W piątek wspólnie ze Śląską Izbą Lekarską przeżyłam konwencje "Chrońmy to, co najcenniejsze" w 10 rocznicę mojej działalności. Tematy poruszane przez ekspertów wnoszą wiele ciekawych wątków w opracowanym przeze mnie programu "Zdrowa Gmina XXI"
dr n. med. Jacek Kozakiewicz „zagrożenie otaczającym nas zewsząd hałasem”
prof. dr hab. n. med. Jerzy Widuchowski „aktywność ruchowa i jej znaczenie”
prof. dr hab. Brunon Zemła „Prewencja pierwotna i wtórna”.
Dobrze, że są naukowcy, którzy swój czas wolny poświęcją na rzecz działalności pro poblico bono.
DZIĘKUJĘ za zrozumienie idei, która towarzyszy mi od lat i inspiruje do coraz większych zadań i wyzwań. Świat możemy zmieniać tylko przez szacunek i zrozumienie oraz mając narzędzia decyzyjne w ręku.
Od nas samych tak naprawdę wiele zależy. Tak jak do tej pory zapraszam do współpracy wszystkich.
Do odważnych świat należy!

Dzisiaj o 5.00 rano wspólnie z Posłem RP Grzegorzem Tobiszowskim i Krystianem Probierzem braliśmy udział w konferencji prasowej Pani Beata Szydło przed Kopalnią Bobrek w Bytomiu, która wykazała niespełnienie obietnic obecnej Pani Premier i rządu względem górnictwa.
Widocznie dla rządu Po i PSL dotrzymywanie umów jak i problematyka górnictwa, ważna przecież nie tylko dla Śląska, nie są priorytetami.

Wczoraj zamykałam wystawę "Najświętsza Panienka w Tradycji Ludowej". Wystawa powstała dzięki życzliwości Muzeum Górnośląskiego, które użyczyło zbiorów CKŚ w Nakle Śląskim. Wydarzenie dające siłę i refleksję nad wartościami, które są ponadczasowe. Całość wydarzenia upiększył występ Chóru „Kolejarz”, który zaprezentował przepiękne utwory o Maryji. Z kolei w tematykę wprowadzał nas Naczelnik wydziału Kultury w Tarnowskich Górach Damian Stadler. Naprawdę niezapomniane chwile.

Wczoraj po południu przeżywałam wspólnie ze studentami tarnogórskiego UIIIW inaugurację nowego Roku akademickiego 2015/2016. Podwójnie było mi przyjemnie, ponieważ to już jest 10 lat od momentu, kiedy współtworzyłam w Tarnowskich Górach wspólnie z prof. Janem Miodkiem uniwersytet dla seniorów. Cztery lata temu dzięki życzliwości w nurcie dobra społecznegoTarnogórskiego Stowarzyszenia UIIIW połączylismy 2 niezależne uniwersytety. Cieszę się z tego wielce, ponieważ szczególnie w małych społecznościach należy łączyć, a nie dzielić ludzi.

Wczorajsza inauguracja była bardzo przesympatyczna, a występ studentów nawiązujacy do historyczności górniczej w spektaklu "stara strzecha" oddał przywiązanie do regionu.

Gratulacje i wszystkiego dobrego na nowy rok akademicki, który zapowiada się rewelacyjnie. Seniorzy zawsze mogą na mnie liczyć. Mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wnieśli cząstkę siebie w nasz region.

O historii likwidacji bomby ekologicznej na Czarnej Hucie można by pisać, pisać i pisać… Zainspirowało mnie zaproszenie na jutrzejszą Sesję Powiatu, gdzie będzie ten temat, po raz kolejny tylko omawiany. Obecnie istnieje wielkie niebezpieczeństwo, ponieważ grozi wykreślenie z rejestru KRS Zakładów Chemicznych i ktoś powie, co takiego się stanie. A no właśnie się stanie, bo odpowiedzialność za sfinansowanie rewitalizacji tego terenu może spaść na Powiat, bądź miasto. Uważam takie odciąganie decydentów w czasie tylko za działanie na naszą niekorzyść. Niestety władze powiatu zamiast zajmować się rozwiązywaniem poważnych problemów stwarza niepotrzebne problemy ludziom dookoła. Jest ustawa, która nakłada obowiązki, z których należy się wywiązywać jak najlepiej. Niestety nie wszyscy je znają.

Tylko można zauważyć lans zdjęciowy i odwiedziny poszczególnych ministrów PO, PSL. I co dalej?
Pamiętam moment, kiedy śp. Minister Grażyna Gęsicka dawała ciężkie miliony z Ministerstwa jak i z UE, na sfinansowanie zniszczonych terenów po Zakładach Chemicznych. Tylko był potrzebny podpis starosty i odkupienie niewielkich terenów prywatnych tak, żeby można było skorzystać z dotacji z UE. No niestety nasz Powiat nie miał szczęścia, co do gospodarza i nie podjęto decyzji. Temat aczkolwiek bardzo chodliwy, wraca jak bumerang do polityków PO i PSL- kiełbasa wyborcza. Niestety problem środowiska naturalnego, a tym samym zdrowia, życia naszych mieszkańców i regionu pozostaje, wręcz narasta. Nikogo nie interesuje jego rozwiązanie. Nawet jak człowiek chce pomóc, to nie ma możliwości, bo jest blokowany.
Przez zeszłą i obecną kadencję w Sejmiku Śląskim pisałam i pytałam na Komisji Ochrony Środowiska. Niestety uzyskiwałam odpowiedzi wymijające i bez możliwości nadziei na pozytywne rozwiązanie. To mnie nie zraża. Dalej będę konsekwentna, co do działań związanych ze środowiskiem naturalnym i człowiekiem, jako jego integralnej części. Mam nadzieję, że po 25.10.2015r. będzie można wiele naprawić, co niestety przy obecnych rządach leży odłogiem.

artykuł z serwisu: bytom.naszemiasto.pl
autor: Magdalena Nowacka-Goik
źródło: Dziennik Zachodni

Kuchnia śląska dawniej i dzisiaj. Jak bardzo się zmieniła?

fot: Dziennik Zachodni

Kuchnia śląska : armeriter, hekele i kakałszale. Jak była dawna kuchnia śląska? Ekologiczna - bo zdrowa, oszczędna i z wykorzystaniem natury


Kuchnia śląska: Co wyróżnia Ślązaka? Gwara, strój i kulinaria. Ze stroju na co dzień zrezygnowaliśmy, gwara zanika, ale to co jemy, wciąż jest przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Kuchnia śląska od stuleci była… ekologiczna, czyli domowa, zdrowa, oszczędna i pyszna - mówi Jolanta Zaczkowska, autorka spotkania „My już dawno som ekologiczni” w Muzeum Górnośląskim. Sporo z potraw przetrwało, niektóre są zmodyfikowane, innych już się nie przyrządza.

Co nam natura dała, czyli zupa z mlecza i szczawiu

Co w średniowieczu uprawiano i jedzono na Śląsku? Żyto, jęczmień, pszenicę. Królowały zupy grochowe, kapuśniaki, nie brakowało czosnku, cebuli, popularne było mięso kur, gęsi, gołębi, indyków, kóz, królików, nie brakowało serów. Rządziły kasze. Jedzono też chętnie topinambur. - To rodzaj słodkiego ziemniaka, który rośnie nawet dziko - mówi Zaczkowska. Może leżeć w ziemi i wytrzymuje temperaturę minus 60 stopni. Na przednówku jadano to, co dała natura. I tu mogą nas pewne rzeczy zaskoczyć , jak np. zielona zupa. Co do niej wykorzystywano? - Młode pędy pokrzywy i szczaw. Robiono zupę z mlecza, lebiodki, krwawnika, a także kluski ze słoniną, kaszę ze skwarkami, kluski ze śliwkami. Z innych zup podawano marchwiową, kartofelzupę lub żur żeniaty - opowiada Jolanta Zaczkowska.

Kawa i trochę „tustego” na pewno nie zaszkodzi

W „Zarysach życia ludowego na Szląsku, 1869” Lucjana Malinowskiego, znajdziemy też sporo o kulinarnej historii Śląska. „Oto jest dieta Szlązaka: na śniadanie piją kawę z mlekiem i jedzą chleb z masłem. Kawa (kafej) nie jest tu zbytkownym napojem; Obiad koło godziny pierwszej w południe składa się z polewki, mięsa i sałaty lub zsiadłego mleka z kartoflami.(...) Koło godziny czwartej na podwieczorek dostają chleb z masłem i wybornym serem. Wieczór kolacja gotowana. Chleb wszędzie jest biały, czarnego razowego nigdzie na Szląsku nie widziałem”.- To jadało się jednak przede wszystkim na wsiach, ale na Górnym Śląsku szybko wsie zmieniały się w miasta. - opowiada Zaczkowska. -Marian Gerlich podaje, że „górnik musi jeść dużo i tusto”. Potwierdza to badaczka zwyczajów górników na Górnym Śląsku, Maria Żwirska. Zdaniem górników tłuste jedzenie dawało siłę do ciężkiej pracy, ale także chroniło przed wieloma chorobami, jak reumatyzm, gruźlica i pylica - mówi Zaczkowska. Sporo ciekawych odniesień do dawnego jedzenia na Śląsku, już w okresie dwudziestolecia międzywojennego, II wojny i okresu powojennego, znajdziemy w literaturze - np. w książce „Cholonek, czyli dobry Pan Bóg z gliny” pióra Janoscha. - W jadłospisie codziennym znajdziemy m.in. kawa jęczmienną, herbatę z łupin po jabłkach, tuczne kartofle z jajkiem. Była i wodzionka czyli rozdrobiony stary chleb w gorącej wodzie z tłuszczem, czosnkiem, solą i smażonymi kartoflami. Jeśli chodzi o napoje, to obok kawy, herbaty i kakao był popularny napój nazywany kakałszale, robiony z łusek kakaowych, polecany matkom karmiącym, bo wzmagał laktację. Teraz już się tego nie spotyka, ale ja jeszcze ten napój pamiętam - mówi Zaczkowska. Wśród innych potraw śląskich, nieco już mniej popularnych wymienia też szpajzę, czyli deser przygotowywany z jajek kurzych, hekele - rodzaj pasty ze śledzia oraz jajka, ogórka kiszonego, cebuli z dodatkiem pieprzu i musztardy, a także armeriter. - Kiedy pytałam o nazwę, nikt nie wiedział. Ale po opisie okazało się, że wiele osób to jadło. To lynga, czyli francuska bułka maczana w jajku i mleku, smażona na maśle - mówi Jolanta Zaczkowska.


To, co było przygotowywane na wigilijny stół, musiało być wyjątkowe. Sporo potraw podawano tylko raz w roku

Jak mówi Jolanta Zaczkowska, na wigilijnym stole pojawia się siemieniotka, czyli zupa z konopii, zupa migdałowa, o której zapomnieliśmy, a szkoda bo jest bardzo dobra, kapusta z grzybami i grochem oraz makówki na deser. Makówki robionoe albo na wodzie, albo na mleku. Zapomnianą lub podawaną w zmodyfikowanej formie potrawą jest moczka. Zgodnie z oryginalnym przepisem robi się ją na wywarze z kompotu, wywarze z ryby i wywarze z warzyw. Łączy się z piernikiem rozmoczonym w piwie, dodaje się bakalie. - W tej formie już jednak jej nie podaje, bo smak wywaru z ryby, jarzyn i połączenie tego ze słodyczą był nie do strawienia dla współczesnego konsumenta. Jeśli ktoś to przyrządza, to wszystko jest gotowane w kopocie z piernikiem i bakaliami - mówi Zaczkowska. W okresie zapustów popularne były kreple, czyli pączki, a także ciasteczka z imbirem. Jeśli chodzi o święta wielkanocne, to ciekawostką jest to, że w tradycji dawnego Śląska nie ma mazurków. Są za to baby i wieńce drożdżowe, baranek i zając z ciasta.