- ALICJA KOSIBA-LESIAK -

28 sierpnia 2014

Gdy umieściwszy 28 sierpnia bieżącego roku kolejny tekst w moim blogu stwierdziłam, że to już mój 1500. wpis, naszła mnie myśl, by obejrzeć się za siebie i popatrzeć w czas miniony.

Kiedy jako radna Rady Miejskiej w kadencji 2006-2010 zdecydowałam się na internetowy kontakt z mieszkańcami, okazało się, że to był strzał w dziesiątkę i ten rodzaj komunikowania stał się mi potrzebny – otrzymywałam maile i komentarze w sprawach miejskich i indywidualnych. Czasem blog zamieniał się w swoiste forum opinii, a nawet w rodzaj Hyde Parku. Nie wszyscy byli mi przyjaźni, ale nie waham się dziś napisać, że dzięki blogowi poznałam kilkunastu ludzi naprawdę zdolnych, myślących i ponadprzeciętnie zainteresowanych naszym miastem.

Może i dzięki temu stałam się inicjatorką powstania i współautorką książek: „Przewodnik Tarnowskie Góry” z 2009 r. i „Witraże Kościoła p.w. Piotra i Pawła”, autorką artykułów na temat miasta i samorządu w tygodniku „Gwarek”, pomysłodawczynią i realizatorką (lub współrealizatorką) okazjonalnych imprez jak np. z okazji 450 lat jarmarków tarnogórskich, 450 lat herbu miejskiego, 330 lat odsieczy wiedeńskiej, 230 lat odkrycia złóż srebra i ołowiu i innych związanych zwykle, choć nie zawsze, z historią miasta. Współpracowałam z członkami kilku lokalnych stowarzyszeń i organizacji zainteresowanych propagowaniem ludzi wielu talentów, bo tacy tu są oraz innych różnorodnych zasobów miasta, wyróżniających je pośród sąsiadujących z naszym w regionie. Mimo tego, że od 4 lat żadnej funkcji w samorządzie lokalnym nie pełnię, bywam czasem na sesjach i udało mi się utrzymać kontakt z osobami kierującymi obecnie miastem.

W trakcie 4-letniej kadencji w radzie miejskiej złożyłam wiele interpelacji oraz wniosków do budżetu i innego typu wniosków oraz pism. W przyjętych i zrealizowanych przez służby Urzędu Miasta były i takie dotyczące remontów budynków komunalnych, ulic, budowy chodników ale i prozdrowotne np. akcja badania słuchu u dzieci. Kontakty z wieloma mieszkańcami pozwoliły mi poznać ich potrzeby, stąd kilka wniosków z zakresu zagadnień społeczno-socjalnych. (mieszkaniowe, osób niepełnosprawnych, bezdomnych, uzależnionych), edukacji, bezpieczeństwa. Przedmiotem innych była kultura, ochrona jej tutejszych zasobów, zwłaszcza zabytków.

Czy wszystko, co planowałam, udało mi się zrealizować w 100%? Nie. Ale nie mam do siebie o to pretensji, bo sposób patrzenia na miasto mieszkańców, ich potrzeby są różne. Dlatego niektóre cele nie są osiągalne, a do niektórych wiedzie tylko droga kompromisu. Każdy ma prawo do własnej wizji miasta, lecz realizacja wszystkich nie jest możliwa, gdy środki finansowe nadal są skromne. Jednak nie należy rezygnować z prób ich pozyskiwania.

STRONA INTERNETOWA ALICJI KOSIBY-LESIAK

LOGOWANIE AUTORÓW

Ku chwale herbu!

   Lipiec 2017. Nie jest mi wesoło, chociaż wakacje, lato, pogoda w sam raz, UNESCO … No, nie jest wesoło i już. Tak sobie wspominam o wiele milsze lipce, ku pokrzepieniu serca wspominam.

Ten w 2011 roku, gdy to minęło 230 lat od szczęsnego odkrycia złóż galenowych w szybie Rudolfina (i innych szybach niedługo po tym).
Ten w 2012, gdy minęło 450 lat od pojawienia się na świecie dziecięcia po długiej i ... przenoszonej( „ciąży”  (w 1526r. … zapłodnienie), któremu nadano metrykę urodzin z pieczęcią – herbem miejskim.
A teraz? W 2017 r., mamy 455. lipiec, jak rzekłam – niewesoły raczej generalnie. Ale w nim mieści się „rasowy ” herb tarnogórski. Bo nie było go przez długi czas po wojnie. Aż wreszcie przywołany, przypomniany, przywrócony przed 15 laty w sierpniu 2002r. Gdzieś za kulisami, na drugim planie stało wtedy dwóch heraldyków – „magików”, którzy odczarowali nasz oryginalny, szlachetny miejski znak. I teraz wymienię ich nazwiska, tak zwyczajnie – bez pompy i zadęcia. To doktor Arkadiusz Kuzio-Podrucki i doktor Dariusz Woźnicki. I dodam ze wzruszeniem: dziękuję. Dziękujemy!   
......................................................................................................... 

PS.  I jeszcze był lipiec w 2009r., gdy … Ale to już całkiem inna , dużo mniejszego wymiaru historia. 

    
Zdjęcie