takie „małe”, które mam na myśli, niekoniecznie jest dziełem sztuki (chyba że odlewniczej i wzorniczej) ale przedmiotem użytkowym/użytkowanym na co dzień w krajobrazie miejskim.



   Pokrywy włazów do kanałów instalacyjnych, kanalizacyjnych są, jak pokazują zdjęcia, nośnikiem wartości edukacyjnych i poznawczych – umieszczono na nich herby miast śląskich. Prozaiczne pokrywy włazów kanalizacyjnych zwykle „traktowane butami” warte są uwagi, naprawdę. Uwagi mieszkańców, przyjezdnych i władz miejskich. A może by tak i w Tarnowskich Górach … Bo przecież tak niedaleko stąd: w Czeladzi, Gliwicach, Bielsku - Białej, Jaworze...

  Imieninowe uroczystości są za nami czyli do szarości dnia powszedniego przed kolejnymi imieninami wracamy.
  Swój pierwszy wpis nt hałdy popłuczkowej wstawiłam w blogu w roku ... hmmm.... 2007?  Dość, że wspinałam się na jej koronę, wchodziłam na jej płaski "quasi- szczyt" w róznych porach roku. Sama, z psem, z rowerem, z rowerem i psem, z kolegami, z dziećmi znajomych, z grupą kilkunastu- i więcej osób, itp...

Dla uzupełnienia wiedzy tych, którzy hałdę mają za tor treningowy, trasę jezdną pod pojazdy terenowe, tutaj wstawkę zrobię z pewnego dokumentu. A napiszę jeszcze o tym miejscu czyli na temat hałdy, więcej w przyszłości.

PS. Ogrodzenie hałdy za radą, która wypłynęła niedawno z miejskiej rady, odradzam. Ogrodzonych betonowymi, blaszanymi, drucianymi płotami bloków mieszkalnych, domów jednorodzinnych i innych nieruchomości w TG już mamy dostatek. Lepiej - jak podpowiedział ktoś z moich znajomych, zaminować i wysadzić w luft. A ja dodam: raz a dobrze zrobić z tym całym parkiem kulturowym porządek. I po kłopocie.

Fragmentu dokumentu pn. Plan Ochrony Parku Kulturowego :Hałda Popłuczkowa" poniżej cytuję; możliwe, że się komuś, coś, kiedyś, jakoś ...