Żadne tam qui pro quo – to na pewno pan Mariusz Swoboda. Nie może być nieporozumienia, bo przecież taki uśmiech tylko do niego należy. On sam i jego rodzina trzymają się w swoim sklepie zdrowo i w dobrych nastrojach i takie zapewniają wiernym klientom. Do tego predestynuje ich otoczenie – pierwszorzędny towar warzywno-owocowy z domieszką słodyczy i czegośtamjeszcze. Ulica Kościuszki, sklep rodzinny, familijny, ciepły i bliski. Pozdrawiam!

Quasi robotę wykonała, plotki głoszą, fachowa ekipa informatyków. Kto powiedział, że informatyk potrafi osadzić elektroniczną „żółtaczkę” we TROTUARZE (właśnie „we”, panie Jędrusiu!, i już. Tak mi pasi i nie pokopać, porozrzucać, porównać? Nadzór podobno, też ploty, był Najwyższy, może i szkoda, bo niski patrzyłby na „betong” a nie po tralkach balasek dachowych apteki.

Quorum nie zebrało się, więc uchwał nie podjęto. Na szczęście? Przewodniczący, jego prawa ręka i szeregowy radny – czy przeszukują net czy zakopanych dotacji w podłożu celem odnalezienia celu? A może to próba odnalezienia porozumienia z Najwyższym Nadzorem?

Quidquid agis, prudenter agas et respice finem! Jako 13-letnia chyba dziewczynka te słowa zobaczyłam wykaligrafowane przez mojego tatusia w pamiętniku. Zapamiętał je z lekcji łaciny w przedwojennym jeszcze gimnazjum. Greka i język francuski też nie były mu obce. Ja końca nie widzę. „Cokolwiek czynisz, czyń roztropnie i patrz końca”; to Owidiusz. I chce mi się tylko powiedzieć w bezsilności mojej, cichutko..., jak trusia...: „Q...”
 

No i jak?
NARESZCIE SIĘ ROZSTAJEMY!
Połączeni na 24 godziny rozsupłamy węzły współżycia różnorakiego sortu wspólnymi jeszcze siłami. Półmetek tygodnia za nami – płciami! Chyba mamy się serdecznie dość!
Separacja ducha i ciała nie powinna się jednak przerodzić w agresję! Pamiętajcie o tym, wy wiotkie i słodkie, i wy męscy i wielcy!
Do następnej środy!

PS. Ależ sobie pohulałam  z wykrzyknikami! Jakiż to komfort i luksus! I upust dla ekspresyjnych emocji!
  

Budki niebiesko-żółte pogubiły ogonki: biały i ...biały.
Ta sprzed ratusza chętnie przeniosłaby się pod boczek ful wypasionego wieloryba z przeciwka. Przytulona do niego nie wyglądałaby jak pięść przy bogu ducha winnym nosie. W dobranej parce szparko napłodziliby walenie, wychodki albo „ktowieco”.
Ta przed drzwiami starostwa mruga kpiarskim okiem w pustą w promieniu kilku metrów cyber przestrzeń i wirtualnie do swego „założyciela – myśliciela”, który w przyszłości klony jej rozmieści chyba zgodnie ze wskazaniem wahadełka albo kostki do gry.
.......................................................................................................................................
Byłam w Małym Wersalu, w pierwszym zakładzie fotograficznym Jana Melcera i przed siedzibą Bractwa Strzeleckiego. Byłam tam w międzywojniu i wcześniej, w sepii, na czarno-biało i wyblakle; z rodziną Szczurków, z Donnersmarckami, z Bonifacym Wiciszczokiem i burmistrzem Antesem. Bałam się walczących posągowo nieruchomych zwierząt, śmiałam się turlając na warpiach parku, podziwiałam mundury i krok defilujących polskich pułków. Taka sobie podróż pociągiem pamięci z zielonym kamykiem w dłoni w historię, papierową i elektroniczną. Zagnał mnie tam podmuch słów i obrazów Pana Markowskiego, do Indianera, do Harmidera, do tg.net.pl., do Jego – Pana Redaktorowej - i naszej „inkszej” Małej Ojczyzny. Dziękuję za tę tanią a tak cenną podróż, Panie Zbyszku. Proszę zaczekać na następnych gości. Już nadchodzą, słyszę kliknięcia myszki i stuknięcia w klawiaturę.
.............................................................
www.tg.net.pl/indianer/
Najczęstszym aktem niszczeni fotografii było jej podarcie. Zniszczenie zdjęcia wiąże się z chęcią zaprzeczenia czegoś istnienia i chęci zapomnienia o nim. Jest symbolicznym aktem zniszczenia przeszłości utrwalonej na fotografii. Niszcząc zdjęcia człowiek symbolicznie wyraża myśli i uczucia, jakie żywi do osoby utrwalonej na fotografii. Niszczenie zdjęć jest przeciwieństwem ich zbierania - niszczy się by zapomnieć, zbiera by pamiętać. Dla nas stare fotografie, tak jak już powiedziano są przede wszystkim świadectwem dziejów minionych i pamięcią o naszych przodkach.
.............................Autor Zbigniew Markowski.

Tarnogórzanie przy pracy. Smacznego śniadania!

Tarnogórzanki przy zabawie - cudzej

Nowy tydzień to jak zdrapka: fragmentami odsłaniany obrazek w miarę upływu czasu i nakładu pracy drapacza. Pierwszy dzień, drugi dzień itd. Dzisiaj rano, pierwszego dnia tygodnia telefon z Biura RM – projekty uchwał na najbliższą sesję wpłynęły, proszę potwierdzić termin posiedzenia Pani komisji, wysyłamy powiadomienia do członków komisji. Dobrze, dobrze... ciekawe, czy wrócili już z wyjazdów zimowych. 

Ulica Piłsudskiego, maleńki sklepik więc wydaje mi się, że jestem we własnej szafie, garderobie damskiej, żeńskiej szatni, wśród ekstraordynaryjnych (ho,ho,ho... wyrazik to a nie zrazik drobiazgów bieliźnianych i nie tylko. Ze sobą wynoszę stamtąd czasem plastikową torebkę o terminie uzytkowania przewidzianym na 3 tys. lat a w nim coś bliskiego skórze, miłego w dotyku i estetycznego dla oka. A na dokładkę ciepłe uśmiechy zmarzniętych przemiłych Pań, którym zupełnie praca w życiu nie przeszkadza. Chociaż są okutane w polarowe ciuchy i skurczone niczym zimujące wiewiórki codziennie spotykają się ze swoimi klientkami jak z dobrymi koleżankami - w sympatycznych nastrojach. Dużo zdrowia do końca zimy Paniom życzę!

No tak, biały sznurek między ratuszem a budką lilipuciego dróżnika to mocna rzecz. Dzięki niemu promowany ratusz będzie na każdym zdjęciu wykonanym przez turystów silnie powiązany z rynkiem. Dobrze, że są jeszcze trzy pierzeje i pośrednie fragmenty do fotografowania pozbawione budek z białym kabelkiem. Nie wszystkim do twarzy w białym kolorze ale może ratusz lubi biały? I jeszcze żółty, i niebieski? Kolorki europejskie przecie. Jakieś ploty słyszałam o podobnym kabelku z uwieszoną na nim budką przed budynkiem Starostwa. Jutro tam zajadę potwierdzić ale zdjęcia nie zrobię, nawet jeśli trikolor tam znajdę, nie zaszkodzi mi na żołądek; architektura i epoka też niekoniecznie do "obfocenia".

No i proszę, już wiadomo, kto montuje kolorowe kabliki

Nie zgadzam się z taką niesprawiedliwością! Na wczorajszym spędzie karpików czy leszczy każdy coś dostał. Przykładowo:

1. świetlica dla dzieci - fundusze na cele własne; najhojniejsi dobroczyńcy: wice-starosta Maligłówka, poseł Głogowski, burmistrz Czech.

2. burmistrz Czech – koronę i osiołka do ujeżdżania

3. Beatka Hetmańczyk - wspaniałą zabawę bez ograniczeń wiekowych

4. Michał Graczyk – rysownik, wyjątkowe partnerki do tańca i towarzystwa. Odebrał zaszczytną cegłę jeszcze nieświadomy przyszłości i zauroczony wręczonym wyróżnieniem.

5. A. Kanclerz – aktywną formę odnowy biologicznej w takt Close your eyes i Darling z dodatkiem mojego uścisku (koleżeńskiego). Tego zdjęcia cenzura nie dopuściła do publikacji.

6. Mężczyźni z literą M - porcję zabawy ze mną albo moim kosztem ( (Mietek Filak, Mirek Ogiński, Maligłówka Artur)

A ja? Szaro już wczoraj widziałam przyszłość i tak się stało

Nic nie bęcnie bez konsekwencji a bęcło się i mój portfel schudł po wykupieniu własnej karykatury, za to... utyło kolano. Wyjaśniam: tańce romantyczne oraz ekwilibrystyka rock-and-rolowa doprowadziły je do patologicznego zwiększenia gabarytów. No i cierpień zasłużonych za grzeszne występki dancerskie doświadczę przez cały weekend prawdopodobnie. Oby nie dłużej.
No i na koniec – brak było przedstawicieli Bractwa Kurkowego ale zamiłowanie tarnogórzan do broni palnej zostało udokumentowane tym zdjęciem.

Zdjęcia do tego wpisu są mojego "chowu" ale też cześć z nich udostępniła katowiczanka Bożenka Nitkiewicz, której dziękuję w imieniu własnym i pozostałych utrwalonych (chyba dołączają się do dzięków. A na koniec - niezapomniany Andrzej Toluś Skupiński - mistrz ceremonii talentem aktorskim pomógł bezboleśnie przenieść środki płatnicze z portfeli modeli do świetlicy Anioła Stróża. Jesli nawet niektórych zmusił do płaczu, to były to łzy ze śmiechu.

Sobotnia noc będzie nocą karnawałową naturalnie, a jakże, ale nie w Rio (de Janeiro) lecz w Klubie 22, w klimacie lat 70-tych. Sobotnia czyli jutrzejsza. Ale ja zaliczyłam ją już dzisiaj. Tak, tak, piosenki Beatlesów eskalowały nastroje karnawałowo-zabawowe i dzisiejsze epicentrum rozrywkowe w Czarnej Hucie oddało deski sosnowe pod krok taneczny ochotników. Brylował Andrzej K.tóry  otrzyma w mojej wyobraźni ufundowany przeze mnie tamże Puchar Najlepszego Tancerza Klubu. Finał imprezy rozpoczętej „Karpikiem” z już moim kolegą Graczykiem, poprzez licytację zdjęć, kalendarzy, karykatur podobno tuzów, prominentów, VIP-ów przeszedł do historii. Zdjęcia – pal je licho, trzy duble baterii były nie do użycia - rozładowane. Bożenka stanowiła substytut mojej osoby w aspekcie fotograficznym. Czekam na przesyłkę wykonanych przez nią zdjęć. Mniemam, że nie zapomni – wciągnęła bowiem się bez pamięci w grę w skata!
Uwaga nieobecni celowo lub przypadkowo na licytacji! Odkupujcie w tg.net.pl. karykatury szopkowe autorstwa Ogińskiego i nie ważcie się zapłacić mniej niż miało to miejsce na licytacji!. Zadziobią Was, zjedzą, zachichoczą!

PS. Mireczku i Mieciu, znieśliście kamienowanie przeze mnie. Wybaczam więc Wam i nadal lubię!  
Jutro... Jutro będzie już za 15 minut.
 

Gwardziści wyjątkowi z bronią palną oczekują wejścia gości – Michał Graczyk-rysownik, Andrzej Kanclerz - wiadomo, a jakże, wiadomo!, Andrzej Terlecki – mgr inż. architekt, MIROSŁAW OGIŃSKI! – przyczyna mojej rozpaczy. Ach, ci mężczyźni!

Państwo Burmistrzostwo Czechowie z gospodarzem Klubu 22 Adamem Morawcem znaleźli się w romantycznej scenografii wnętrza sali aukcyjnej.

Awaria! Trzy komplety akumulatorków do mojego aparatu okazały się nie naładowane! Przemiła Bożenka zajęła już jednak wyjściowa pozycję fotograficzną.