Grupa dorosłych i dzieci z Dąbrowy
Górniczej. Byli w
kopalni i skansenie, spacerowali
pod murami kamienic na rynku, aż stanęli pod winiarnią Sedlaczka. Wysoki młody człowiek
wszedł do muzeum z dwójką najmłodszych wycieczkowiczów.
- Dzieci chcą oglądać w muzeum wystawę wanien i ubikacji - wyjaśniła młoda kobieta czekająca na ich powrót. - Gdzie jest tu w pobliżu jakaś restauracja? Dzieci chcą coś zjeść. Gdzie jest dworzec? Dzieci chcą obejrzeć lokomotywy.
Senne, opustoszałe w sobotnie popołudnie (godz. 14:00) ulice. Wskazałam drogę na dworzec i wymieniłam pobliskie lokale gastronomiczne: tzw domek Goethego czyli "Kałamarz", domek Rudolfa von Carnalla czyli "Carnalla", "Wiśniowy Sad", "Kurną Chatę", "Rymera 6", "Brick"... Zapomniałam o restauracji meksykańskiej i azjatyckiej. Znamienne?
Odeszli. Czy wrócą? Myślę, że tak. I chociaż nie byli z dalekiej Florydy albo z niemieckiego partnerskiego Bernburga, ani też z partnerskiej powiatowi Tucholi, ucieszyła mnie ich u nas obecność. Cóż, Tarnowskie Góry nie reklamują się tak intensywnie jak inne śląskie miasta, pobliskie ośrodki górnicze, młodsze od tarnogórskiego i nie "srebrne" przebijają je w promocji własnej. A jednak! Spotkani "turyści" usłyszeli gdzieś przecież o naszym mieście, przyjechali z konkretnymi informacjami, z planami na kilkugodzinny pobyt.
Odległość kilkunastu czy kilkudziesięciu kilometrów jest w obecnych czasach niewielka. W ciągu popołudnia łatwo przemieścić się do nas z Bytomia, Zabrza, Gliwic, Katowic. Pisałam o takich gościach z sąsiednich miast na blogu kilkakrotnie. Zwiedzają, robią zdjęcia, płacą za bilety wstępu, za lody, naleśniki z owocami czy roladę w lokalach. A my ich tu zapraszajmy i zatrzymujmy. Niech zaludniają wyludnione ulice starówki.
wszedł do muzeum z dwójką najmłodszych wycieczkowiczów.
- Dzieci chcą oglądać w muzeum wystawę wanien i ubikacji - wyjaśniła młoda kobieta czekająca na ich powrót. - Gdzie jest tu w pobliżu jakaś restauracja? Dzieci chcą coś zjeść. Gdzie jest dworzec? Dzieci chcą obejrzeć lokomotywy.
Senne, opustoszałe w sobotnie popołudnie (godz. 14:00) ulice. Wskazałam drogę na dworzec i wymieniłam pobliskie lokale gastronomiczne: tzw domek Goethego czyli "Kałamarz", domek Rudolfa von Carnalla czyli "Carnalla", "Wiśniowy Sad", "Kurną Chatę", "Rymera 6", "Brick"... Zapomniałam o restauracji meksykańskiej i azjatyckiej. Znamienne?
Odeszli. Czy wrócą? Myślę, że tak. I chociaż nie byli z dalekiej Florydy albo z niemieckiego partnerskiego Bernburga, ani też z partnerskiej powiatowi Tucholi, ucieszyła mnie ich u nas obecność. Cóż, Tarnowskie Góry nie reklamują się tak intensywnie jak inne śląskie miasta, pobliskie ośrodki górnicze, młodsze od tarnogórskiego i nie "srebrne" przebijają je w promocji własnej. A jednak! Spotkani "turyści" usłyszeli gdzieś przecież o naszym mieście, przyjechali z konkretnymi informacjami, z planami na kilkugodzinny pobyt.
Odległość kilkunastu czy kilkudziesięciu kilometrów jest w obecnych czasach niewielka. W ciągu popołudnia łatwo przemieścić się do nas z Bytomia, Zabrza, Gliwic, Katowic. Pisałam o takich gościach z sąsiednich miast na blogu kilkakrotnie. Zwiedzają, robią zdjęcia, płacą za bilety wstępu, za lody, naleśniki z owocami czy roladę w lokalach. A my ich tu zapraszajmy i zatrzymujmy. Niech zaludniają wyludnione ulice starówki.
Zdjęcie - dzieci. To dzieci przyprowadziły dorosłych do TG.
Poprzedni burmistrz parkingowi rzekł „NIE” i usunął go i auta spomiędzy kamienic. Później jednak konie
mechaniczne chyłkiem stępa, truchtem czy kłusem pod chmurkę-niewidkę trafiły i
tak niewidzialne pod patronatem lotników Żwirki i Wigury trwały. Przez 7 latek parskały sobie
wbrew przepisom i za darmo, choć wcześniej za ich obecność wpływy do kasy
miejskiej były. 
mijających sąsiadujący z ich
szkołą niepozorny budynek z czerwonej cegły nie wie, iż przed ponad stu laty
pełnił on funkcje edukacyjne. Szkoła ta kształciła dzieci i młodzież tarnogórskich
protestantów w zakresie religijnym. Budynek był też siedzibą kilku innych
instytucji, ale to już całkiem inny kawałek lokalnej historii. 
