Pomimo tego, iż minęły już najbardziej rozświetlone noce listopadowe, to pociągnę w blogu wątek światła. W kierunku paliwa. I rynku. I posągu-figury. I osoby, która odeszła a jednak została zapamiętana. Oto Jan Józef Ignacy Łukasiewicz a właściwie forma jego upamiętnienia czyli rodzaj pomnika. Chemik, farmaceuta, przedsiębiorca, rewolucjonista, społecznik, działacz niepodległościowy, szlachcic i wynalazca lampy naftowej.

           


 Na pozbawionym ogródków kawiarnianych, zwykłych w miastach o charakterze turystycznym, przestrzennym rynku, przed dwoma laty wyremontowanym za ponad 10 milionów złotych, z boczku, na ławeczce „usadzono” postać Łukasiewicza z lampą naftową w ręce. „Twardy” a jednak życzliwie wyglądający mężczyzna nie odsuwa się ani nie odchodzi, gdy ktoś z odwiedzających miasto lub mieszkaniec zechce usiąść obok, dotknąć jego dłoni, objąć ramieniem jego ramiona albo przytulić policzek do jego twarzy. W Tarnowskich Górach takiego Łukasiewicza nie ma. Rynek oczywiscie jest na swoim miejscu. .
           

Obecność na rynkach odwiedzanych miast za każdym razem wywołuje we mnie wspomnienia rynku tarnogórskiego, z którego we wrześniu zniknął transparentny lokal zwany Kopułami. Jakie budowle i inne detale napotykam gdzie indziej? Nieraz szeroko otwieram oczy szeroko otwarte. I co widzę?

           

 Zdjęcie -  Z rynku w Bieczu, w którym byłam przed dwoma laty we wrześniu, zniknęły parasole oraz stoliki i krzesełka sezonowych ogródków kawiarnianych – ostał się symbolicznie jeden taki zestaw konsumpcyjny, który nie przetrwa jednak jesiennych szarug i zimowego śniegu. Pozostanie zaś ratusz – na środku płyty rynku, a także dwa kontenery gastronomiczne w jednym z narożników.  Na wolnej przestrzeni można będzie sobie pohulać do woli.

           

Zdjęcie - Z rynku w Tarnowie została usunięta wielka „gromada” parasoli, stolików i krzesełek, pozostały te na obwodzie oraz namioty przyklejone do kamieniczek (nie podobają mi się, choć dodano im "okna" z przeźroczystej folii). Trwa oczywiście nadal na środku rynku ratusz, który łatwo można obejść, aby zobaczyć zabudowę architektoniczną przez tę znamienną budowlę przysłanianą. No bo przecież sama się nam z drogi nie usunie.           

„Szczęść Boże!” – to pozdrowienie przekazują sobie mijając się przewodnicy grup turystycznych w podziemiach wielickiej kopalni soli; dokładnie tak samo pozdrawiają się górnicy w naszych, śląskich kopalniach węgla kamiennego.  Solni górnicy podobnie jak i śląscy, świętują co roku imieniny ich wspólnej patronki - świętej Barbary ale też i drugiej – świętej Kingi.

Zdjęcie

Kopalnia to miejsce nie tylko turystyczne, uzdrowiskowe, rozrywkowe, edukacyjne ...

Zdjęcie ... ale być może i inkubator wspaniałych uczuć.    

Jak migawki, to migawki, krótko i na temat. Na rynku w Strzelcach Opolskich jest/są:

• ratusz na środku rynku,
• samochody na parkingach wokół ratusza,
• "plomby" w postaci budynków mieszkalnictwa wielorodzinnego dookoła rynku.

Na rynku w Wieliczce nie ma:

• ratusza (ani na środku ani na obwodzie rynku),
• "plomb" o charakterze tarnogórskiego "wieloryba" lub bloków z czasów realnego socjalizmu,
• lokali gastronomicznych z wyjątkiem "Solnego pubu" - działającego na baaaardzo zwolnionych obrotach, lodziarni - zamkniętej, kawiarenki - bez śladów użytkowania.

Z mojej trasy łączącej rynki pobliskich miejscowości zboczyłam nieco do naszego „jubileuszowego” parku miejskiego, gdzie między warpiami ustawione zostały sumptem Urzędu Miasta tabliczki z nazwami nadanymi alejkom i ścieżkom. Obecne parkowe szlaki spacerowe to niegdysiejsze trakty, po których toczyły się onegdaj koła pojazdów transportujących urobek z drążonych na ciągnącym się tutaj polu górniczym szybów, chodników, przekopów.

Szkoda, że nie ustawiono tablic na początku roku kalendarzowego, na wiosnę, bo wówczas oraz latem przybywali tutaj liczni spacerowicze - tarnogórzanie i ich goście a także turyści. Teraz, jesienią i zimą, dużo mniej osób przebywa w parku.   
 http://tg.net.pl/mwm/post/index/21/110-lat-parku-miejskiego--POCZTWKI

Ten malowniczy krajobraz "parku na warpiach", mającego juz 110 lat, zyskał dzięki opisom, bo przypuszczam, że na wyobraźnię spacerowiczów mocno działać będzie taka Aleja Sztygarów, Karbidek czy Dobrego Urobku. Ta ostatnia nazwa mi samej kojarzy się z dobrą robotą, którą wykonał szereg osób począwszy od pomysłodawcy, przez urzędników, rzeźbiarza a na montażystach kończąc. Chwała im za to!

Tablice wykonane zostały estetycznie i solidnie, nazwy są przemyślane, odnoszące się do historii tego niebanalnego miejsca. Ale gdzie miodzio tam i dziegieć. Oto blaszane etykietki na rewersach drewnianych tablic „przygwózdkowano” szpilkopodobnymi kawałeczkami metalu, już rdzewiejącego. Wszystko będzie całkiem dobrze aż do momentu pojawienia się w okolicy „modernizatorów”.  Takich jak ci, którzy rozbierają blaszane części dachu Chatki Baby Jagi (też znalazła sie na zdjęciu) i przeznaczają je na z góry zaplanowane przez siebie cele. A fe!

PS. Jest jeszcze jedna korzyść z nadania nazw alejkom oraz ustawienia na nich tabliczek. To nie tylko to o czym wspomniał w jakiejś swojej wypowiedzi pan Burmistrz: nazwy ułatwią zakochanym precyzyjniejsze umówienie sie na randkę. To także kwestia zwiększenia się bezpieczeństwa, bo o ileż prościej jest wezwać patrol policji, straży miejskiej albo ambulans  na skrzyżowanie Promenady i Alei Dobrego Urobku, gdy staniemy się świadkami kradzieży, bójki albo, co nie daj Boże, gwałtu czy innej zbrodni.