- ALICJA KOSIBA-LESIAK -

28 sierpnia 2014

Gdy umieściwszy 28 sierpnia bieżącego roku kolejny tekst w moim blogu stwierdziłam, że to już mój 1500. wpis, naszła mnie myśl, by obejrzeć się za siebie i popatrzeć w czas miniony.

Kiedy jako radna Rady Miejskiej w kadencji 2006-2010 zdecydowałam się na internetowy kontakt z mieszkańcami, okazało się, że to był strzał w dziesiątkę i ten rodzaj komunikowania stał się mi potrzebny – otrzymywałam maile i komentarze w sprawach miejskich i indywidualnych. Czasem blog zamieniał się w swoiste forum opinii, a nawet w rodzaj Hyde Parku. Nie wszyscy byli mi przyjaźni, ale nie waham się dziś napisać, że dzięki blogowi poznałam kilkunastu ludzi naprawdę zdolnych, myślących i ponadprzeciętnie zainteresowanych naszym miastem.

Może i dzięki temu stałam się inicjatorką powstania i współautorką książek: „Przewodnik Tarnowskie Góry” z 2009 r. i „Witraże Kościoła p.w. Piotra i Pawła”, autorką artykułów na temat miasta i samorządu w tygodniku „Gwarek”, pomysłodawczynią i realizatorką (lub współrealizatorką) okazjonalnych imprez jak np. z okazji 450 lat jarmarków tarnogórskich, 450 lat herbu miejskiego, 330 lat odsieczy wiedeńskiej, 230 lat odkrycia złóż srebra i ołowiu i innych związanych zwykle, choć nie zawsze, z historią miasta. Współpracowałam z członkami kilku lokalnych stowarzyszeń i organizacji zainteresowanych propagowaniem ludzi wielu talentów, bo tacy tu są oraz innych różnorodnych zasobów miasta, wyróżniających je pośród sąsiadujących z naszym w regionie. Mimo tego, że od 4 lat żadnej funkcji w samorządzie lokalnym nie pełnię, bywam czasem na sesjach i udało mi się utrzymać kontakt z osobami kierującymi obecnie miastem.

W trakcie 4-letniej kadencji w radzie miejskiej złożyłam wiele interpelacji oraz wniosków do budżetu i innego typu wniosków oraz pism. W przyjętych i zrealizowanych przez służby Urzędu Miasta były i takie dotyczące remontów budynków komunalnych, ulic, budowy chodników ale i prozdrowotne np. akcja badania słuchu u dzieci. Kontakty z wieloma mieszkańcami pozwoliły mi poznać ich potrzeby, stąd kilka wniosków z zakresu zagadnień społeczno-socjalnych. (mieszkaniowe, osób niepełnosprawnych, bezdomnych, uzależnionych), edukacji, bezpieczeństwa. Przedmiotem innych była kultura, ochrona jej tutejszych zasobów, zwłaszcza zabytków.

Czy wszystko, co planowałam, udało mi się zrealizować w 100%? Nie. Ale nie mam do siebie o to pretensji, bo sposób patrzenia na miasto mieszkańców, ich potrzeby są różne. Dlatego niektóre cele nie są osiągalne, a do niektórych wiedzie tylko droga kompromisu. Każdy ma prawo do własnej wizji miasta, lecz realizacja wszystkich nie jest możliwa, gdy środki finansowe nadal są skromne. Jednak nie należy rezygnować z prób ich pozyskiwania.

STRONA INTERNETOWA ALICJI KOSIBY-LESIAK

LOGOWANIE AUTORÓW

Jutro jest ten dzień...

    Jutro... Jutro będą imieniny Łucji... Pierwszą w szeregu świętych Łucji była kobieta patronująca ociemniałym, proszącym o pomoc w chorobach oczu, pisarzom i chorym na dyzenterię. Imię to zostało nadane kilku kobietom w historii chrześcijaństwa żyjącym między III a XX wiekiem po narodzeniu Chrystusa. Ostatnią w tym szeregu świętych jest Łucja z Fatimy - ta nie patronuje nikomu ale była niezwykłą wizjonerką.
   Zamierzałam pisać o Łucji a właściwie o kilku świętych Łucjach ale ... Cóż... Jutro data znamienna - 13 grudnia, kolejna rocznica ogłoszenia stanu wojennego w Polsce. Co więc zrobić przy tej podwójnej okazji? Życzenia? Tak, życzenia dla solenizantki Łucji mam. I dla Polski też: spokojnymi dniami niech obdarzone zostaną wszystkie kobiety noszące imię świętej a Polska niech dostanie ich całe wieki. I niech patronka chorujących na oczy weźmie pod opiekę tych pamiętających stan wojenny, ich bliskich i ludzi dobrej woli, bo nie chcemy oglądać ponownie podobnych obrazów jak wówczas.

 
Zdjęcie  - jako ilustrację do niniejszego wpisu zamierzałam umieścić tu zdjęcie obrazu lub figury św. Łucji pochodzące z Tarnowskich Gór lub powiatu tarnogórskiego. Niestety, w moim archiwum fotograficznym takiego nie znalazłam. Zamiast niego umieszczam tu wizerunek świętej Teresy (najprawdopodobniej to tę świętą uwieczniono na tablicy nagrobnej na jednym z miejscowych cmentarzy).