Weekend zaczął się jak zwykle w piątek, po zakończeniu dnia pracy – wiadomo. Później nastąpiły jeszcze dwa dni - wczorajsza sobota i nadal jeszcze trwająca niedziela. Kto chciał, wypoczywał i to tak, jak chciał. Jest tyle sposobów na „zastój” i na „rozwój”, ilu osobników w populacji ludzkiej ekosystemu miejskiego.

Niektórzy zdecydowali się spokojnie i na luzie w piątek udać do biblioteki w Nakle Śląskim. Precyzuję - na spotkanie z autorem wydanej niedawno dzięki finansom gminy Świerklaniec kroniki Nakła Śląskiego spisanej przez pana Stanisława Markowskiego z udziałem mieszkańców – jak podano na stronie tytułowej. Kronika dotyczy wydarzeń nakielskich w latach 1945 do 2010.

Duże lokalne wydarzenie! W sali biblioteki stłoczyli się przybyli mieszkańcy Nakła i Świerklańca, zmieścili się również „samowolnie” przybyli goście z TG. Wszystkich jakieś 50 osób. Mniej zapobiegliwi i spóźnialscy odstali swój czas ale, zapewniam – nie nudzili się.



Zdjęcie  -pierwszy  z lewej – wójt Świerklańca, pan Kazimierz Flakus, obok niego „kronikarz’ – pan Stanisław Markowski.

Kto zaś zechciał rozerwać się "wybuchowo", następnego dnia, w sobotę mógł udać się na rynek, gdzie, jak zapowiadał już od miesięcy magistrat – dudniła kultura. Dudniła ponoć właśnie ona ale czy aby na pewno prawidłowo zidentyfikowano autorstwo dudnienia? Z okazji jubileuszu 10. lat europejskiego zjednoczenia unijnego urząd miejski bardzo się postarał o tzw. atrakcje. Ten kto w nich uczestniczył, mógł chwalić albo narzekać – metalowe bariery nie stanowiły dla pochwał i narzekań barier. Podobnie jak i plecy chyba 70 lub więcej ochroniarzy, strażników miejskich, policjantów, ratowników medycznych, strażaków,  akustyków, pomocników ds. różnorakich i innych też.

Zdjecie – Zgodnie z zapowiedziami, wszystko idzie jak z płatka w zakresie zagospodarowania rynku. Oto piątkowe przygotowania przed imprezą masową na terenie nią objętym. Do Bytomia nie trzeba jeździć, aby zobaczyć, dotknąć, być i mieć. Wzór drewnianej zabudowy miejskiej łatwo przeniknął na nasz rynek z rynku sąsiedniego miasta.

Na poniżej zamieszczonym zdjęciu utrwalona została część drugiej grupy rowerowej, wchodzącej w skład 3-grupowego zespołu. Wszyscy wczoraj, w Dzień Flagi, wyruszyli spod "dzwonnicy gwarków" do zabytkowej kopalni a następnie do hałdy popłuczkowej. Kilka zdjęć wraz z opisami zamieszczę w tym miejscu niedługo w internetowym albumie fotograficznym. A teraz świętuję naszą państwową konstytucję, czego i innym życzę.

Gdy pałacowymi schodami, którymi kroczył przed laty hrabia i zapewne członkowie rodziny Donnersmarck , ich goście i służba, schodził pan Arkadiusz Kuzio-Podrucki, tłum oczekujących, już przecież nie rzadki, nadal gęstniał. Zaskoczenie swoje tym widokiem pan doktor wyraził spontanicznie: „Nie spodziewaliśmy się tylu państwa. To zaskakuje i cieszy”. Później już zupełnie opanowany, wiódł grupę (ponad 40 osób przez sale parteru i piętra a także w obszary minionego czasu, między prawdziwe postaci, które odeszły w przeszłość.  Godzinę ponad trwał ten spacer korytarzami, przez sale i pokoje, po śladach byłych właścicieli, za sprawą obecnego właściciela – starostwa powiatu tarnogórskiego. Remontu zamku nie koniec jeszcze a przecież o atrakcyjności tej nieruchomości i wydarzeniach w nim się odbywających jest coraz głośniej. I niech tak  się dzieje nadal.



Zdjęcie - Historyk potrafi cofnąć czas. A może przyspieszyć go? O tym nie wiem, ale wiem, że umiejętność rewelacyjnego prezentowania historii pan Arkadiusz niezaprzeczalnie posiada.     

Skoro nie mogłam zakupić nowego numeru tygodnika Gwarek, przeglądnęłam po raz drugi ten poprzedni. Na stronie 5 przeczytałam o działaniach Wydziału Ochrony Środowiska, który w trosce o bezpieczeństwo społeczeństwa i w dbałości o przyszłe zasoby zieleni planuje nowe nasadzenia drzew i prace pielęgnacyjne miejskiego drzewostanu. To pozytywna perspektywa.

Zaraz po tym przeszłam do lektury dwugłosu felietonowego zamieszczonego jak zwykle na stronie szóstej. Aktualny temat: architektura śródmieścia/budy.
  Zanim jeszcze skończył się czas doczesnego żywota Kopuł, nawiedzały mnie myśli czarne i niewesołe. Przypuszczałam, że niechciany a transparentny i nowoczesny materiał budulcowy lokalu - przeźroczyste pleksi (czy jak mu tam), zastąpiony zostanie przez materiał  pożądany, bo tradycyjny i ekologiczny czyli drewno.  A słowo me i myśl lada tydzień w tkanki się obleką. Na rynku bowiem, stanąć ma buda-matka (punkt gastronomiczny) i budka-córka (tj. WC). Zrealizowane zostaną plany UM,  zwiększy się oferta gastronomiczna i spełnią się oczekiwania mieszkańców co do zwiększenia atrakcyjności tego miejsca.

Nie wiem, czy wesprzeć Pana Felietonistę o smętnym i radykalny punkcie widzenia na punkt widzenia urzędu. Potwierdzam - klasyczne dechy i płyty wiórowe/pilśniowe uzupełniają od kilku lat architekturę wyłożonego betonową kostką Placu Wolności. Niektórzy ich nie zauważają a innych w oczy ten widok kole. 

Zdjęcie - Bytomski rynek po sezonie letnim 2013.

 Skąd płynie przykład? Może z innych miast? I tak, pod boczkiem mamy Bytom - trzy takie drewniane po/twory instalują się corocznie wokół  „Lwa śpiącego” Kalidego. Zaś po przejechaniu setki kilometrów w Cieszynie zobaczymy stojące na tle kamienic podcieniowych budy jak malowanie.



Zdjęcie - cieszyński rynek w świąteczny dzień. I wszechobecne samochody - znak czasów.

Pocieszmy się jednak, bo oto w tym samym czasie, gdy siermiężność rozkwita wiosennie wśród miejskich murów, mieszczanie tarnogórscy zapobiegliwi i zachęcani przez magistrat, poprawiają wygląd i kondycję techniczną swych kamienic (chwała im, o chwała. Ich obywatelskimi poczynaniami zachwycił się drugi Pan Felietonista, takoż  i ja dołączam się jak i do podziękowań dla właścicieli kamienic.

Dodam, że współpracuje z nimi urząd miasta, dofinansowując remonty prywatnych zabytków. Współpraca ta dobrze owocuje, jak widać.

Zdjęcie

Dzwony słyszymy w chwilach radości i w chwilach trwogi lub apelu. Najczęściej znajdują się na wieżach kościelnych, na oddzielonych od budynków dzwonnicach, w Tarnowskich Górach mały dzwonek górniczy zawieszony jest na tzw. dzwonnicy gwarków.  

Przed budynkiem kamieniczki nr 1 na Rynku , dawnej winiarni Sedlaczka, wystawiony został dzisiaj rano dzwon pochodzący z ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie a należący do Stowarzyszenia „Śląski Dzwon Nadziei” działającego już kilkanaście lat. Ostatnio został uruchomiony stojąc przed ratuszem w dniu tragicznej katastrofy samolotowej pod Smoleńskiem  - 10 kwietnia 2010r. Zebrali się przy nim przedstawiciele samorządu – burmistrz, kilku radnych, przedstawiciele instytucji gminnych, organizacji społecznych, zwykli mieszkańcy. Każdy wówczas mógł uruchomić serce dzwonu a wszyscy wysłuchać jego mocnego dźwięku – dzwonił wówczas na żałobę.
Dzisiaj dzwon Stowarzyszenia – staromodny instrument komunikowania się społeczności, jakże jednak wymowny i trwały w naszej kulturze, sporadycznie uruchamiany przez przechodzących mieszkańców, głosi radość z kanonizacji Papieża-Polaka.  Dźwięczy wymownie – niech się święci dzień dzisiejszy!

If I had a bell
I'd ring it in the morning
I'd ring it in the evening
All over this land
I'd ring out danger
I'd ring out a warning
I'd ring about love between
My brothers and my sisters ah-aaah
All over this land.

Przygladąłam się dzisiaj odnowionej fasadzie budynku siedziby powiatowej komendy policji przy ul. Bytomskiej; wiele lat czekała na te prace. Zadowolenie moje jest tym większe, że z budżetu miasta władze przekazały dodatkowo 100 tysięcy złotych dla wsparcia remontu elewacji, który został przeprowadzony  z budżetu podatników. Ten rozległy gmach liczy sobie już 157 lat, które przetrwał mniej lub bardziej zmieniany przez użytkowników. Również 157 lat temu powstała Spółka Bracka, której ostateczny koniec nastąpił w 1957 roku a której spuściznę przejął ZUS.
           
Zdjęcie - w roku 2008 przeprowadzono remont dachu i ułożono na nim nowe dachówki.

Spółka i reprezentacyjny gmach jej siedziby była powodem do dumy XIX i XX-wiecznych Tarnowskich Gór, w których powołano do życia ten omalże symbol ubezpieczeń społecznych na Śląsku, a w okresie międzywojnia funkcjonowała jako największą instytucją społeczną w Polsce. Jej celem było zabezpieczanie bytu górników i ich rodzin w przypadku choroby albo inwalidztwa żywicieli rodzin; pieniądze na realizację tego celu pochodziły ze składek własnych górników.
           

Zdjęcie - rok 2010. 

Jeszcze do niedawna, nawet w trakcie trwającego kilka lat remontu, na trójkątnym tympanonie gmachu widoczny był napis SPÓŁKA BRACKA oraz górniczy symbol – skrzyżowane pyrlik i żelazko. Bliski nam, tarnogórzanom tym bardziej, że figuruje on również w herbie naszego miasta. Decydujący o pracach nie byli na tyle zapobiegliwi, aby zachować ten znamienny napis i znak. A przecież nie przeszkadzał on nikomu przez dziesięciolecia.  A przecież mógł odnowiony dawać nadal świadectwo potencjału społecznego i intelektualnego polskiego Śląska. 

Mam nadzieję, liczę na to, że napis powróci na dawne miejsce a symbol górnictwa - pyrlik i żelazko, pojawi się obok niego.