Spacerkiem po szczawnickim deptaku dojść można do Placu Dietla, gdzie znajduje się pijalnia wód mineralnych. Tam czeka na spacerowicza grupa damsko-męska, o której walorach przekona się każdy, kto wejdzie z jej przedstawicielami w bezpośredni kontakt. Są to: Helena, Magdalena, Wanda,  Józef i Józefina, Jan, Stefan, Szymon. A przed nią wychodzi kolejnych dwóch panów: Józef Szalay i Józef Dietl; to odkrywcy i kreatorzy szczawnickiego uzdrowiska.
  

Zdjęcie - jeśli zechcecie odwiedzić Plac Dietla w Szczawnicy na początku maja, to z pewnością nie zastaniecie tam już takiego "śnieżnego" obrazka jak ten, z pierwszych dni kwietnia. Ale jest rewelacyjnie!

PS. Podane na początku wpisu imiona są związane z przedstawicielami rodzin historycznie związanych z miejscowością a są to nazwy leczniczych wód mineralnych pochodzących z tutejszych źródeł. Do tego zestawu dodam jeszcze tajemniczą z nazwy Pitoniakówkę, do pochodzenia której postaram się dojść podczas najbliższego pobytu w tamtym niezwykle pięknym zakątku Polski.             
Zdjęcie                        

Jak to było ?

Nie jestem przekonana, czy właściwie postępuję dokonując tego wpisu.  Ale… raz kozie … itd.

Każda góraleczka zgrabna jak kozica,
Pokażcie mi tego, co się nie zachwyca.

Powiedział, co wiedział w swej fraszce Jan Sztaudynger. I jak zwykle nie pomylił się, nie skłamał, prawdę rzekł. Przemiłe, prześliczne, przeurocze młode góralki z Pienin urzekły, ujęły nie tylko mnie, „pierwszaka” goszczącego w szczawnickim uzdrowisku, bo i takich, co od kilku lat corocznie przyjeżdżają w to urokliwe miejsce. Przekonać się może o nieprzekłamanej urodzie góralek i gór ten, kto w te strony zajedzie. Zapewniam, że pod urokiem starego a jednak przecież odnawianego szczawnickiego kurortu niechybnie się znajdzie.
A dwie „Pokusy” warte są nocy (i dni) spędzonych w ich ciepłym i serdecznym wnętrzu.
 

To dwie wille prawie stuletnie (z lat 20-tych XX wieku), obecnie po remoncie, przyciągają wzrok przechodniów i przejeżdżających ulicą Zdrojową.
 

Obok nich Cafe Pokusa czyli trójka, której architektura uzdrowiskowa jest mocnym atutem, kuszącym do stołu i do łoża.

PS. Jeśli się okaże, ze po tym wpisie "Pokusy" przyciągną takie rzesze gości, iż dla mnie miejsca nie wystarczy podczas kolejnego pobytu w Szczawnicy, to...

U nas panuje zwyczaj brzydki,
By cenić zdolnych do wypitki,
Czyżby nie było wiele prościej
Cenić tych zdolnych do … wstrzemięźliwości?

Zwykle wspominając kogoś, kto odszedł od nas na zawsze, zaczynamy od słów: ‘Dzisiaj pożegnaliśmy z niezwykłym żalem naszego…”

W  pół doby po odprowadzeniu Krzysztofa Sznajdera na miejsce, z którego już nigdzie się nie uda, napiszę kilka słów, kilka zdań, kilka wersów tylko. Wielu towarzyszących mu w tej ostatniej drodze dzisiaj wypowiedziało je, wyśpiewało albo wyszeptało ze ściśniętym gardłem i drżącym sercem tak, jakby to były jego własne słowa.

Tułaczka moja już dobiegła kresu,
dla moich oczu słońce ziemi zgasło.
Dziś moją duszę w ręce Twe powierzam,
mój Stworzycielu i najlepszy Ojcze.
Do domu wracam jak strudzony pielgrzym,
a Ty z miłością przyjmij mnie z powrotem.

Krzysiu, jesteś już w domu? Spotkałeś  tych, którzy czekali na Ciebie? Odpoczywaj w spokoju, bo strudzony byłeś…
   

Jest wiosna, jak wówczas, gdy Krzysztofa sfotografowałam na słonecznym, niedzielnym rynku. Było ciepło... I niech tak zostanie ...

Teraz będzie krótki wpis o wiośnie, Wielkanocy i wyborach.