Na zakończenie roku, przed balowaniem sylwestrowym migawki i przebłyski myślowe o mieście mi się w głowę cisną.

Wszystko tu mamy! Tak, w Tarnowskich Górach jest wszystko, co potrzebne do życia mieszkańcom, gościom mieszkańców i turystom. Zacząć wyliczankę? Eeeech, nie bardzo chcę tu widzieć ten długi łańcuszek słów ale kilka ogniwek, czemu nie. Otóż jest lub są: dach nad głową i posadzka pod stopami, ciepełko w pomieszczeniach się rozchodzące i z kranu wyciekające, garnek na płycie kuchennej i talerze na stole, drzwi i okna, schody, kot i pies, kwiatki i drzewa, chodniki przy jezdniach, samochodów w bród, rowerów nie tak mało, piesi i pasażerowie są … itd. Stop!
A czego brak? Co pasuje do miasta z wpisu na Listę UNESCO, do jego historii i nowoczesności a nie widać, nie słychać, nie czuć? No cóż, przyzna chyba każdy lub niejeden, że do współczesnego miejskiego życia z przeszłością w tle trzeba kromki chleba. To taki skrót myślowy, a prowadzi on do tematu lokali gastronomicznych.
- Tych ci w TG dostatek! – usłyszę być może, a ja przyznam - A jakże! Są ci one, przybytki te kulinarne, a są! Na starym mieście tłum ich widoczny przez tłumy (okresowo) odwiedzany ale i na przedmieściach drzwi otwarte gospodarze i menadżerowie otwierają do swoich.
A jednak mi żal… A przecież mi brak … Takiej z historii żydowskiej knajpki, z koszernymi daniami: karpiem na zimno, czulentem może, z rosołem z gęsiny a na deser … Cymes! Czemuż nie!
I jeszcze na czasie, modna w dzisiejszych dniach wege-chatka. No nie? Może podobna do tej w Cieszynie, staczająca się z ulicy Stromej. Odwiedzam ją za każdym razem przy okazji wjazdu do tego miasta. Albo salonisko wegańskie, niczym to z wrocławskiego rynku. Co?
A jeśli nie odrębne dwie restauracje to chociaż dodane do zasadniczego małe menu wegetariańskie w jednej z już istniejących restauracji a żydowskie w innej. Restauratorzy podzielą się? Porozumią? Nie wiem… Ale czekam! I już.

Dobrego jadła i napoju w Nowym Roku!

PS. Tak mi się przy okazji świąt przypomniały restauracje, bary, lokale gastronomiczne...

W dniu polskiego święta narodowego, 11 listopada bieżącego roku, odbyła sie premiera filmu, który został zrealizowany przez Regionalny Instytut Kultury w Katowicach. Uczestniczyłam w premierze na zaproszenie zespołu realizacyjnego. Pojechałam a w ślad za mną Aleksandra Jelonek - Ślązaczka, działaczka społeczna, kobieta aktywna. Czyli bardzo podobna do Józefy Bramowskiej, której film dotyczył.
Jutro zaś odbedzie się projekcja tegoż filmu w Centrum Kultury Śląskiej w Nakle Śląskim; to kolejna po tych w Miasteczku Sląskim, Muzeum Powstań Śląskich w Świętochłowicach a przed nastepnymi planowanymi.
Gratuluję zespołowi realizujacemu założęnie! I dołączam gorące podziękowania za podjecie tym filmem tematyki kobiet w naszym regionie. Oglądajce film, przemyślcie i ... zapamietajcie. I... naśladujcie główną postać Ślązaczki-Polki, wieśniaczki - senatorki. Kobiety aktywnej, niewiasty stond, naszyj baby.
PS. W tegorocznym pochodzie gwarkowskim po raz pierwszy udział wzięła pani Liliana Rozińska z Miasteczka Sląskiego, która odtwarzała postac Józefy Bramowskiej. Dziękujęmy, Pani Lilko!

Sylwetka Józefy Bramowskiej

Kilka zdań o niczym … ZERO... ZERO WASTE
O niczym …. O niczym napisać jest trudno … Bo nic to zero . …. Więc cóż tu pisać?
A propos zero. Teraz wpadło mi do głowy to zero w właściwie nowe hasło „ZEROWASTE”> Słyszeliście, widzieliście, wiecie? Ja wiem. Ale krótko: Zero waste – z angielskiego to „brak śmieci” albo „brak marnowania” a sformułowanie to określa styl życia. Jaki? Staramy się wytwarzać jak najmniej śmieci, odpadów, zanieczyszczeń w celu ochrony przed nimi środowiska. OK.?
A więc jestem ci ja w stolicy Dolnego Śląska czyli w cudownym Wrocławiu, który mnie olśniewa za każdym mym pobytem w tym mieście coraz bardziej. Sniadanie. Owszem, mogę zjeść bułkę i cośtamcośtam do niej w hostelu ale o ileż przyjemniejsze i bardziej pouczające jest śniadanie „na mieście’ czyli w jednym z licznych otwartych już od wczesnych godzin np. o 7:00 lokali i lokalików. Droższe, tańsze, mniej lub bardziej wyszukane, nie ważne – zjadam. I cieszę się spostrzeżeniami, których dokonuję oraz wnioskami z moich śniadaniowych doświadczeń.
I oto jedno z nich:
Śniadanko na gorąco/pokojowo za jedyne piętnaście złociszów i kawusia albo herbatka gorąca. Nie to nie wszystko. Brak solniczki, pieprzniczki, cukierniczki … czyli takich tam pojemników. Za to są porcyjki. A po nich… I tu propagator „zero waste” zakrztusi się. Zobaczyć powód może każdy. I policzyć. Foty jak się patrzy…

Jak co roku o tej porze święto. Inne od innych w roku, różni się dość zauważalnie. Poważne, może i smutne a jednak ciepłe i radosne. Bo jakież bywają spotkania z krewnymi, przyjaciółmi, znajomymi? Właśnie takie: są, powtarzają się, przy dobrej pogodzie, w deszczu lub śniegu, przy blasku złotych promieni słońca i przy kolorowych płomykach świec... W melancholii, smutku, z uśmiechem , przyjemnością ... Uściski, spojrzenia, słowa, wspomnienia, plany...
.......
Tak, o Dniu Wszystkich Świętych, o Dniu Zadusznym myśleć i mówić może każdy na swój sposób. No to ja teraz tak oto powiem...
W 2018 i wcześniej o rok - w 2017 roku, udało się wydać niewielką książeczkę, a później drugą czyli dwie książeczk : na temat cmentarzy znajdujących sie w centrum Tarnowskich Gór: "Stary Cmentarz za Gliwicka Bramą" - o cmentarzu przy kościółku p.w. św. Anny, i "Cmentarz św. Józefa w Tarnowskich Górach" - tytuł określa wyraźnie treść. Ta pierwsza książka powstała w moich związków koleżeńskich: z Ryszardem Bednarczykiem od czasów szkolnych a druga - z kolegą "zakolegowanym" od kilkunastu lat, Mietkiem Filakiem. Zdecydowali się oni współpracować ze mną czyli AKL. DZIĘKUJĘ WAM, KOLEDZY! I tak oto mamy tę pierwszą publikację już tylko w bibliotekach a tę drugą w księgarni "Wiosna" przy ul. Karola Miarki 7 i w sklepie "WiosnaKlocki" przy rynku. Czytajcie i podawajcie dalej, innym mieszkańcom i przyjeżdżającym do naszego miasta. To książki o Tarnowskich Górach i ich mieszkańcach - tych obecnych i dawnych...

Dobrze będzie napisać coś o kobietach a to w związku z bieżącym tematem kobiecym pod nazwą „Kobieta z Polski”. Czyż nie? Uwaga, będę numerować! Taktownie czy nie? A, niech tam!
1. Otóż, wiodąca postać to niezaprzeczalnie Olga Tokarczuk, na spotkanie z którą zdołałam się dostać dzięki zdobytej wejściówce do Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu i to dla tego wydarzenie , dla … NIEJ ( przedłużyłam swój ostatni pobyt w moim mieście uniwersyteckim. Przytłaczające a zarówno unoszące wrażenie zrobiła na mnie postawa szacownej noblistki wygłaszające swoje kwestie bez zadęcia, skromnej i empatycznej. Jakże bardzo chciałam przekazać jej słowa szacunku i dumy. Nie mogłam, więc teraz w blogu, w tym moim kąciku refleksji, bez nadziei, że Pani przeczyta me słowa, pozdrawiam Panią, Pani Olgo, ze Śląska, z Polski, z Europy - ja, jak i Pani, kobieta.

2. Toż to zdarza się od 2006r., konkurs Angelus. Literacka Nagroda Europy Środkowej. Nie znudziło się ludziom słowa śledzenie, kibicowanie, zainteresowanie tym wydarzeniem podczas Bruno Schultz. Festiwal. Tym razem z udziałem fajnej babki z Tarnowskich Gór. Oj! Poprawiam się: z udziałem pani profesor Urszula Glensk! Jedna z kilkorga jurorów Angelusa, językoznawca, uniwersytecki pracownik naukowy, autorka wielu publikacji w tym też dwóch „cegieł” pt: „Historia Słabych. Reportaż i życie w dwudziestoleciu (1918-1939)” i „Hirszfeldowie. Zrozumieć krew” Oj! Bolało! Lektury po ok. 500 stron! Kobieta, tęga głowa, „usportowiona” intelektualnie. I tu powtarzam z rozmysłem: fajna babeczka! Z cały szacunkiem i podziwem powtarzam!

3. „Jak uratować mamę” (a tam „Złote krople”)… To polska produkcja animowana. „Trudne sprawy”, „Dlaczego ja”, „Lombard”… Seriale. Inne pani Viola z pewnością dopisałaby sama, gdyby tu była. Mówi o sobie: - Jestem rzemieślnikiem. Całkiem skromnie, oszczędnie, bez recytowania tytułów… Viola Pomorska-Yang pisze scenariusze do takich seriali, które ludzie-widzowie chcą oglądać. Na czasie są paradokumenty. Organizuje. Jest scenarzystką i współscenarzystą. A poezja? Cóż, poezja nie jest jej obca: „…Mój słowik milczy. Twój nakręcony już...” . I jeszcze… Ech, cóż za „stylówa”, orientalne elementy stroju, makijażu i gestów (chyba…). No, no! Podoba mi się. Kobieta w rozkwicie wieku, urody i koncepcji. Wrocławianka, absolwenta uniwersytetu wrocławskiego, Europejka.
W podsumowaniu: „Wrocław miasto spotkań” i „Wrocław europejska stolica kultury”. Pamiętacie takie hasła? Tak jest: spotykam się, poznaję, podziwiam, chwalę. Jesteście fajne, Kobiety Wrocławia!