Dwumiastem zwane są Cieszyn polski i Cieszyn czeski; w każdym z nich wiele wspólnego z sąsiadem ale i niemało w nich kontrastów. I tak przykładowo:
- dzieli je i równocześnie łączy rzeka Olza
- zajmują one dolinę rzeki ale i wznoszące się ponad nią wzgórza
- niegdyś przez Cieszyn przebiegał szlak solny z Małopolski na Morawy a teraz – droga ekspresowa z Norwegii do Grecji
I tak dalej…

  

Zdjęcie – widok z wieży piastowskiej na Olzy i fragmenty obu miast.

   

Zdjęcie – a propos kontrastów i łączników:  w pięknej bramie starej kamienicy postawiono paskudny kubeł na współczesne śmieci, są i inne uzupełniające całokształt detale. Podobnie i w naszym mieście spotyka się nierzadko takie widoki.

PS. Oba Cieszyny przypominają mi TG i Bytom – tak bliskie sobie, sąsiadujące „ramię w ramię”, a przez różne wydarzenia dziejowe rozdzielone. Obserwuję więc z zadowoleniem, jak wreszcie po latach „zimnego spokoju” zaczęły się odnawiać związki między górniczymi miastami, jak wreszcie dwa miasta historycznej Ziemi Bytomskiej wysyłają do siebie wirtualne pozytywne fluidy.
I tak dalej trzymać! Wszak nie godzi się mijać bliskiego sąsiada bez pozdrowienia go, obojętnie albo z lekceważeniem. Dobrze więc, że czasy oddalenia Tarnowskich Gór i Bytomia odchodzą w coraz odleglejszą przeszłość.  

zdjęcie -

Wenecja jest tylko jedna. Czy to pewne? Może jednak nie? Odwiedziłam niedawno śląską Wenecją, zobaczyłam brukowane wąskie uliczki, wędrowałam nimi wzdłuż ‘Młynówki” – sztucznego kanału Olzy, nad którym stoją niewysokie domki, niegdyś cieszyńskich rzemieślników, obecnie zwyczajnie – współczesnych mieszkańców. Ta urokliwa scenografia jak z włoskich filmów,  zachęca nie tylko tutejszych ale i gości Cieszyna do spacerów tą magiczną częścią miasta, zaprasza do znajdujących się tutaj knajpek, zatrzymania się przy balustradach ciągnących się wzdłuż kanału, wpatrywania w płynącą wodę miejskiego potoku, spojrzenia na powstające pod pędzlem artystów obrazy.

  

Zdjęcie - fragment współczesnej zabudowy nad bardzo starym "rowem". Przeczytać o nim można tutaj: http://www.gornyslask.net.pl/miejsca/szlak-architektury/cieszyn-wenecja/

Jeszcze sporo wody w Młynówce upłynie, zanim Cieszyńska Wenecja doczeka się intensywniejszej opieki, właściwego docenienia jej walorów. Wolno przenikają one do świadomości decydentów, słabo jeszcze odbierane są jako znaczące, atrakcyjne turystycznie ale… nadzieja na ich docenienie trwa a dowody na to, iż nie jest płona, już są w postaci ciągle pojawiających się dowodów.
  

Zdjęcie - Wenecjanki? Z pewnością nie, ale to dwie urocze dziewczynki spacerujące nad kanałem Młynówki. Miło wspominam nasze spotkanie i rozmowę o naszych pieskach! Serdecznie Was pozdrawiam!

Oby i w naszym mieście należycie doceniono jego walory. I oby stało się to szybko, gdyz kolejne lata biegną a inne miejscowości kierują w swoją stronę coraz więcej uwagi turystów, chętnie zmierzających tam, gdzie znajdą inność, rzadkość, odmiennośc.

PS. Obyśmy też byli w stanie realizować nasze plany i marzenia w spokoju. Tutaj - na Śląsku, w kraju, w Europie.

Śląsk. Dolny. Świdnica. Rynek.
Koło koło koła. Toczą się, przestają. Dwa, cztery, więcej.
Jak to stało się zwyczajem powszechnym rynek miejski przestrzenią pustą rzadko bywał w przeszłości. Odbywały się tu zwykle doroczne albo sezonowe jarmarki a stoiska drobne albo stragany wystawiali pomniejsi kupcy na co dzień. To zwykle miejsce handlu. W domach czy kamienicach stojących przy rynku bogatsi prowadzili swe kramy przez cały rok bez obawy przed kaprysami pogody. Budowano na rynku studnie, baseny do zbiórki wody, stawiano na rynku pomniki religijne i świeckie no i pręgierze wolnostojące lub do ścian ważnych budowli przystawione. Sadzono roślinność drzewiastą, krzewy i organizowano rabaty ozdobne – kwiatowe.

 

Zdjęcie - W obecnych czasach jednym ze sposobów użytkowania rynku jest wyznaczenie mu funkcji parkingowych dla dwu- i czterokołowych pojazdów mechanicznych a kramy i stoły kupieckie zastąpiono stolikami i krzesłami pod parasolami i namiotami. Tak to czasy się zmieniają ale jednak nie bardzo w gruncie rzeczy. Jedno jest pewne: rynek nie znosi pustki. A więc: Witajcie, Zmotoryzowani! Było co oglądać pod świdnickim ratuszem - nie tylko jednośladowe rumaki ale i jeźdźców w ich zbrojach.



Zdjęcie - z tras rajdowych zjechać czasem trzeba, pod sklepem zaparkować no i przechodnie mają co podziwiać. Ja oglądałam, chwaliłam, fotografowałam, bo taki fachowo "wyrobiony" egzemplarz w rajdowej wersji Poloneza na uwagę i zapamietanie zasługuje. Klatka, nadkola, zawleczki itd. Gratulacje dla kierowcy i pilota!
 

Zdjecie - no i niespodzianka: reinkarnowana Syrenka w swym kolejnym życiu.

W świetle zagadnienia aktualnego aczkolwiek właśnie minionego - tzw. konsultacji społecznych na temat regulacji ruchu ulicznego w TG tylko spokój nas może uratować. Bez pośpiechu! Kto ma pierwszeństwo: piesi , rowerzyści, mocykliści czy samochodziarze, to się za jakiś czas pokaże. Czekaliśmy lata całe (z dziesięciolecie już stuknęło, poczekamy i następne.

Temat reorganizacji targowiska właśnie funkcjonujący w naszych lokalnych mediach papierowych i na stronach internetowych, nasunął mi wspomnienie z niedawno odwiedzonego Tarnowa. Oto teren, na którym ulokowano kilkadziesiąt stoisk bardziej lub mniej zabudowanych i zadaszonych oraz stołów handlowych, nie został tam ogrodzony ale wyraźnie wizualnie „wycięty” z otaczającej go zabudowy; mieści się na tak zwanym Burku. Pochodzenie tej zwyczajowej miejscowej nazwy nie jest jednoznacznie ustalone a wyjaśnień - co najmniej kilka. Ustawiono tu figurę z brązu przedstawiającą historyczną postać kataryniarza tarnowskiego z papugą na ramieniu i katarynką zaopatrzoną w symbole tarnowskie a wygrywającą staromodne melodyjki.  

Zdjęcie

W jaki sposób plany budowy w naszym mieście „klatki na kartofle i kwiatki” zostaną zrealizowane, to się niebawem okaże. Być może zarys fundamentów budowli wykonany w bruku symbolizujący zmiecioną z powierzchni ziemi bóżnicę zniknie niebawem bezpowrotnie. A obelisk-pomnik upamiętniający usuniętych przez hitlerowców członków przedwojennej tarnogórskiej społeczności żydowskiej pozostanie tu pod murkiem jak odcięty od chorego ciała i porzucony, niechciany już jego fragment.

  

„Plac Synagogi”… To nazwa zwyczajowa wolnej przestrzeni powstałej po usunięciu z niej ruin zburzonej świątyni. Taki plac w wykazach i mapach miejskich nie istnieje, choć nazwa ta używana jest też przez urzędników magistratu. Funkcjonuje ona nieformalnie; czy z tego powodu mieszkańcy powoli pozbywają się wspomnień, pamięci i szacunku do ludzi, którzy w naszym mieście wspólnie z innymi żyli, pracowali, budowali je i kochali?

A gdyby miejsce to nosiło nazwę „Plac Holokaustu”? Czy miałoby to wpływ na jego użytkowanie, na przeznaczenie, na  przyszłość tej części tarnogórskiej starówki?

Obyśmy w dniach świąt Naszych Zmarłych mogli się dobrze i w spokoju nad przeszłością i przyszłością zastanowić.  

Uśmiałam się sporo, bo 06 października Tygodnik „Gwarek” doniósł o podjętej przez radę miejską  uchwale likwidującej dzielnicowe czytelnictwo przy ul. Okrzei czyli tamtejszą filię miejskiej biblioteki. Zaś w następnym numerze poinformuje o wynikach konkursu na opowiadanie o naszym mieście ogłoszonego przez ... urząd miejski i bibliotekę miejską. Niezły melanż, co?  Jednak przyznam się: tak naprawdę to był śmiech przez łzy.

Niejeden oprócz mnie trzęsący się ze śmiechu albo targany szlochem uświadomi sobie, że to dzieje się w roku poprzedzającym jubileusz 70 lat istnienia Biblioteki Miejskiej (a jej patronem jest czytający niegdyś i piszący (a co? Bolesław Lubosz) przy ul. Zamkowej. Czytelnictwo ludowe w Tarnowskich Górach powołano, a jakże, w interesie publicznym. Publicznie odbywa się teraz osiedlowy etap jego likwidacji, bo oto zatrzaśnięte zostaną przed dziećmi i seniorami drzwi biblioteki. Te grupy wiekowe odwiedzają najczęściej wypożyczalnię i czytelnię (twierdzę tak, albo domyślam, choć nikt chyba dysponującymi możliwościami lub chociaż inwencją nie przeprowadził żadnej ankiety, sondy czy drobnych badań statystycznych).

Półki z książkami z ul. Okrzei znikną, lecz pustki Nie będzie, bo oto otworzą się jasne, pulsujące, promieniujące ekrany telewizorów i komputerów. Ooooo! Jakie to rozwijające intelekt zajęcie! Tu kliknął ktoś „lajk”, a tam „dont lajk”! I jeszcze tu „lajk” , i tam… O ileż obrazków i energetyzujących dźwięków wzbogaci się życie dziatwy w rejonie ww ulicy, o ileż to godzin wydłuży się tamtejszym emerytom doba na „fejsie” i przy „mydlanych operach”.  A z czytaniem i myśleniem jakoś to przecież be… Jakoś to beee… Jakoś to beeeeeeee…..dzie! 

PS. No i pozostanie w budżecie miejskim jeszcze jakieś 20 tysięcy na rok za czynsz i media biblioteczne (przeznaczenie jeszcze nieznane).   

  

Zdjęcie - laureaci. Zdobywcy I, II i III nagrody w konkursie na opowiadanie tarnogórskie. Wszyscy (a także pozostali uczestnicy) są stałymi czytelnikami zbiorów miejskiej biblioteki. Gratulacje! W pierwszej edycji konkursu tarnogórzanie złożyli do oceny jury 12 opowiadań.