Za przyczyną opublikowanego w tygodniku „Gwarek” pod koniec października artykułu powrócił do mnie temat Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”. Powrócił w kilku aspektach.

1.      Rodzinnym – jedna z moich ciotek w czasach swej młodości z racji swego talentu śpiewaczego została zaangażowana do pracy w zespole w wyniku pierwszego dokonywanego wówczas, w 1952 r., naboru (obecnie powiedzielibyśmy "castingu"). Tak, tak! "Śląsk" wszedł już w siódmy krzyżyk swego istnienia!

2.      Uroczystym – jak zwykle to bywa ku końcowi roku kalendarzowego następuje „wysyp” wyróżnień, nagród, honorów. I tak jak nasz tygodnik poinformował, odbyła się uroczystość nadania śląskiemu „Śląskowi” kolejnej nagrody.

3.      Nostalgicznym – nie wiem, czy podczas uroczystości przekazywania nagrody na ręce obecnego dyrektora wspomniano wieloletnią pracę dyrektorską i artystyczną Stanisława Hadyny (o tym „Gwarek” nie doniósł), kompozytora, muzykologa, dyrygenta, pisarza itd. Dość, że na początku listopada, jeszcze w bliskości minionych dni przywoływania w pamięci zmarłych, przypomnę pieśni jego autorstwa jak „Starzika”, „Karolinkę”, „Gdybym to ja miała”.

           

Zdjęcie - "Pyk, pyk, pyk z fajeczki". na ławeczce obok dyrektora Hadyny popatrującego z ciekawością i gościnną życzliwością na przybywających do koszęcińskiego parku gości zasiadają niejednokrotnie ci z pierwszych stron gazet, VIP-y, politycy, celebryci, biznesmeni, artyści ale i spacerowicze, mieszkańcy z pobliskich miejscowości. Jako i ja uczyniłam, zasiadłszy obok niego i ścisnąwszy jego artystyczną i menadżerską dłoń. A oblicze jego pozostało łagodne a wzrok przyjazny.

Pomimo tego, iż minęły już najbardziej rozświetlone noce listopadowe, to pociągnę w blogu wątek światła. W kierunku paliwa. I rynku. I posągu-figury. I osoby, która odeszła a jednak została zapamiętana. Oto Jan Józef Ignacy Łukasiewicz a właściwie forma jego upamiętnienia czyli rodzaj pomnika. Chemik, farmaceuta, przedsiębiorca, rewolucjonista, społecznik, działacz niepodległościowy, szlachcic i wynalazca lampy naftowej.

           


 Na pozbawionym ogródków kawiarnianych, zwykłych w miastach o charakterze turystycznym, przestrzennym rynku, przed dwoma laty wyremontowanym za ponad 10 milionów złotych, z boczku, na ławeczce „usadzono” postać Łukasiewicza z lampą naftową w ręce. „Twardy” a jednak życzliwie wyglądający mężczyzna nie odsuwa się ani nie odchodzi, gdy ktoś z odwiedzających miasto lub mieszkaniec zechce usiąść obok, dotknąć jego dłoni, objąć ramieniem jego ramiona albo przytulić policzek do jego twarzy. W Tarnowskich Górach takiego Łukasiewicza nie ma. Rynek oczywiscie jest na swoim miejscu. .
           

Obecność na rynkach odwiedzanych miast za każdym razem wywołuje we mnie wspomnienia rynku tarnogórskiego, z którego we wrześniu zniknął transparentny lokal zwany Kopułami. Jakie budowle i inne detale napotykam gdzie indziej? Nieraz szeroko otwieram oczy szeroko otwarte. I co widzę?

           

 Zdjęcie -  Z rynku w Bieczu, w którym byłam przed dwoma laty we wrześniu, zniknęły parasole oraz stoliki i krzesełka sezonowych ogródków kawiarnianych – ostał się symbolicznie jeden taki zestaw konsumpcyjny, który nie przetrwa jednak jesiennych szarug i zimowego śniegu. Pozostanie zaś ratusz – na środku płyty rynku, a także dwa kontenery gastronomiczne w jednym z narożników.  Na wolnej przestrzeni można będzie sobie pohulać do woli.

           

Zdjęcie - Z rynku w Tarnowie została usunięta wielka „gromada” parasoli, stolików i krzesełek, pozostały te na obwodzie oraz namioty przyklejone do kamieniczek (nie podobają mi się, choć dodano im "okna" z przeźroczystej folii). Trwa oczywiście nadal na środku rynku ratusz, który łatwo można obejść, aby zobaczyć zabudowę architektoniczną przez tę znamienną budowlę przysłanianą. No bo przecież sama się nam z drogi nie usunie.           

„Szczęść Boże!” – to pozdrowienie przekazują sobie mijając się przewodnicy grup turystycznych w podziemiach wielickiej kopalni soli; dokładnie tak samo pozdrawiają się górnicy w naszych, śląskich kopalniach węgla kamiennego.  Solni górnicy podobnie jak i śląscy, świętują co roku imieniny ich wspólnej patronki - świętej Barbary ale też i drugiej – świętej Kingi.

Zdjęcie

Kopalnia to miejsce nie tylko turystyczne, uzdrowiskowe, rozrywkowe, edukacyjne ...

Zdjęcie ... ale być może i inkubator wspaniałych uczuć.    

Jak migawki, to migawki, krótko i na temat. Na rynku w Strzelcach Opolskich jest/są:

• ratusz na środku rynku,
• samochody na parkingach wokół ratusza,
• "plomby" w postaci budynków mieszkalnictwa wielorodzinnego dookoła rynku.

Na rynku w Wieliczce nie ma:

• ratusza (ani na środku ani na obwodzie rynku),
• "plomb" o charakterze tarnogórskiego "wieloryba" lub bloków z czasów realnego socjalizmu,
• lokali gastronomicznych z wyjątkiem "Solnego pubu" - działającego na baaaardzo zwolnionych obrotach, lodziarni - zamkniętej, kawiarenki - bez śladów użytkowania.