W pierwszej dziesiątce znalazł się tylko jeden polityk, pozostali to lekarze. Listę Stu Najbardziej Wpływowych Osób w krajowej medycynie w 2012 roku zdominowali przedstawiciele ochrony zdrowia; politycy, menadżerowie, przedsiębiorcy mocni liczebnie w poprzednich latach pozostali tym razem w ich cieniu.

O profesorze Marianie Zembali kilkakrotnie pisałam w moim blogu a teraz kolejny raz uprzejmie donoszę: już po raz drugi pierwsze miejsce zajął mieszkaniec Tarnowskich Gór, tarnogórzanin wprawdzie nie z urodzenia ale z wyboru.

 Gratuluję tego i innych sukcesów, Panie Profesorze, po tarnogórsku - szczerze i serdecznie. Jeśli nasze miasto wytwarza korzystny dla Pana pracy i wypoczynku klimat, co owocuje Pana sukcesami, to można powiedzieć, że to dobre miasto, prawda?   

Listę Stu znajdziecie tu: http://pulsmedycyny.pl/3018992,81965,lista-stu-2012

A jej "Złotą Dziesiątkę" poniżej:

 1. Marian Zembala, prof. dr hab. n. med., kardiochirurg, transplantolog, dyrektor Śląskiego Centrum Chorób Serca, kierownik Katedry i ordynator Oddziału Klinicznego Kardiochirurgii i Transplantologii SUM, członek Krajowej Rady Transplantacyjnej, przewodniczący Rady Naukowej przy MZ, prezes Europejskiego Towarzystwa Chirurgii Serca i Naczyń (2010-2012), członek Rady Naukowej Naukowej Fundacji Polpharmy, konsultant krajowy ds. kardiochirurgii, Zabrze. (przypisek własny: zamieszkały w Tarnowskich Górach)

 2. Henryk Skarżyński, prof. dr hab. n. med., otolaryngolog, dyrektor Światowego Centrum Słuchu Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu,
 3.Jacek Jassem, prof. dr hab. n. med., specjalista w dziedzinie radioterapii onkologicznej i onkologii klinicznej,
 4.Zbigniew Gaciong, prof. dr hab. n. med., specjalista chorób wewnętrznych, hipertensjolog,
 5.Grzegorz Opolski, prof. dr hab. n. med., specjalista chorób wewnętrznych, kardiolog, 
 6.Witold Rużyłło, prof. dr hab. n. med., kardiolog,
 7.Michał Boni, dr n. hum., minister administracji i cyfryzacji
 8.Konstanty Radziwiłł, dr n. med., specjalista medycyny rodzinnej i ogólnej,
 9.Bohdan Maruszewski, prof. dr hab. n. med., kardiochirurg,
10.Wiesław Jędrzejczak, prof. dr hab. n. med., hematolog, onkolog kliniczny, transplantolog

Sprawa jest serdeczna a równocześnie „wyrachowana”. Otóż, mąż mojej wieloletniej koleżanki, z którą pracowałam przez ponad 20 lat w tym samym tarnogórskim laboratorium medycznym, zwraca się za moim pośrednictwem do czytelników mojego bloga w sprawie odpisu podatku za 2012 rok. Może udałoby się Wam skierować swój "1%" pod jego adres? A może jeszcze komuś z Waszych bliskich czy znajomych? Już teraz wysyłam w Waszą stronę i otaczających Was osób pozytywne myśli, aby natchnęły Was do wykonania tego gestu, który nic nie kosztuje a byłby cenny dla potrzebującego pomocy Jurka.

Jurek ma 52 lata, z których 28 choruje na stwardnienie rozsiane (SM). Jest absolwentem Politechniki Śląskiej oraz studiów podyplomowych na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Jeszcze do niedawna pracował jako technolog, mgr inż. metalurg, w hucie w Ozimku lecz obecnie przebywa na rencie, ponieważ choroba robi postępy. Cierpi na znaczny niedowład prawej kończyny dolnej oraz zaburzenia wzroku, jednak dzięki własnemu wysiłkowi i systematycznej rehabilitacji potrafi utrzymać aktywność w codziennym życiu rodzinnym i społecznym.

Jerzy od 27 lat jest żonaty z Iloną, ma córkę Kasię, licealistkę, oraz bezwłosego psa i kudłatego kota. 

Dzięki przekazanemu 1% podatku innych ludzi być może, za jakiś czas, będzie go stać na zakup nowoczesnego leku, który pozwoli na zatrzymanie postępu choroby. Wesprzyjcie go w osiągnięciu tego celu.  Ja to uczynię...

NR KRS 0000269884 ( Śląskie Stowarzyszenie Chorych na SM “ SEZAM “)
Cel szczegółowy 1%
Jerzy Gorażdża, ul. Bożka 5, 47-113 Kolonowskie

„W Uczcie Platona Arystofanes opowiada mit, z którego dowiadujemy się, że wszystkie istoty ludzkie były kiedyś samowystarczalne. Zeus, by poskromić ich pychę rozciął wszystkie te istoty na pół w skutek, czego każdy człowiek poszukuje swojej utraconej połówki.”
Interesujące, prawda? Tak zaczyna się wpis Kamy w serwisie „WŁASNORĘCZNIE” w Portalu tg.net., umieszczony tam z okazji Walentynek.

Podobają mi się pomysły pani Kamy na „domową twórczość”, jej samej gratuluję grona fanów i zachęcam wszystkich, aby korzystali z jej kreatywności. I aby starali się do własnego rękodzieła wprowadzać motywy tarnogórskie, szczególnie przy przygotowywaniu prezentów, które jeśli zostaną wśród tarnogórzan, z pewnością mocniej ich z miastem zwiążą. Jeśli zaś „wyjadą” stąd, będą elementem promującym miasto i sprowadzą tutaj  zainteresowane osoby, tak aby mogły Tarnowskie Góry zwiedzać, poznawać jego historię i ludzi, także tych którzy je tworzyli w przeszłości. A może zechcą osiąść tutaj na stałe?

         
 Zdjęcie – drobny upominek urodzinowy przygotowany dla pani Gabrysi zawierał między innymi małe pudełeczko na biżuterię lub drobiazgi wykonane w technice decoupage przez Beatę Hetmańczyk.

         

Zdjęcie – tak wyglądał z dodatkiem tulipana,  po wykonaniu „makijażu” w kolorach TG: białym, żółtym, czarnym, co stało się w kwiaciarni „Bajeczna” przy placu Żwirki i Wigury..

        
Zdjęcie: Wtorkowe urodziny pani Gabrysi Szubińskiej zgromadziły wokół niej głównie kobiety, jej koleżanki, znajome, z którymi przyjaźni się od lat lub współpracuje społecznie. Przyjechała też z Katowic, jak co roku, niezawodna pani redaktor Halina Szymura. Gość o ujmującej aparycji, elokwencji, wdzięku osobistym , gość pożądany ze wszech miar.

Pół życia
schodzi nam
na ustalaniu
czy diabli,
czy anieli
kluczyk do szczęścia mają

Drugie pół życia
próbujemy
ustalić  gdzie oni go chowają

I kiedy już podejrzewamy
gdy nam go czasem pożyczają
kiedy „Można by”. „Znów”. „Od nowa”

Zaczyna się
Trzecia Połowa

Andrzej Poniedzielski  wpisał ten wiersz w swój kalendarz. W lipcu. Ale ja przenoszę go na lutową noc.

       
Zdjęcie - miało być tak romantycznie ale... czy diabli czy anieli rozwiesili te szyldy i tablice...?

Rada żech jest, kiej czytom, co dobrego naszrajbujom obce ludzie o naszych, s tond, ze Gór. Toż suchejcie ino: Roman Gatys zafasował wtury już roz pierwszo nagroda we konkursie „Jednoaktówka po Śląsku”, co to we Katowicach, w teatrze Korez ogłosili!

We pierwszyj edycje, łońskiego roku, za sztuka „Byzuch ze Rajchu”, a za „Trzi dni s żywota ołbersztajgra Pozora” – we drugij edycje, latoś. I bestusz co Gatys ze Tarnowskimi Górami i Nokłem jest powionzany, to my się dziwować powinni, co o tyj premie tukej mało co osprowiajom abo piszom. No i nie mogom to pedzieć, czy ta sztuka bydzie u nos wystawiono? Winszuja Wom, Panie Romanie, po tarnogórsku – szczerze, z cołkiygo serca!

       

Od rana bijące i pluszowe serduszka, kartki, melodyjki, sms-y, maile, wyznania i słodkie wino. Jednym słowem: walentynkowo, w kolorze red, topowo, superancko, megastycznie. Także w naszym mieście odbędą się obchody dnia zakochanych, z konkursem, koncertem, koniecznie z rozgłosem. Zaplanowano inaugurację iluminacji budynku dawnego starostwa czyli Landratsamtu, obecnie urzędu miejskiego. I tu organizatorom (UM) należy się pochwała, bo dzięki nim wielu zapomni na kilka godzin o robocie i bezrobociu, o planach i ich braku, budżecie i pustkach w portfelu.

Na marginesie światowego święta wspomnę, iż 14 lutego był datą wydarzenia lokalnego. Otóż, w 1803 roku w Tarnowskich Górach powołana została do funkcjonowania jedna z dwóch pierwszych na Górnym Śląsku szkoła górnicza, której losy burzliwie się przez długie lata toczyły.

Codziennie przemierzamy ulice patrząc pod nogi, czasem tylko wzrok nasz ucieknie wyżej, do jakiegoś detalu architektonicznego na elewacji, ale mijamy taką budowlę obojętnie, a bywa, że nawet mieszkając w niej, nie zdajemy sobie sprawy, jakie dzieje ma za sobą. Ilu pracowitych, mądrych ludzi przemierzało jej korytarze, chodziło po schodach, kładło dłonie na balustradach. Jakże chętnie przyjmujemy wieści o wydarzeniach i zwyczajach z odległych stron, nie zdając sobie sprawy z tego, iż Tarnowskie Góry ze swoimi zasobami materialnymi i ludźmi, znajdowały się niegdyś w wirze wydarzeń gospodarczych i edukacyjnych. Miasto przekształca się od kilku lat z ośrodka przemysłowego w spokojne miejsce o charakterze mieszkalnym, niektórzy powiadają: "sypialnianym". Ot, czas, czas...
www.tg.net.pl/indianer/==historia_38.htm. Po górniczym rodowodzie miasta śladów coraz mniej. Poniżej na zdjęciu jeden z tych najmłodszych (ma niewiele ponad 150 lat), w tym budynku przez pewien czas mieściła się właśnie szkoła górnicza.