1. Czy w szkole są przygotowane pomieszczenia dla sześciolatków?
2. Czy są szafki na podręczniki i pomoce szkolne?
3. Czy szkoła wydaje posiłki?

 To kilka z 12 pytań ankiety przygotowanej przez resort edukacji i skierowanych do wizytatorów  mających odwiedzić z kontrolami szkoły w całym kraju. Dopuszcza się tylko odpowiedzi typu TAK i NIE. Wiadomo, że większość rodziców jest przeciwna posyłaniu sześciolatków do szkoły a problem ten wynika najprawdopodobniej z braku rzetelnej informacji na ten temat. Rodzice dzięki poznaniu wyników tej i innych ankiet, będą mogli porównać szkoły.

Od września 2014 roku do pierwszej klasy pójdzie pierwszy rocznik sześciolatków – nie ma odwrotu! Ale nie cały rocznik 2008 to czeka, a jedynie dotyczyć będzie dzieci urodzonych po 30 czerwca. Jednak spadek liczby sceptyków i przeciwników  obniżenia wieku szkolnego następuje bardzo wolno, dlatego obserwuje się zwiększenie mocy i sposobów „kuszenia” rodziców przez rząd, który obecnie robi wiele, aby poprawić nastroje społeczne. I oto zapowiedział, że pierwszoklasiści dostaną bezpłatny podręcznik, wprowadzony może być w pierwszych klasach nauczyciel wspomagający (z wykształceniem pedagogicznym). A czy powstanie projekt ustawy, który zakłada, że rodzice będą mieli możliwość wypisania z pierwszej klasy dziecka –sześciolatka do końca grudnia 2014, to się niedługo okaże.

Interesujące jest, jaki wkład w kształtowanie nowego plany edukacyjnego mają samorządy. A może ma i nasz samorząd ale mieszkańcy o tym nie wiedzą.

           
Zdjęcie jednej z tarnogórskich szkół, budynek z początku XX wieku. Czy do pierwszej klasy w 1910 roku posłano sześcio czy siedmiolatki?

O serdeczności z początkiem roku kalendarzowego pisałam właśnie przed rokiem. Powtórzę i tego roku. Nudne? Jak to w życiu: coś się powtarza, coś inne jest niepowtarzalne.

Napiszę ponownie o mojej koleżance, Ilonie. Dwadzieścia lat wspólnej pracy z Iloną w laboratorium medycznym, to wystarczający powód, aby napisać tu o jej mężu, chorym na SM. Oboje uznali mój blog jako właściwe miejsce do wyrażenia swej prośby o przekazanie 1% podatku za 2013 rok na konto Jurka, jako wsparcie w jego leczeniu. Spełniam tę prośbę i wspieram, czyniąc zadość ich oczekiwaniom - w moim zeznaniu podatkowym wskażę Jurka jako adresata 1% mojego podatku.
Kieruję też apel do Was, Czytelników mojego bloga i do Waszych bliskich o wykonanie podobnego gestu wsparcia, finansowego gestu wsparcia dla Jurka, któremu pieniądze pomogą w kontynuacji leczenia.

Jurek ma teraz 53 lata, w 24 roku życia rozpoznano u niego stwardnienie rozsiane (SM). Jako absolwent Politechniki Śląskiej oraz studiów podyplomowych na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, mgr inż metalurg, pracował na stanowisku technologa w hucie w Ozimku. Obecnie przebywa na rencie, ponieważ choroba robi postępy. Cierpi na znaczny niedowład prawej nogi oraz prawego ramienia a także postępujące zaburzenia wzroku. Jednakże jego własny wysiłek i systematyczna rehabilitacja umożliwiają mu utrzymanie aktywność w życiu rodzinnym i społecznym.

Jerzy ma żonę, Ilonę, córkę Kasię - tegoroczną maturzystkę oraz nadal bezwłosego psa i kudłatego kota.

NR KRS 0000269884 ( Śląskie Stowarzyszenie Chorych na SM “ SEZAM “)
Cel szczegółowy 1%
Jerzy Gorażdża, ul. Bożka 5, 47-113 Kolonowskie

Dzisiaj około południa utknęłam wraz z dwoma innymi autami w krótkim korku. Skrzyżowanie ulic zablokował samochód dostawczy, który nie był w stanie wyjechać skręcając w lewo z Ratuszowej w Opolską. Uniemożliwiły mu to parkujące wzdłuż krawężników po obu stronach (a właściwie po 6 stronach) skrzyżowania auta. Cofając się wolno, nasza trójka wróciła do placu targowego i rozjechała się w różne strony. Jak długo tkwił na miejscu swego przeznaczenia dostawczak? Kto to wie! Bo ja nie.

Miejsca parkingowe – temat od lat rozwojowy czyli na czasie.

Wczoraj zaś, podczas porządkowania nagromadzonej prasy, natknęłam się na artykuł, który mówił o przygotowaniach studium ruchu jednokierunkowego w centrum Tarnowskich Gór. UM zapłacił za nie 80 tys. zł. Wymieniono nazwy ulic przeznaczonych do transformacji z dwu- na jednokierunkowe, kosztach zmian, konsultacjach, współpracy starostwa z gminą, funkcjonujących przy tej trasie instytucjach i obiektach użyteczności publicznej, natężeniu ruchu pojazdów i pieszych, normach hałasu i zanieczyszczenia.

Można wywnioskować (błędnie, że ma to na celu zwiększenie liczby miejsc parkingowych na jezdniach, tak aby poprawiła się dostępność kierowców i pasażerów pojazdów do drzwi urzędu czy sklepu, aby zmniejszyła się liczba metrów pokonywanych przez tychże między ich samochodem a wejściem do budynku, aby zwiększyć liczbę ulic jednokierunkowych z 70% do ... No właśnie... Niejeden kpiarz miałby temat do kpin.  
– Chyba po to, aby poprawić bezpieczeństwo na ulicach, bo zmniejszy się wówczas na skutek tego zwiększenia średnia prędkość samochodów z około 40 km/h do 4 km/h. Przesuwający się leniwie strumień metalowych elementów mógłby nawiązywać do historii miasta osadzonej w górnictwie i hutnictwie metali żelaza, srebra, ołowiu - ech, ci kpiarze, kpiarze! 

Zapomniałabym: artykuł opublikowano przed pięciu laty, w marcu 2009 r. w naszym lokalnym tygodniku.  

Amatorem śledzia w oliwie jestem od ... sama nie pamiętam, ilu lat. Cebulka o odpowiedniej słodkości, poprawna małosolna jędrność śledziowych kęsów, błyskotliwość olejowa itd. Ach! Poezja!
Śledź może być tak prosto przyrządzony jak tutaj  http://www.kuchnia-slaska.pl/index.php/przepisy/led-w-oleju/ ale wielu zawodowców jak i amatorów kucharzenia ma swoje własne tajemnice przygotowywania tej prostej przekąski.

Celebrytą kuchennym być – marzy niejeden i/lub realizuje. Ja nie ale skoro siła złego na jednego, to i milczeć nie będę. Śledzie cynamonowe.

Octem balsamicznym zalać rodzynki i niech się „pławią” mocząc do rozdęcia.
Półplasterki cebuli przesmażyć na oleju bez przypalenia, nie doprowadzając do zbytniej miękkości.

Cebulę dodać do rodzynek w balsamicznej zalewie i połączyć z cynamonem

Wymoczone śledzie (lub niesłone matiasy) pokrojone na kawałki „na jeden kęs” ułożyć w słoiku warstwami naprzemiennie z cynamonową masą rodzynkowo-cebulową i pozostawić na przynajmniej dobę w ciszy i spokoju chłodnego miejsca.

Nie poznawszy historii własnej "małej ojczyzny" , znudzeni stałością oglądanych widoków, odrzucamy je jako nieważne, niepotrzebne, nie znajdujemy serdecznego zakamarka, w którym można by je przechować.
Co miał wspólnego Stefan Wiechecki-Wiech ze starym miastem w Warszawie? Nazwał je "starówką". Przez lata, od czasu, gdy od podstaw wzniesiono zabudowę tej części stolicy kompletnie zniszczoną podczas działań wojennych, następowały zmiany w "użytkowaniu" tego słowa, bowiem obecnie "starówki" używa się w odniesieniu do starego miasta nie tylko warszawskiego. W innych, nie tylko polskich ale i europejskich miejscowościach także - nadano mu więc szersze znaczenie.
W Tarnowskich Górach też takie stare miasto,to konkretny obszar chroniony jako układ urbanistyczny objęty kilkoma ulicami w centrum miasta. Zabudowa tego układu powstała w XVI wieku ale była przez kilka wieków zmieniana a sam układ wchłonął dwie dawne wsie : Lyszcze i Blaszynę.

O Stowarzyszeniu Uniwersytet 3 Wieku w Tarnowskich Górach, wiedzą nie tylko słuchacze, prowadzący zajęcia oraz organizatorzy tej organizacji ale i rodziny tychże oraz czytelnicy lokalnej prasy i internauci śledzący stronę http://www.utwtg.wzstg.pl/

Coroczny koncert noworoczny Uniwersytetu tradycyjnie gromadził wielu widzów. Tym razem ogromne zainteresowanie nim budziło już na długo wcześniej przed nim obawę organizatorów o możliwości zapewnienia wszystkim chętnym widzom miejsc w sali widowiskowej TCK. I oto część spóźnionych niestety nie mogła pozostać na koncercie właśnie z braku wolnych foteli.  Relacje filmową i fotograficzną znaleźć można w Portalu.
Film: http://www.tg.net.pl/tarnovizja/index.htm
A zdjęcia tutaj http://www.tg.net.pl/foto/main.php?g2_itemId=43396.
Rezygnuję więc z umieszczania w tym wpisie fotografii ale napiszę kilka słów o wstępie do koncertu, o innym fragmencie uroczystości, którą swą obecnością zaszczycili starosta tarnogórski/a, pani Lucyna Ekkert oraz burmistrz miasta, Arkadiusz Czech.

Zatem, inne tarnogórskie stowarzyszenie działające już ponad 16 lat, „Śląski Dzwon Nadziei”, wystąpiło do Sejmiku Śląskiego o uznanie zasług dla województwa śląskiego czterech osób działających w naszym powiecie. I tak pani Gabriela Szubińska, prezes Stowarzyszenia,  za zasłużonych uznała w swoich wnioskach państwa: Piotra Mankiewicza, Rajnera Smolorza, Leokadię Wójcik, Józefa Zdebika. Kapituła podzieliła jej opinie i przyznała wszystkim czworgu Srebrne Honorowe Odznaki Zasłużonych dla Województwa Śląskiego, które zostały przed koncercie wręczone laureatom. Z przyjemnością rozpisałabym się szerzej o działalności każdej z tych czterech dobrze znanych (nie tylko mnie samej) osób, jednak zrobią to zapewne inni, także dziennikarze.
           

Zdjęcie: Leokadia Wójcik, syn Józefa Zdebika - Gustaw, Gabriela Szubińska, Barbara Dziuk, Rajner Smolorz.

Dlatego tylko na marginesie dodam, iż spontanicznego i dżentelmeńskiego gestu dokonał jeden z laureatów, Rajner Smolorz, wręczając spod sceny różę stojącej "na wysokości" pani Magdalenie Latacz. Moment był przedni, gdyż pani Madzia chwilę wcześniej zakończyła wirtuozerskie dyrygowanie orkiestrą słuchaczy, którzy brawurowo wykonali „Marsz Radeckiego".
           

 
Gdy po II wojnie światowej zmieniano w Lądku (Landeck) nazwy ulic, lokali a także źródeł leczniczych z niemieckich na polskie, nie dziwiło to nikogo, bo przecież wówczas tereny Kotliny Kłodzkiej zmieniły „właściciela”. I tak na przykład źródłu nazwanemu pierwotnie imieniem Marianny Orańskiej nadano nową nazwę „Dąbrówka”. Także źródło Łąkowe zmieniono na „Chrobrego”.

W ostatnich latach następuje w tamtejszym uzdrowisku powrót do oryginalnych nazw, gdyż opisy lokowane w zabytkowych miejscach obiektach mają oprócz polskiego również niemieckie i czeskie brzmienie. A znane i słynne niegdyś historyczne postaci na nowo pojawiają się  tu i tam jakby reanimowane lub reinkarnowane.
Jest to mocny akcent niewątpliwie dla zwrócenia uwagi przyjezdnych, kuracjuszy i turystów na interesującą historię miejscowości.
           

Zdjęcie- Fryderyk II Wielki, związany nie tylko z Lądkiem ale i Tarnowskimi Górami, wrócił niedawno do kabiny kąpielowej, gdzie niegdyś w marmurowej wannie zażywał leczniczych kąpieli w uzdrawiającej wodzie.