W przeczytanym przeze mnie tekście znalazły się następujące słowa: „ Mottem z tego opracowania jest cytat z ks. prof. Janusza Pasierba: Małe ojczyzny uczą żyć w ojczyznach wielkich i wielkiej ojczyźnie ludzi”, które zapewne niejednego poruszą.

A mnie poruszają nie tylko one ale i takie jak te znalezione obok niewielkiego obrazka w artykule pt „Ozdoby małej ojczyzny”, który ukazał się w ostatnim numerze gliwickiego „Gościa Niedzielnego”, wydanego na Niedzielę Miłosierdzia. Napisano tam o książce wydanej w Tarnowskich Górach, autorstwa dwojga tarnogórzan, nakładem tarnogórskiego stowarzyszenia. To dowód na zwiększanie się zainteresowania mieszkańców własnym miastem a także zaproszenie skierowane do sąsiadów „zza płota” do częstego odwiedzania nas, bo przecież kto tu trafi, zechce tu wracać, poznawać miasto, polubić je. A że jest tu co oglądać, być może wiedzą już także ci, co jeszcze kilka lat temu nie zauważali „ozdób małej ojczyzny” nad własnymi drzwiami.   

 
Kanada i Finlandia są uznawane za „czyste ekologicznie”; zanieczyszczenie środowiska jest tam stosunkowo niewielkie w porównaniu z innymi rozwiniętymi krajami. Z sugestii ekspertów wynika, że szkodliwe substancje chemiczne, niewłaściwa dieta i niezdrowy tryb życia zagrażają płodności Europejczyków.

A dlaczego jesienią rodzi się więcej dzieci niż w innych porach roku? Na to pytanie zespół naukowców z Izraela odpowiedział po przeprowadzeniu badań w okresie 3 lat na prawie 6,5 tysiącach mężczyzn, o czym przeczytać można m.in. w "American Journal of Obstetrics & Gynecology". oraz w Pulsie Medycyny:
 http://pulsmedycyny.pl/3043940,39403,przelom-zimy-i-wiosny-to-najlepszy-czas-dla-plemnikow    

Nasza wielka radość ze zbliżającego się Zmartwychwstania Pańskiego przeplotła się właśnie z moim małym osobistym smutkiem z powodu odejścia Kogoś, kto nie wróci do nas. Andrzeja Lipskiego, starszego kolegę licealnego, podziwiałam nie tylko obserwując rozwój jego talentu i osobowości aktorskiej już w szkole, ale i przez późniejsze lata oddalenia, gdy docierały do mnie wieści z jego czasów studenckich, później na deskach teatralnych i na planach filmowych. Życie zawodowe oparł mocno na aktorstwie teatralnym; kilkakrotnie odwiedziłam go przy okazji spektakli w Teatrze Nowym w Zabrzu, gdzie przez wiele lat pracował nie tylko w swoim wyuczonym zawodzie ale i jako menadżer, będąc dyrektorem tej śląskiej instytucji kultury. Pamiętam, jak poruszył widzów w „Rewizorze”, jak rozśmieszał widownię w farsie, której tytułu już nie pamiętam, jak w innych sztukach teatralnych zaznaczał swoją i odgrywanych postaci osobowość.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Nie-zyje-znany-slaski-aktor-Andrzej-Lipski,wid,15456391,wiadomosc.html?ticaid=110539

            

Zdjęcie: Luty 2011 - muzeum tarnogórskie, Andrzej jako gość a jednak swój, z kolegami szkolnymi. Absolwenci LO im. Sempołowskiej: dyrektor muzeum Zofia Krzykowska, AKL, Ryszard Bednarczyk.

Czołem Boziu!

Czołem Boziu
Co dobrego?
Gratuluję – ładnie rozpoczęty dzionek.
Słoneczko świeci
Cieszą się dzieci
A dookoła wszystko jakże nieskończone

A najbardziej mnie raduje
Co czas jakiś
tak jak dziś
tak o świcie
że w tym wszystkim
nieskończenie nieskończonym
nie skończone jest dotychczas
i na szczęście
moje życie

Wiersz autorstwa Andrzeja Poniedzielskiego cytuję w pozytywnym i optymistycznym nastroju w oczekiwaniu rozkwitu wiosennego życia. I ja również się „podczepiam” pod poezję pana Andrzeja, rozradowana z tych samych dwóch powodów – rozpoczynającego się co dzień dzionka i nie skończonego życia.

           

Zdjęcie - wschód słońca (nieco po nim) widziany w niedawnej przeszłości wiosennej z pagórka nad szybem Niobe. Nie wszystkie warpia wyrównano, rozsypano, zasypano. To krajobraz niespotykany gdzie indziej, choć mocno już zdewastowany i nadal zanikający. Dobrze byłoby, żeby szyby odzyskały imiona nadane im przez budowniczych, wówczas trudniej byłoby może unicestwić coś identyfikowalnego. Poszukajmy ich sami w terenie, na starych mapach (także tych górniczych) dostępnych w internecie. To naprawdę interesująca eksploracja! Zachęcam do poznawania naszego miasta, na wiosnę i o kazdej innej porze roku.

Trzy podstawowe ludzkie potrzeby to potrzeba jedzenia, picia i snu. Obecnie 10 % ludzi na świecie nie może zrealizować tej trzeciej potrzeby a brak lub zła jakość snu prowadzi do różnorodnych zagrożeń zdrowia. Polacy znaleźli się w czołówce europejskiej, gdyż jak wykazały badania, ponad połowa dorosłych ma problemy z bezsennością.

Minął właśnie niedawno Światowy Dzień Snu – 15 marca, a z tej okazji odbywają się bezpłatne telefoniczne konsultacje, których udzielać będzie dr Michał Frybes, internista i endokrynolog pod numerem 801 066 366.  

Terminy konsultacji:
•    22 marca (piątek), 16.00-19.00
•    26 marca (wtorek), 16.00-19.00
•    2 kwietnia (wtorek), 16.00-19.00
•    9 kwietnia (wtorek), 16.00-19.00
•    12 kwietnia (piątek), 16.00-19.00

Zaledwie 13 tysięcy mieszkańców liczyły Tarnowskie Góry na początku XX wieku. Wśród nich żyło dwóch ludzi, magów prawie, bo wyczarowali oni siłą swych umysłów dzieło wiekopomne, trwałe i niespotykane, a jednak rzeczywiste i tak oczywiste, że na co dzień oglądane - zwyczajne.

Przed dwoma laty staraniem burmistrza Arkadiusza Czecha i urzędu miasta zainstalowana została przy wejściu do parku, tuż w pobliżu dwóch głazów narzutowych, tablica informacyjna. I wprawdzie umieszczony na niej plan stanął na głowie (i na odwyrtkę), to wreszcie objawiła się rzadko obwieszczana prawda; wymieniono na tablicy nazwiska dwóch obywateli Wolnego Miasta Górniczego: hojnego darczyńcy – proboszcza Franciszka Kokota i konsekwentnego urzędnika – burmistrza Richarda Otte.  Przechodzień, spacerowicz, zwiedzający miasto dowie się z tablicy, kim zacz byli autorzy wielkiego miejskiego przedsięwzięcia, związani z miastem i ze sobą szlachetną ideą. Zachęcam: wejdźcie do parku, zaprowadźcie tam swoich bliskich i gości, stańcie przed tablicą na kilka minut, przeczytajcie teksty, obejrzyjcie stare widoki i powiedzcie do siebie: „Mamy się czym pochwalić. Tarnogórzanie to pionierzy działań ekologicznych, rekreacji, turystyki – brawo!”

A jeśli spacerując pośród pagórków zastanowicie się, jakie nazwy nosiły szyby nimi przykryte, przemieszczając się alejkami pomyślicie, że kilkadziesiąt metrów pod nimi znajdują się przekopy i chodniki, przechadzając się pod wysokimi drzewami sięgniecie wyobraźnią na pole górnicze, tu właśnie niegdyś się znajdujące, to oznaczać będzie, że poczuliście tchnienie ducha tego miejsca, być może tajemniczego i legendarnego Skarbka. Albo dwóch wspaniałych pomysłodawców utworzenia parku miejskiego.

           

  W 2013 roku mija 110 rocznica realizacji „parku na warpiach”, na XVII i XVIII wiecznych wyrobiskach po górnictwie kruszcowym.