Do mojej skrzynki mailowej trafił dzisiaj wierszyk przysłany  mi przez kuzyna. Z urodzenia tarnogórzanin, wykształcenie zdobył we Wrocławiu, osiedlił się na opolszczyźnie, czyli nie inaczej - Ślązak. Kochany Andrzejek, którego kilka zdjęć (także to w gimnazjalnej czapce uczniowskiej na głowie) mam w swoim archiwum, przysłał mi wierszyk, uroczy, zabawny i pisany ni to po polsku ni to po śląsku. Wzruszył mnie, bo przypomniał znienacka dzieciństwo. I zimę, i balik karnawałowy w przedszkolu.
   

Oto i wierszyk, a niżej ja - większa od przedszkolaka.

ZIMOWE SZCZEWICZKI*

Pani Krysia, przedszkolanka,
już sie fest nerwuje.
Czeko na małego Janka,
aż tyn sie łobuje.
Wcióngo harboł pół godziny
i łobuć niy może!
Wprowdzie jedna noga driny,
ale z drugóm - gorzyj.
Jak nareszcie sie udało
łobuć mało stopa,
zarozki sie okozało,
że bydzie utropa!
Już sie do dóm wybiyrała
pani przedszkolanka,
jak ze zgrozóm usłyszała,
cichy głosik Janka:
"Sóm na łopa łobleczóne"
- przedszkolanka w sztresie!
Łebóń tym jest ubawióny,
Łónyj - beczeć chce sie!
"Dyć niy moga go udusić,
trza sie łopanować!
Do uśmiychu gymba zmusić,
gupiego udować"
Nazot z nóg ścióngo harboły,
sznórki łodwiónzuje,
dyć sie knółtle porobióły
Już palców niy czuje!
Wstyrko zaś oporne stopki
w te ciynżke bergole,
a z wyśyłku potu kropki
lecóm i po czole!
Dyć skończóła, ledwo dyszy,
ze zmynczynio fuczy.
Ale zaś cichy głos słyszy,
choć w uszach i huczy:
"Te szczewiki niy sóm moje" -
- jeszcze w to niy wierzy!
Proszczóm sie we mózgu zwoje,
hóncwot - zymby szczyrzy!
Jeszcze cosik dó nij godo,
ale już jest głucho.
W gowie "Dzwón Zigmónta" dzwoni,
w hyrtóniu - blank sucho!
Pot po plecach w badki ściyko,
bo w szatni jest ciepło!
Zaś szczewiki ze nóg zwlyko...
i nogle jóm sztopło!
Juzaś słyszy głosik Janka:
"...sóm mojego brata,
alech łobuł je dziś z ranka,
bo mi kozoł tata"
Pani Krysia, już pół żywo,
bez płaczki sie śmieje.
Czuje, jak jóm krew zalywo,
zarozki zymdleje!
Dyć sie w kupa zaś zebrała,
łoblykła szczewiczki,
potym Janka sie spytała -
- kaj mosz rynkawiczki?
Sóm w szczewikach" - usłyszała
cichy głosik Janka.
Potym zbladła i zymdlała,
pani przedszkolanka.

Autorem wiersza jest *Bernard Śmigała* mieszkaniec Goduli (pochodzi z Wirku), laureat wielu konkursów poetyckich po śląsku. 

Dwie pozycje książkowe leżały na stole i wokół nich kręciło się dzisiejsze wydarzenie. Zaś tylko jedną pozycję z „Kamasutry” zilustrowaną realistycznie i oprawioną w ramki przekazał pan Krzysztof Mazik swemu imiennikowi, panu Krzysztofowi Mroziewiczowi w obecności  pani dr Urszuli Glensk. A działo się to na oczach świadków całkiem niedawno, bo dzisiejszego wieczoru w Galerii Sztuki „Inny Śląsk”.
   

Pozytywnie odebrałam informację Kolei Śląskich o Srebrnym Bilecie Miesięcznym

Na linii Katowice – Tarnowskie Góry będzie taniej! 1 lutego zacznie obowiązywać nowa oferta specjalna – „Srebrny Bilet Miesięczny”.

W celu uzyskania szczegółów informacji poszłam jednak dalej, czyli pod adres: http://kolejeslaskie.com/upload/1421066444Oferta_spesjalna_Srebrny_Bilet_Miesi%C4%99czny.pdf Czy tzw. „target” odbierze ten kwartalny prezent z satysfakcją czy z rozczarowaniem? Ilu jest członków grupy docelowej? Czy ich oczekiwania są zbieżne z proponowaną ofertą przewoźnika? Jak sprawdzi się całość w życiu? Poczekamy, posłuchamy, poczytamy.

Przy okazji biletu kolejowego pomyślałam o innym bilecie - teatralnym, ponieważ wczoraj udałam się do Opery Śląskiej, gdzie obejrzałam wystrzałowy (dosłownie i w przenośni) spektakl pt. "Phantom". Bytom, to starszy brat Tarnowskich Gór i tak jak one - „srebrne miasto”, wczoraj miał specyficzny urok. Zimny i zimowy blask i połysk srebrnego globu zwrócił moją uwagę na osrebrzone światłem miesiąca i iluminowane srebrnymi luksami fasady bytomskich budynków. Taki wieczór nieczęsto się zdarza.

    

Zdjęcie - Tak pisał o bytomskim srebrze Walenty Rozdzieński w swym staropolskim poemacie:,, Srebrnym był zwan Bytomiem i tak wszędy słynął…”

Dodatkowo można się cieszyć z innego powodu, bo oto po 25 latach odrodzonego samorządu tutaj, w naszym mieście a zapewne i w wielu innych w Polsce, takie właśnie inwestycje mieszkaniowe, chociaż w skromnym wymiarze, powstaną. Można więc docenić lokalną władzę i dodać, iż gmina ostatnie własne budynki mieszkalne wybudowała dawno, dawno temu, bo jeszcze w okresie międzywojennym. Ale to historia, kto chce, danych poszuka i pogłębi swą wiedzę o Tarnowskich Górach. Grunt, że rzeczywistość niesie nowe.