Środa. Środy. Środzie. W środę. O środzie. Ze środą. Do środy. O środo! I tym podobne...
Środowy środek tygodnia pracy jest punktem, gdy spoglądam krótkoterminowo na minioną I-szą jego połowę i przygotowuję krótkoterminowe plany na pozostałą II-gą. W tym połowicznie granicznym dniu określam, co i jak zrobiłam oraz co zdążę zrobić. O wykonanych ruchach wiem i wspominam z uśmiechem lub krzywię się z niesmakiem. A planuję wykonać na wzór wcześniejszych wcale nie odkrywczo:
- spotkania służbowe i towarzyskie
- zakupy niezbędne i opróżnianie portfela
- rozrywki kulturalne i rozgrywki personalne.

Wykonane i do wykonania. Za wiedzą i przyzwoleniem moim i losu. Gdzie przypadkowe dotknięcie pnia drzewa, spacer na zawołanie rosnącej radości, podniesienie głowy, aby przyjrzeć się gołębiowi na zwieńczeniu lukarny? Czy znalazły się/czy znajdą się spontaniczne odpryski od betonowych harmonogramów? Czy ukoją, uspokoją, usatysfakcjonują, uniosą w fantastyczny wycinek realu?  

Małżeństwo wziętych pracoholików zgłosiło się do gabinetu amerykańsko-podobnego psychoanalityka narzekając na brak wzajemnego zainteresowania i nudę w pożyciu. Otrzymali poradę: ”Więcej spontaniczności, bądźcie spontaniczni czasami”. Zadeklarowali się zastosować. Po miesiącu zgłaszają się na kontrolną wizytę i na pytanie terapeuty: „Czy nastąpiła poprawa? Czy byliście spontaniczni?” mąż w odpowiedzi stwierdził: „Niestety nie nastąpiła, chociaż przeznaczyliśmy na spontaniczność każdy wtorek”.
Cóż, cywilizacja materializmu ze swoim pędęm wygrywa.
 

Ta pani jest szczęśliwą zwrotną Amerykanką, bez wątpliwości, to widać. Maryla wróciła właśnie z odwiedzin u swojej zaoceanicznej córki z bagażem wrażeń i tęsknotami w obu kierunkach. Przebywając za wielkimi morzami, za wysokimi górami kontaktowała się w intersieci z moim blogiem w ściśle i do końca  określonym przez siebie celu.Teraz wypoczęta i odmłodzona w zagadkowy sposób o co najmniej 5 lat na peryferiach wielkiego świata podjęła obowiązki starszego technika analityki medycznej z niesmakiem (...) ale ze zwiększoną odpornością.  Wesołych Świąt, Marylko! http://analitykakl.wrzuta.pl:80/film/wkEupelgvt/

Przylgnięcie do szczęśliwego ciała ma zapewnić szczęście przylegającemu – Ilona znalazła się więc ze szczęśliwą Marylą w pół-dystansie (20-30 cm). A może w somatycznym tylko a nie uduchowionym zwarciu?   Wesołych Świąt, Ilonko! http://analitykakl.wrzuta.pl:80/film/wkEupelgvt/

 W niedzielę przed południem dziewczyny namalowane na renesansowym muzealnym stropie uśmiechały się do przystojniaków z zespołu ‘”Śląsk”. Chłopaki z portretów pomrukiwały z zadowoleniem patrząc na dziewczęta w śląskich strojach. A publiczność zaatakowała na stojąco koncertującą szóstkę gromkimi oklaskami, spod których artyści umknęli dopiero po dwóch bisach.

 W składzie zespołu z pierwszego naboru Hadyny znalazła się najmłodsza siostra mojej mamy, niespełna 16-letnia Dorotka. Gdy przebywała w domu moich rodziców, często gęsto schodziła akustyczną klatką schodową śpiewając gamy albo „Od Siewerza jechał wóz” i inne piosenki z repertuaru „Śląska”. Była niezwykle barwną dla mnie i dla ówczesnych, nie tak licznych jak dzisiaj, tarnogórzan postacią. Wprowadzała na ulicę Krakowską światową modę przechadzając się w bucikach na cieniutkich szpilkach a na sztywno ufryzowanych, rozjaśnianych włosach nosząc szyfonową lila chusteczkę.

KLOMPY. Klompy. Miarkujcie ino! Nie bydzie żodnych klompów w zdebikowych makówkach! Som Zdebik mi to dziś pedzioł. Jakżech boła mało dziouszka a mój bracik bajtlik, to my gibko lotali w sobota ku jego sklepowi na Górniczo coby kupić lody po 50 groszi za gołka. Terozki gamba mie sie smieje do pana Zdebika, kiery łozprowio o reikach i radiestezyji.  A pani Ania (w sobotę zdawała egzamin w CKU) uśmiecha się a nie wyśmiewa tych pogaduszek. Dowiaduje się przecież o historii naszego kochanego miasta z pierwszej ręki/rak/ust.
......................................................................
PS. Za dwa dni środa; nie tylko sesyjny dzień.
PS 2. Zagubieni sobotni wojacy znaleźli się w Klubie 22.

Sobota godzina 9.30 – egzamin w CKU. Ulubiona grupa IIITHA zdobywa oceny w szerokim rozrzucie ale pozytywne.  Gratuluję zaliczenia egzaminu i życzę udanej sesji i takich świąt!

.....................................................................................................................

Sobota godzina 18-ta. Konkurs rysunku. Laureatka I-go miejsca, zdobywczyni Złotej Cegły, absencjonowała (absencjonować. Cegła Ceglasta przypadła laureatowi III-go miejsca, który przybył z Kielc ze wsparciem rodzinnym. To Mirosław Biskupski - niezaprzeczalnie zaprzeczenie osobowościowe laureata II-go miejsca i zdobywcy Srebrnej Cegły, Macieja Trzepałki z Zabrza, który stawił się jednoosobowo.

Zabrze to:
1. erupcja gestykulacji,
2. ekspresyjność wypowiedzi
3. eksplozja mimiki
poparte umiejętnością śmiania się z siebie samego

Kielce to:
1. stonowane opanowanie
2. melancholia w oczach
3. wewnętrzna refleksyjność
nie eksponowane nadmierną werbalizacją.

Maciek Trzepałka, rysunkowy profesjonalista, przyznaje, iż rysowanie nie jest najlepszą formą zarobkowania. Ilustruje książki, czasopisma (od politycznych, historycznych przez dziecięce, wędkarskie, zwierzęce; rysował  psy, koty, ryby) oraz uczestniczy w jakich się da konkursach. Jego zdaniem rysowanie to trudne zajęcie, ponieważ stale trzeba mieć nowe pomysły i głowę w pogotowiu. Dodał, że jeśli się zachoruje na konkursy, to trudno się z takiej choroby wyleczyć.

Mirosław Biskupski z Kielc rysuje od urodzenia, jak powiada. Żona Emilia też zajmuje się rysunkiem namawiając męża do rysowania. Synuś Dominik próbuje już naśladować tatę w tym artystycznym zakresie. Mirek jest z zawodu nauczycielem wychowania plastycznego, jednak nie pracuje w szkolnictwie. Jako kierownik działu demontażu łożysk w kieleckiej „Iskrze” – precyzuję: chodzi o łożyska kulkowe!, rysunkiem zajmuje się hobbystycznie. W szkole przez dwa tygodnie przed studniówką zamiast pobierać wiedzę, tworzył plansze z karykaturami nauczycieli, które być może przetrwają do jakiegoś ważnego zjazdu maturalnego.

Wioząc Maćka na dworzec autobusowy usłyszałam termin „hiperpoprawność”. Określił nim przymuszanie organów mowy do artykulacji dźwięków takich jak ą, ę z nadmiernĄ dokładnościĄ. Temat dyskusji pokonkursowej wziął się ni stąd ni z owąt.
„Niezapomniany wieczór” - to również usłyszałam przy pożegnaniu z jego ust. Powtarzam to stwierdzenie teraz i kieruję do Małgosi Burzki –Janik i Mirka Ogińskiego oraz Adama Morawca. Jednak podkreślam z naciskiem, iż sami laureaci zagwarantowali taki efekt końcowy. I może w odrobinie także ja przyczyniłam się do niego zabezpieczając aspekt historyczno-archiwizacyjno-fotograficzny. Co, nie? Żałuję, iż na finałową ceremonię tego konkursu o zasięgu ogólnokrajowym przecież nie przybył nikt z przedstawicieli  Starostwa Tarnogórskiego, przy współudziale którego Galeria „Na Tynku” konkurs zorganizowała.. Ranga jego wzrosłaby wówczas znacząco

........................................................................................................................
Motocykliści bez umundurowania grupowego nieco mnie rozczarowali jednak emblematy na czarnych piersiach żeńskiej falangi po części to wynagrodziły. ... I głowy, głowy , głowy – zakryły ciasno stół poczęstunkowy

...........................................................................................................................
Grupa wojów, żołdaków, militarystów może wtargnęła do klubu i znowu głowy, głowy, głowy stały się dobrowolnymi modelami dla mojego obiektywu. www.klub22.art.pl

...............................................................................................................................
Łoskotliwy koncert grupy muzycznej był obfocony przez odpornego decybelowo fotografa. I dobrze – nasze organy słuchu nie doznały uszczerbku, gdyż oddaliśmy mu pole rejterując do drugiej sali klubowej.

.....................................
 

Piątek. Godzina 8-ma rano, czas od tej pory mam ściśle wyliczony. Pani Justynka jest zadowolona z mojego zadowolenia, to fakt. Doprawdy nie wiem, czy powinnam ją reklamować; jeśli tak, to działając na własną szkodę, mogę się spodziewać, że inne klientki zablokują mi dostęp do niej w zakładzie fryzjerskim "Agata".

Dobrze, że mieszkańcy poznają osoby publiczne. Pan Burmistrz bywa nie tylko miejskim menadżerem ale i darczyńcą (. Z jego udziałem przebiegła ceremonia wręczenia nagród w konkursie szopek, który eksplodował z siłą już 9-cio letnią. Organizatorka, pani Beatka z muzeum tarnogórskiego, otrzymała z rąk prezesa Intergazu i burmistrza upominek, jako wyraz uznania jej wysiłku organizacyjnego. Pani Nycz i dyrektor TCK Błaszczak to także osoby ściśle związane z konkursem.

Tyle się działo, oj działo.

Zdjęcie tendencyjne. Chociaż Janek Drechsler jedynie w sposób statyczny podkreśla swoją wyższość nad wiekami, wyraźnie daje się odczuć patos jego osobowości (właśnie pod jego przymkniętymi powiekami przemieszczają się obrazy z przeszłości i ... przyszłości). Zarówno w zakresie cech fizycznych jak i intelektualnych jestem przy nim "taka mala”. I dobrze on na tym wyszedł.

Pan prezes Zygmunt Trąba podsiadł mnie przypadkiem na pierwszorzędnym/rzędowym stołku i zrobiłam małe zamieszanie (co prawda marny to stołek). Mógł jednak później bez przeszkód wręczać ufundowane nagrody twórcom szopek. Nieco później podziwiałam jego oryginalny we wzorze i kolorystyce szal i eleganckie palto.

Szereg, rząd, sznur, kolejka laureatów w obecności wieloosobowego audytorium doświadczyła uścisków dłoni burmistrza, przedstawiciela starostwa, odebrała nagrody rzeczowe i pieniężne, spojrzenia w oczy oraz uśmiechy. Nadawcami były nie tylko instytucje i przedsiębiorstwa  ale też osoby prywatne, o czym adresaci dowiadywali się ze szczegółowego wykazu bardzo wyraźnie odczytywanego.

Mama bardzo kocha syna, jest z niego dumna, to wyraźnie widać. Adrian Krzemiński już kolejny raz odebrał nagrodę konkursową, jest uzdolniony plastycznie i ma naturę filozoficzno-twórczą, jak sądzę.

Zdjęcia .. Zdjęcia ... Zdjęcia. Wstawię nieco później , upadam nosem na klawiaturę.

Dzisiaj – sobota - byłam w Klubie 22. „Niezapomniany wieczór” – to usłyszałam na pożegnanie od niebieskookiego blondyna, gdy wysiadał z mojego samochodu po imprezce. Ale to jutro, nazbieram sił na zapisanie wspomnień spoczywając w ramionach Morfeusza.

13 grudnia br. Godzina 12.00. Realizuję zaproszenie na spotkanie integracyjne pod nazwą opłatek lub wigilia ewentualnie wigilijka. Dzienny Ośrodek Adaptacyjny w Strzybnicy. Goście, w osobach urzędowych, zaprzyjaźnionych i jednej duchownej, przy talerzach znaleźli opłatki a w wazach zupę grzybową, na półmiskach kapustę z grzybami, ziemniaki, rybę. A na paterach deserowe słodkości z owocami na obciążenie dna żołądka.

Występ śpiewających i recytujących dzieci z przedszkola przy ul. Bema w Tarnowskich Górach w strojach nie z tej ziemi przyciągnął moją uwagę i odstałam cały czas jego trwania robiąc zdjęcia.

Przepraszam, nie potrafię podać nazwiska nauczycielki, z którą przedszkolaki przybyły ale wielkie dzięki, przyjmij zacna Pani, za swe wysiłki reżyserskie.

Sukces sceniczny a Ty śpisz? Niestety, dwie pary oczu zamknięte – jaki mają kolor?

Dwa aniołeczki, prywatnie uczennice, oddały się całe występowi bożonarodzeniowemu; w głowie i na głowie tkwią jeszcze zapomniane niebiańskie gwiazdeczki.

Nieziemskie wnętrze z zapachem królewskich kadzideł błyszczy higienicznie „od stóp do głów”. W całym ośrodku panuje widoczny ład, schludność i porządek – wzorowe warunki egzystencjalne w przyciasnych – stop, wróć, zbyt ciasnych – pomieszczeniach. 

Pani dyrektor Garczarczyk i oprowadzani goście z trudnością mieszczą się w może 10 metrowej szatni zastawionej szafkami ubraniowymi.

Pomieszczenia ośrodka mają za zadanie przyjmować wielu podopiecznych o różnej sprawności fizycznej i umysłowej, różnego temperamentu od biernego do bardzo pobudzonego. Opiekunowie, terapeuci, rodzice, masażyści, konsultanci, obsługa kuchni itd., są świetnie zorganizowani, współdziałający ze sobą jak trybiki staromodnego zegarka a przede wszystkim czuli i cierpliwi.

Jestem! Znalazłam zapomnianą przez lata koleżankę licealną, Marysię! Rozpoznałam ją, rozpoznała mnie i ucieszyłyśmy się obie!

Dziś są Twoje urodziny.
Urodziłaś się do nowego życia przed 5-ciu laty, gdy jako doświadczona przez ludzi/nieludzi wysuszona, wysmutniona, wygnieciona szmatka-kosmatka znalazłaś mnie i jak z innego świata przybyłaś do mojego domu. Do NASZEGO małego dwu-osobnikowego stada. Jan Fennell czuwała w swoich książkach nad nami. „Zapomniany język psów” to nasz wspólny język.

Życzę Ci wielu rozmów ze mną w psim języku, którego dla Ciebie się nauczyłam, wyjazdów rowerowych przez pola, rozkopywania nor krecich, minutek sofowych odlegiwań na podusi przy moich stopach, szczekania na obce dźwięki i stworzenia (3 lata na to czekałam, zdrowego noska i brzuszka – bądź w leczeniu cierpliwą, mądrą suczką. UFAJ MI. Jestem Twoim osobnikiem alfa, nie zawiodę Cię. I nie opuszczę.
 

zobacz film z udziałem Solenizanta