Miasto górnicze. Zwykłe znaki: dwa młotki ze skrzyżowanymi trzonkami, pyrlik i żelozko, jak na herbie Tarnowskich Gór, jak na kamieniach znakujących granice pól górniczych. Te dwa znalezione na terenie Śląska lecz poza TG.
  

Zdjęcie - gdzieniegdzie między śląskimi, górniczymi kamieniami pojawia się już świeża jasna zieleń traw. Pojawiają się już także śląskie kroszonki. W nowej wersji one się objawiły, jak ta z tarnogórskim, dekupażowym widoczkiem (autorstwa Oli Łozińskiej).

PS. kamienie pochodzą z pola górniczego wód mineralnych w Goczałkowicach

    Mój Kuzynek, Andrzejek (starszy Kuzynek, dodam) przysyła mi często wielkie paczki. Mailem, oczywiście. Z fotografiami, filmikami, piosenkami, dowcipami itp internetowymi drobiazgami. Przyznaję: nie często zdarza mi się je rozpakowywać albo po otwarciu oglądać zawartość, oj nie...
   Dzisiaj jednak przesyłka z Netu była lekka i niosła krótką treść, a zawierała informacje o dzisiejszym, mijającym właśnie święcie - Dniu Sołtysa.

Zdjęcie

Pisał Andrzej w niej mniej więcej tak: "Dzień Sołtysa to święto coraz popularniejsze w środowiskach wiejskich. Sposoby jego obchodzenia są bardzo różne, w zależności od tradycji na danym terenie oraz od przyjętych zwyczajów ..." itd.

Wymienił też Kuzynek inne święta, które marzec umieścił w swym kalendarzu:

12 marca 2015 – Dzień Nerek
14 marca - Dzień Liczby Pi
14 marca - Dzień Sprzeciwu wobec Tam
15 marca - Dzień Konsumenta

Zainteresowanych innymi świętami marcowymi odsyłam do poszukiwan u źródeł i w nośnikach wiedzy. Czego tam jeszcze nie znajdziecie!

Zdjęcie

   Pejzaży i krajobrazów wiejskich, przestrzeni otwartych, perspektyw szerokich beskidzkich i morawskich nie miałam okazji zobaczyć ani sfotografować. Nie byłam, nie wędrowałam, nie chłonęłam żywo-martwych, pachnących słodko-gorzko, owiewających ciepło-chłodnym wiatrem. Bliżej mi było do krajobrazów i pejzaży miejskich, łatwiej i bliżej do zamkniętych układów urbanistycznych. Do jednych zaś i drugich dostęp mieli fotograficy z obu stron granicy śląskiej, których prace na wystawie się znalazły.
   Jakimi narzędziami oprócz aparatów fotograficznych pracowali tworząc to, co zaprezentowali podczas wernisażu w Galerii Fotografii Piktorialnej? Z pewnością były to komputery ale i serdeczne myśli twórcze, które obrazy i odbicia ich piękne utrwalały. I utrwaliły też w pamięci mojej i przybyłych na otwarcie wystawy, zainteresowały i zachwyciły.
  

Goczałkowice. Takimi mniej więcej słowami wypowiadał się podczas wernisażu jeden z organizatorów wystawy: „Galeria ta jest niezwykła, bo do innych takich miejsc przychodzą głównie mieszkańcy miejscowości, w których one się znajdują. Do tej, w kawiarni „Weranda”, przybywają mieszkańcy innych miast. W tych pierwszych widzowie są stale ci sami. Do naszej przybywają ciągle inni – kuracjusze”. 
  
Zdjęcie

Konkursy! Są! Pojawiły się! Wyrosły! Znalazły!

Przed kilku laty , może pięciu, sześciu i nawet jeszcze niedawno, rzadko, rzadko natrafić można było na konkurs zorganizowany przez urząd miasta a nawiązujący do historii czy tożsamości Tarnowskich Gór. A teraz chwalę ja, chwalą zapewne i inni, bo konkursy spotykamy coraz częściej, o różnych stopniach trudności, różnych regułach i ... td. A więc takie, jak ten ubiegłoroczny z wiedzy o kronice Jana Nowaka a teraz ten, z okazji Dnia Kobiet na FB - lekki, łatwy, przyjemny ale też na temat TG. Z sensem.

Warte są zauważenia, bo niosą ze sobą wartości edukacyjne, poznawcze, bo być może zwiążą mieszkańców z miastem więzami ciepłych, serdecznych emocji. Te emocje i przywiązanie powstaną dzięki wiedzy o ulicach, budynkach, miejscach, krajobrazach, wydarzeniach i ludziach. Jeśli się czegoś nie pozna, nie zrozumie , to i nie polubi, nie pokocha. Poznane dziedzictwo przeniesione z dawnych i niedawnych czasów w XXI wiek, wzbudzi szacunek , ochroni to, co wartościowe i pomoże budować nowe bez lekceważenia i niszczenia dorobku pokoleń. Mam taką nadzieję. Chcę, aby tak się stało.

POLECAM! Dwa artykuły autorstwa pani Ani Sopuch, które ukazały się w 44 i 45 numerze „Montes Tarnovicensis” o kobietach w historii Tarnowskich Gór. Polecam szczerze!

Wiele wiadomości o rudach, kruszcach, kopalinach, minerałach na terenie naszego górniczego miasta i jego okolic a także o tym nazwanym „tarnowicytem” przeczytać można już bardzo blisko mojego bloga, bo w programie edukacyjnym Portalu Powiatu Tarnogórskiego „Indianer” http://www.tg.net.pl/indianer/==historia.htm POLECAM!

Zima! Zima się zbliża tradycyjnie w marcu! W nawiązaniu więc do tej pory roku coś o zimowym sporcie i zajęciu na zimowe wieczory.

Od czego zacząć? Otóż mam dwie wiadomości: dobrą i złą. Której zwykle chcemy wysłuchać jako pierwszej? Taaak! Złej! Czynię zadość chciejstwu takiemu i podaję do wiadomości ogółu oraz PT Czytelników mego bloga, iż w Tarnowskich Górach funkcjonuje lodowisko.  I w sąsiednim Bytomiu  również. Związek tych miast górniczych jest więc tym mocniejszy. Tarnogórski obiekt sportu zimowego znajduje się przy Parku Wodnym, zaś bytomski w centrum miasta, „pod okiem” biblioteki i w bliskości tamtejszego muzeum, na jednym z głównych placów śródmieścia.
    

Zdjęcie - Jakie bytomskie lodowisko jest, każdy widzi. Ja chwalę sobie fakt, że takiej konstrukcji  „pod okiem” ratusza, na rynku, w pobliżu muzeum, nie zdecydowano się w Tarnowskich Górach ulokować tej zimy. Ale mieliśmy już taką, a jakże. To dziwactwo, a zdaniem niektórych - brzydactwo, dostępne jest w miejscu odpowiednim: obok dwóch obiektów sportu i rekreacji; logiczne.  

Dobra wiadomość? Kolej i na nią: polskojęzyczną wersję oryginału niemieckojęzycznego kroniki miasta Bytomia autorstwa Franza Gramera zaprezentowało Muzeum Śląskie w Bytomiu z okazji 760. rocznicy praw miejskich. 1863 rok!  W prezentacji dzieła uczestniczyłam, profesora Jana Drabiny i innych osób z wydawnictwem związanych wysłuchałam, wnętrza budynku dawnego starostwa bytomskiego  podziwiałam (historyczny herb Tarnowskich Gór w Sali sesyjnej jest dobrze widoczny). Super było!
    

Czy zbyt drastyczny reżim dietetyczny podczas 40 dni trwania Wielkiego Postu może doprowadzić do uszczerbku na zdrowiu? Trudno mi powiedzieć, lecz takie ryzyko teoretycznie istnieje. Niezależnie od tego, ilu z nas prowadzić będzie taki czy inny rodzaj samokontroli i ograniczeń w najbliższym okresie, istnieje duże prawdopodobieństwo, że poszczących będzie znacznie, znacznie mniej niż tych, którzy folgowali sobie w karnawale, którego ostatnim, mocnym akordem był „tłusty czwartek”.

Ile pączków zjedliśmy tego dnia? Statystyczny Polak podobno 2 i pół pączka. To znaczy, że oseski też ujęto w tej statystyce. I to także one obciążone zostały (statystycznie) dodatkową ilością kilokalorii – aż  700 ponad dzienne zapotrzebowanie. Każdy z Polaków  w tym dniu pączkowego szaleństwa podwyższył poziom cholesterolu i cukru w swym organizmie z powodu obecności tłuszczy i węglowodanów w dorocznym, kulistym przedmiocie pożądania. Każdy (też statystycznie) zwiększył stopień nadwagi lub otyłości oraz ryzyko zawału.

Apel na przyszły rok: bądźmy rozsądni, podchodząc do pączków w tłusty czwartek! Pamiętajmy też o zdrowym rozsądku poszcząc!

    Zdjęcie - przez 40 dni żymły ze ślydziem od Hankego, potem wypasione ciasta od Zdebika.